Απέραντα Θέρη
Το καλοκαίρι δεν είναι για να γράφεις ιστορίες. Το καλοκαίρι είναι για να καίγεσαι. Το καλοκαίρι είναι για να κοιτάς πίσω και να αναρωτιέσαι, πού ήμουν τόσο καιρό́, για να ψάχνεις στην άμμο, την άσφαλτο, το βάθος, πού χάθηκε τόση φυγή́, γιατί δεν θέλω ξαφνικά́ ποτέ ξανά να φύγω, το καλοκαίρι είναι για εκείνο το βράδυ, τέσσερις το πρωί́, κάτω από μια θάλασσα από αστέρια να σου λέει «πού κρύβονταν όλο τον υπόλοιπο χρόνο ρε γαμώτο» κι εσύ να λες «ναι, δεν ξέρω» και μια στιγμή μετά να ξεσπάει καταιγίδα, να κρύβεστε να αγκαλιάζεστε, να μην έχετε αγκαλιαστεί ποτέ ξανά έτσι, οι λέξεις στα χαρτιά σου να πνίγονται, να σας τυλίγουν να τις χάνεις και το πρωί τίποτα απ’ όλα αυτά να μην έχει συμβεί, τα πάντα να ‘χουν αρπάξει πάλι φωτιά, η άμμος, η άσφαλτος, το δέρμα, μέχρι και η θάλασσα. Το καλοκαίρι δεν είναι για να γράφεις ιστορίες. Το καλοκαίρι είναι για να κατεβάζεις το παράθυρο και να σε αρπάζει ο άνεμος, να ουρλιάζεις στίχους, ποιήματα, λέξεις στα βράχια, κάποιοι στο πίσω κάθισμα να γελούν και το αμάξι να σηκώνει χώμα, είναι για να μαθαίνεις ξανά και ξανά τα λάθη σου, πως πνίγεσαι μακριά απ’ τη θάλασσα, να λες άλλος ένας χρόνος, πώς τον ζήσαμε έτσι, πώς το θάψαμε πάλι το καλοκαίρι στον πυθμένα μας, πότε θα μεταναστεύσουμε στο καλοκαίρι, πότε θα το πάρουμε μαζί μας, πότε θα κρατήσουμε το καλοκαίρι έναν χειμώνα ολόκληρο μέσα μας ζωντανό, πότε αντί να το αρπάζουμε σαν σωσίβια λέμβο θα το αγκαλιάζουμε σφιχτά, κάθε πρωί, σαν τον δυνατότερό μας έρωτα; Λένε πως ο τρύγος ξεκινάει νωρίτερα απ’ ό,τι ξεκινούσε. Εκεί που κάπου, κάποτε τρυγούσαν το Σεπτέμβρη, τώρα τρυγούν τον Αύγουστο, το καλοκαίρι όσο πάει καίει όλο και περισσότερο, δεν είναι για να γράφεις ιστορίες. Ή που θα ναυαγήσουν ή που θα καούν. Όχι, το καλοκαίρι είναι για βουρκωμένα μάτια μεθυσμένα στις έξι και σαράντα το πρωί πάνω σε μια λευκή ξαπλώστρα να ψάχνουν στον ορίζοντα μια λύση, είναι για μυθικές στιγμές που έρχονται τα βράδια σαν εκρήξεις και αντηχούν στους τοίχους ενός δωματίου χρόνια μετά. Το καλοκαίρι είναι για να μαθαίνεις απ’ την αρχή πώς να ζεις και πώς να πεθαίνεις και πάλι να ξεχνάς.
Τα καλοκαίρια δεν είναι για να γράφεις ιστορίες. Τα καλοκαίρια είναι για να περνούν. Για καλοκαίρια που έφυγαν γράφαμε πάντα. Το πλοίο δένει στην πόλη πάλι. Ύστερα θα, θα, θα. Μαθήματα νοσταλγίας. Εκείνο το καλοκαίρι…
Info: Το πρώτο βιβλίο του Φοίβου Οικονοµίδη Βορράς κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία.
Φωτογράφος: Κέλλυ Χαβάκη
