«Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσµο όπου δεν θα υπήρχε γυναικείο και αντρικό βίωµα. Που αντίστοιχα δεν θα υπήρχε ελληνικό βίωµα, ασιατικό, αφρικανικό, το βίωµα των αυτόχθονων πληθυσµών κ.ο.κ. Που το βίωµα θα ήταν ένα, το ανθρώπινο, το πανανθρώπινο. Δυστυχώς, όµως, τα πράγµατα ξεκίνησαν κάποτε λάθος. Ο µύθος χτίστηκε µε κατηγορίες, µε λευκούς Αδάµ και λευκές Εύες και οι άνθρωποι γαλουχηθήκαµε ως γυναίκες και άντρες. Φορτωθήκαµε µε ρόλους, µε τη δύναµη της εξουσίας και την αδυναµία της ενοχής. Φορτωθήκαµε ένα τραύµα. Ένα διαγενεακό τραύµα το οποίο όχι µόνο δεν ξεφορτωθήκαµε, αλλά επιµελώς φροντίζουµε να το περνάµε και στις επόµενες γενιές.
Σκηνές από το ντοκιµαντέρ Αδέσποτα Κορµιά.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται µια συντονισµένη προσπάθεια να σπάσει αυτή η αλυσίδα. Μοναδικός δρόµος είναι η ανάδειξη του γυναικείου βιώµατος, ενός βιώµατος που για χρόνια ήταν κλεισµένο στην ντουλάπα της πατριαρχίας. Με αυτή την ανάδειξη, ίσως καταφέρουµε να φτάσουµε στην εξάλειψη των φυλετικών βιωµάτων και στη µετουσίωσή τους σε ένα κοινό ανθρώπινο βίωµα. Αυτό προσπαθώ να µεταφέρω και στον 14χρονο γιο µου, όταν µου δηλώνει εκνευρισµένος µε το φεµινιστικό κόµµα (sic), όταν δεν µπορεί να καταλάβει γιατί οι γυναίκες συµπεριφέρονται σαν να είναι πιο σπουδαίες από τους άντρες, αφού κατά τη γνώµη του γυναίκες και άντρες είναι ίσοι. Του απαντάω πως για να φτάσουµε σε αυτή την ισότητα πρέπει να µιλήσουµε πολύ για τις γυναίκες µε τον τρόπο που εκατοντάδες χρόνια τώρα µιλήσαµε πολύ για τους άντρες. Δυσκολεύεται να το καταλάβει. Δεν φταίει σε κάτι αυτός και η γενιά του. Είναι ένα τραύµα των προηγούµενων γενιών που καλείται να κουβαλήσει και το οποίο, µε την πολύτιµη βοήθειά του, ίσως το ξεφορτωθούν οι επόµενες.
Η ψυχολογία, η ψυχανάλυση και οι τέχνες υποστηρίζουν αυτή την ασυνέχεια, αυτή τη ρήξη µε το παρελθόν, µε το τραύµα. Το σινεµά επίσης είναι ένα τέτοιο εργαλείο. Ένα εργαλείο που µπορεί να αναδείξει το τραύµα και να µας ανοίξει δρόµους για να το ξεφορτωθούµε. Φεµινιστικό σινεµά δεν σηµαίνει απαραίτητα σινεµά φτιαγµένο από γυναίκες ή για γυναίκες. Φεµινιστικό σινεµά µπορεί να κάνει κι ένας άντρας, ακόµη κι αν µιλάει για έναν άντρα. Κι εδώ υπάρχει µια παρεξήγηση που γεννάει νέους αποκλεισµούς και δηµιουργεί µια πολιτική ορθότητα που δεν βοηθάει τον διάλογο, που γεννάει αντίδραση και, τελικά, καταλήγει σε έναν νέου τύπου συντηρητισµό. Για εµένα φεµινισµός σηµαίνει ανοιχτοσύνη, συµπερίληψη, σηµαίνει άνθρωπος, σηµαίνει µαζί. Με αυτή τη φεµινιστική οπτική δηµιούργησα και την τελευταία µου ταινία, το ντοκιµαντέρ Αδέσποτα Κορµιά. Τα κορµιά µπλέκονται µεταξύ τους, τα τραύµατα ταξιδεύουν για να γιατρευτούν και τα βιώµατα ξεκινάνε σαν γυναικεία, αλλά καταλήγουν ανθρώπινα. Το ανθρώπινο βίωµα γιορτάζει αυτή η ταινία, απαλλαγµένο από τραύµατα και έµφυλα βαρίδια. Τη ζωή σαν ένα ταξίδι που γίνεται για έναν αδιευκρίνιστο λόγο τον οποίο δεν θα µάθουµε ποτέ, και που σίγουρα δεν ξεκίνησε από έναν λευκό άντρα που τον έλεγαν Αδάµ, από το πλευρό του οποίου δηµιουργήθηκε µια κάποια λευκή Εύα».
Η αφίσα του ντοκιµαντέρ Αδέσποτα Κορµιά
Το ντοκιµαντέρ Αδέσποτα Κορµιά της Ελίνας Ψύκου θα κάνει πρεµιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ της Θεσσαλονίκης.
Φωτογράφος: Πηνελόπη Γερασίµου
