«Γεννήθηκα και µεγάλωσα σε ένα µικρό χωριό στη Λέσβο. Τηλεοράσεις υπήρχαν δύο, η µία ήταν η δική µας. Μεγάλωσα µε το πουλί της Χούντας και τον φόβο των αστυφυλάκων. Τα πράγµατα ήταν απλά, δυαδικά, γυναίκα παντρεύεται άντρα και δεν υπάρχει τίποτα ενδιάµεσο. Εκτός από µια γυναίκα που µας φοβέριζαν πως θα µας αρπάξει. Αργότερα έµαθα πως ήταν διεµφυλική. Εγώ το µόνο που ήξερα ήταν ότι θαύµαζα τον παππού µου και ήθελα να περπατάω όπως αυτός, ελεύθερα και καµαρωτά. Δεν µπορούσα να καταλάβω ότι υπήρχε κάποια ουσιαστική διαφορά, στα µάτια µου δεν υπήρχε. Κάπως έτσι ξεκίνησε η αντισυµβατική ζωή µου, µε µια βαθιά παραδοχή πως µπορώ να κάνω τα πάντα, αρνούµενη να δω την “υπεροχή“ των αντρών που µου συστήθηκε νωρίς, πριν ακόµα αρχίσω να έχω το πρώτο ίχνος στήθους. Αντρογυναίκα µε ανέβαζαν, αρσενικοθήλυκο µε κατέβαζαν, γιατί µου άρεσε να τρέχω στα χωράφια, να καβαλάω γαϊδούρια και να πετάω µε µανία από πάνω µου τις κεντητές ποδιές που µου φορούσε όλο ελπίδα η µάνα µου. Όµως ήµουν ένα πολύ όµορφο κοριτσάκι, µια γλύκα, όπως λέγανε, απλώς δεν ήθελα να φοράω λουστρίνια και να µου κάνουν τα µαλλιά κοτσιδάκια. Εγώ ήθελα να είµαι σαν τον παππού µου. Αργότερα, µετά την πρώτη µου επίσκεψη στην Ερεσό, όπου απαντήθηκαν οι ανησυχίες µου, µεγάλη πια και στο φεµινιστικό κίνηµα, κατάλαβα πως αυτό που µε γοήτευε ήταν η ελευθερία που είχε να είναι ο εαυτός του, να κάνει πράγµατα που ονειρευόµουν κι εγώ, αλλά ήταν απαγορευµένα για τα κορίτσια, η δύναµη που του έδινε αυτή ακριβώς η δυνατότητα. Μεγαλώσαµε µε ήρωες πάντα άντρες, από τον Μίκυ Μάους µέχρι τα πρώτα σίριαλ στην τηλεόραση, οι γυναίκες τούς παρηγορούσαν και τους φρόντιζαν. Πώς µπορούσα να ταυτιστώ µε αυτό το γυναικείο πρότυπο; Πώς µπορούσα να ζήσω ως γυναίκα, µε τα πόδια δεµένα και τα φτερά κοµµένα; Τώρα, ευτυχώς, υπάρχουν µικρές ηρωίδες και τα κοριτσάκια δεν χρειάζεται να αµφισβητήσουν τον εαυτό τους και να βρουν το πρότυπό τους στην οθόνη. Γυναίκα και λεσβία σηµαίνει πως είσαι χαµηλά στα µάτια της κοινωνίας. Ούτε ικανοποιείς αυτά για τα οποία θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχεις, αλλά, βρε παιδί µου, δεν έχεις και “αληθινή“ σχέση. Καµία σχέση που δεν εµπεριέχει τον άντρα δεν µπορεί να υπάρξει σε µια πατριαρχική κοινωνία. Κάπως έτσι ξεφεύγαµε για χρόνια από το ραντάρ του νόµου, τι ζηµιά µπορούν να κάνουν δύο γυναίκες που αγαπιούνται; Η ντροπή µένει µόνο.
Ακόµη και µέσα στην ίδια τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, η παρουσία µας ήταν ελάχιστη και σχεδόν αφανής. Από τη µια οι γυναίκες που φοβόµασταν να το πούµε ανοιχτά και να λάβουµε θέση, γιατί πώς να πάρεις θέση όταν µια ζωή σού λένε “η θέση σου είναι να υπηρετείς”… Από την άλλη, η αιώνια αντρική υπεροχή στα µάτια της κοινωνίας που έφτασε να επηρεάζει ακόµη και την αντιµετώπιση των γκέι, διαµορφώνοντας τις ισορροπίες και µέσα στη κοινότητα.
Ενώ γράφω αυτές τις γραµµές, κοιτάζω τον αττικό ουρανό έξω από το παράθυρο και σκέφτοµαι πως όλο αυτό ακούγεται σαν άλλη µια δυσοίωνη λεσβιακή ταινία, στην οποία οι πρωταγωνίστριες στο τέλος πεθαίνουν, φυλακίζονται, τρελαίνονται, κάτι σαν Θεία Δίκη µιας αδυσώπητης κοινωνίας που ενσωµατώσαµε από τα πρώτα µας βήµατα. Αυθόρµητα, λέω: Φτάνει, ως εδώ! Καιρός να γράψουµε τη δική µας ιστορία, µε όποιο τέλος θέλουµε εµείς, χαρούµενο κατά προτίµηση, όπως και η ζωή που πέρασα αγαπώντας γυναίκες.
Ελπίζω πως η Λεσβία µου, η ταινία για την ιστορία των λεσβιών που φτάσαµε στην Ερεσό τη δεκαετία του ’80, να λειτουργήσει απελευθερωτικά για όλα αυτά τα κορίτσια που ακόµα αµφισβητούν τον εαυτό τους και αγνοούν τις επιθυµίες τους, απλώς και µόνο γιατί θέλουν να τα αγαπούν. Το happy end µάς ανήκει!».
Η ταινία Λεσβία θα κάνει πρεµιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ της Θεσσαλονίκης.
