«Τρέξε, Ορέστη». Αυτό λέει τις τελευταίες µέρες, κάθε πρωί, κοιτάζοντας τον καθρέφτη του ο Ορέστης Χαλκιάς. Και αυτό κάνει: τρέχει παίζοντας, χορεύοντας ή τραγουδώντας προς την κορυφή. Σε µια κορυφή που δεν έχει µόνο επιτυχία, αλλά και υψηλά ιδανικά, έρωτα, µουσική, ποιήµατα, αρχαία κείµενα και άλλα µεγάλα παραµύθια, από αυτά που του αρέσει να αφηγείται επί σκηνής. Εκεί ψηλά υπάρχει και η µαγεία. Η µαγεία που κάνει τα όνειρα να ανθίζουν, να φτάνουν στον προορισµό τους, να γίνονται αλήθεια και, µε τη σειρά τους, ιστορία. Γράφοντας, λοιπόν, τη δική του ιστορία, ο ηθοποιός αυτές τις ηµέρες είναι σε πρόβες για την παράσταση Θάνατος στη Βενετία, που θα κάνει πρεµιέρα 28/2 στο θέατρο Πορεία, ενώ ανεβαίνει στη σκηνή του ίδιου θεάτρου συµµετέχοντας στο έργο Δόξα Κοινή. Η κουβέντα µας, όµως, δεν θα µπορούσε να ξεκινήσει διαφορετικά παρά µε τον… ελέφαντα στο δωµάτιο. Το σίριαλ Maestro, που του χάρισε τη δόξα και την κοινή αποδοχή. Ποια κορυφή, άραγε, να ονειρευόταν όταν, πριν από µερικά χρόνια, έφτανε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα λίγο πριν όλα µπουν στον πάγο στην αρχή της πανδηµίας;
Τι θα κουβαλάτε από την επιτυχία του Maestro;
Θα κουβαλάω όλη την εµπειρία, τη συνεργασία και την οµαδικότητα που είχε όλο αυτό που φτιάξαµε. Το Maestro έχει θέσει έναν πήχη για τα επόµενα όνειρά µου. Η αίσθηση είναι ότι αφού έχουµε ζήσει αυτό, θα θέλουµε να ζήσουµε κι άλλα σαν αυτό. Όχι απαραίτητα την επιτυχία του, αλλά τη διαδικασία, το όραµά του. Σε αυτή τη δουλειά είµαστε ο ένας για τον άλλο. Σε όλα τα πόστα. Φυσικά, υπάρχει ένας µαέστρος και εµείς, σαν καλοκουρδισµένα όργανα, είµαστε στη διάθεσή του για να βγει αυτό που εκείνος ονειρευόταν. Ένα όνειρό του που έγινε και δικό µας.
Πουκάµισο, Sandro, Sandro boutique . Παντελόνι Marc Jacobs.
Εσείς ποιο όργανο είστε σε αυτό το έργο;
Ένα τσέλο που παίζεται µε δοξάρι. Δοξάρι είναι τα πάθη του ήρωα που, όταν έρχεται σε επαφή µαζί τους, δονείται µε διαφορετικό τρόπο.
Το δοξάρι του Ορέστη ποιο είναι;
Η φαντασία µου. Η αποφασιστικότητά µου και όλα αυτά που βάζουν µπρος την εσωτερική µηχανή µου. Αυτά που µε κάνουν και πάλλοµαι.
Η δική σας αγαπηµένη ιστορία ποια είναι;
Είναι µια φωτογραφία. Σε αυτήν είµαι εγώ τεσσάρων πέντε χρόνων µε τον πατέρα µου, πιασµένοι από το χέρι µπροστά στο Εθνικό Θέατρο περιµένοντας ένα ταξί. Δεν είχαµε δει κάποιο έργο. Έπαιζε ο µπαµπάς µου. Ήµασταν σε περιοδεία και έπρεπε να πάµε στον επόµενο προορισµό. Είµαστε πλάτη στον φωτογράφο. Η εικόνα κάπως συµβολίζει την παιδική µου ηλικία. Μου αρέσει να µε θυµάµαι ως ένα παιδί που ζούσε ανάµεσα σε παραστάσεις, ταξίδια, περιοδείες, πόλεις και θέατρα. Αυτή η φωτογραφία γράφεται ακόµα.
Αν βλέπαµε το πρόσωπό σας;
Εγώ θα χαµογελούσα. Ο µπαµπάς µου, κάτι ενδιάµεσο. Η δουλειά του ηθοποιού είναι δύσκολη (σ.σ.: και οι δύο του γονείς είναι ηθοποιοί). Δεν θα ήταν ξέγνοιαστος, αλλά θα µου µετέδιδε τη ζεστασιά της βαθιάς αγάπης.
Αν το ίδιο ταξί ερχόταν σήµερα, πού θα σας πήγαινε ιδανικά;
Θα ήθελα να µας πάει µαζί σε µια κοινή δουλειά.
Σακάκι και παντελόνι, όλα Dior Men. Μποτάκια, dr. Martens, Haralas.
Προς το παρόν, το ταξί αυτό σας πάει στο Θέατρο Πορεία.
Ναι, πρόκειται για το Δόξα Κοινή, ένα έργο που είχε κατέβει στο πρώτο lockdown. Ήταν η δεύτερή µου παράσταση στην Αθήνα. Σ’ αυτό το έργο που ανεβαίνει ξανά δεν είµαι ο ίδιος. Κανείς δεν είναι. Κουβαλάω µια πανδηµία, µια αναγκαστική τεµπελιά που µου επιβλήθηκε λόγω των συνθηκών. Γνώρισα νέους ανθρώπους, έκανα το Maestro, µεγάλωσα κατά δύο χρόνια. Όλα αυτά έχουν γράψει πάνω µου. Ήρθε µια ωριµότητα, η οποία µε έχει κάνει πιο ουσιαστικό. Οι επιλογές µου είναι πιο κατασταλαγµένες. Νιώθω µια αποφασιστικότητα που, όµως, δεν άφησε το απροσδόκητο και το αναπάντεχο να χαθούν. Υπάρχει, επίσης, και µια σιγουριά. Είµαι πιο ανοιχτός να δεχτώ το οποιοδήποτε ερέθισµα και, χωρίς φόβο, να αντιδράσω σε αυτό. Σε αυτή την παράσταση, επειδή µοιάζει να είµαστε όλοι µαζί στο ίδιο όνειρο, αφήνω τον εαυτό µου να νιώσει πώς θα ήταν αν όντως βρισκόµουν σε ένα όνειρο. Εκεί που όλα επιτρέπονται.
Χρησιµοποιήσατε τη λέξη «όνειρο». Ποια είναι η σχέση σας µε τα όνειρα;
Με έλκει το ονειρικό στοιχείο. Έχω µια τάση, ακόµη και όταν ακούω µουσική, να δηµιουργώ µια εικόνα. Να µετατρέπω τον ήχο σε όνειρο. Επιδιώκω επαφή µε το φαντασιακό µου. Όταν θέλω να γράψω έναν στίχο, για παράδειγµα, πρώτα σκέφτοµαι µια εικόνα. Πρώτα δηµιουργώ ένα όνειρο. Λατρεύω τον David Lynch, τα έργα του οποίου συνδιαλέγονται µε το ονειρικό. Συγκρούονται πολλές φορές µαζί του. Ωστόσο, το ονειρικό δεν είναι µόνο µαγευτικό, µπορεί να είναι εφιαλτικό, σκοτεινό, σκληρό, πιεστικό, µέχρι και αθέατο, κρυµµένο στο υποσυνείδητο. Το ονειρικό το αναζητώ. Μου αρέσει ο σουρεαλισµός που µπορεί να προκύψει από το όνειρο. Μου αρέσουν οι πινελιές σουρεαλισµού στον ρεαλισµό, που σε ξεβολεύουν για λίγο. Το όνειρο µε κινεί, µε µετατοπίζει.
Με τον σκληρό ρεαλισµό πώς τα πάτε;
Μια χαρά. Δεν έχω κάνει σκληρό ρεαλισµό, αλλά θα ήθελα πολύ. Πολλές φορές µου έχει τύχει να φανταστώ τον εαυτό µου σε µια παράσταση ωµού ρεαλισµού.
Ο έρωτας µπορεί να είναι ωµός ρεαλισµός, αλλά και σουρεαλισµός;
Απόλυτα. Για παράδειγµα, ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι µαρτύριο, αρρώστια. Το σώµα υποφέρει, δεν λειτουργεί κανονικά. Έχω βρεθεί εκεί. Και από την άλλη, µπορεί να είναι σαν ένα µαγικό φίλτρο που δεν ξέρεις καν πότε το ήπιες. Γίνεσαι αερικό. Νιώθεις ικανός να κάνεις τα πάντα. Αυτή η ενέργεια που σε διατρέχει, µοιάζει µε ηλεκτρικό ρεύµα που δίνει ζωή σε µια µηχανή µέσα σου, τεράστια και ασύλληπτη. Νιώθεις ένας άλλος, ενώ είσαι αυτός που ήσουν. Το ίδιο και η ίδια η σωµατική ένωση του έρωτα. Είναι ταυτόχρονα µια αιθέρια και µια υλική ένωση.
Υπάρχει κάποια άλλη κατάσταση, εµπειρία, συναίσθηµα, που έχει τόσο ολοκληρωτική επίδραση πάνω µας όπως ο έρωτας;
Αν µπορούµε να νιώσουµε συναισθήµατα στην παρούσα φάση, είµαστε σε καλό δρόµο. Γιατί ζούµε σε µια εποχή που κάπως έχουµε ροµποτικοποιηθεί. Δεν νιώθουµε τίποτα και ταυτόχρονα εκπαιδευόµαστε στο ότι αυτό είναι το φυσιολογικό. Ντρέπεσαι να κλάψεις γιατί θα σε κοροϊδέψουν. Εγώ δεν κλαίω απλώς. Αν το έχω ανάγκη, πλαντάζω στο κλάµα. Είµαστε σε µια εποχή χωρίς συναίσθηµα και χρειάζεται να ανοίξουν ξανά οι δέκτες, οι κεραίες, οι ποµποί µας. Αποτραβηχτήκαµε κάπως από τη ζωή και δεν ξέρουµε καν ποιος είναι ο στόχος της ύπαρξής µας. Και αυτός δεν είναι άλλος από το να είµαστε σε επαφή µε τους γύρω µας. Να συνδεόµαστε και, ιδανικά, να κάνουµε πράγµατα µαζί.
Δεν έχουµε συναισθήµατα;
Νοµίζω ότι έχουµε µπλοκάρει. Δεν είναι ότι δεν έχουµε, απλώς δεν εκδηλώνονται. Φυλακίζονται και µετατρέπονται σε νευρώσεις, σε κουβάρια, σε κόµπους που δεν λύνονται µε τίποτα. Μπορεί να φοβάσαι, να τρέµεις, να λυπάσαι, και προς τα έξω να βγαίνουν ψυχρότητα και βία. Σαν να έχουν κλείσει οι συναισθηµατικοί πόροι µας και δεν αναπνέουν.
Ως καλλιτέχνης πως το αντιµετωπίζετε αυτό;
Μέρος της δουλειάς του ηθοποιού είναι να ξέρει να ενεργοποιεί τα συναισθήµατά του και να τα εκφράζει. Γι’ αυτό είναι δώρο αυτή η δουλειά. Αισθάνοµαι πολύ τυχερός που χρησιµοποιώ τον εαυτό µου για να λέω ιστορίες, να κινητοποιώ συναισθήµατα και να τα µεταδίδω. Είναι κάτι ερωτικό µε έναν τρόπο.
Αδιάβροχο φούτερ, Βερμούδα και σκουλαρίκι, όλα Dior Men.
Η Δόξα Κοινή είναι µια ερωτική ποιητική παράσταση.
Είναι µια παράσταση που θέλει να µας υπενθυµίσει για ποιο λόγο ζούµε. Είναι σαν ένα µελωδικό ξυπνητήρι. Ποιος δεν θέλει να ξυπνά από ένα µελωδικό ξυπνητήρι; Οπότε, ας έρθει κάποιος στην παράσταση για να αφυπνίσει τις αισθήσεις του, για να ερωτευτεί τη ζωή, τον ίδιο τον έρωτα.
Υπάρχει µια λέξη στον τίτλο της: «κοινή». Τι άλλο θα θέλατε να είναι κοινό;
Κοινή πρέπει να είναι η αγάπη. Αν υπήρχε ένα νήµα αγάπης που θα µας συνέδεε όλους, δεν θα είχαµε κανένα πρόβληµα. Θα νικούσε σχεδόν τα πάντα. Όλα θα πήγαιναν ψηλά και «ψηλά» σηµαίνει κάτι το ιδανικό που θα µας αφορούσε και θα µας εµπεριείχε όλους.
Με το σχεδόν, τι αφήνετε απέξω;
Τον καπιταλισµό. Αυτός είναι ανίκητος. Εγώ προσωπικά δεν µπορώ να κάνω τίποτα. Εγώ είµαι απλώς ένας παραµυθάς. Ένας παραµυθάς που δεν λέει παραµύθια για να κοιµηθεί ένα παιδάκι, αλλά χρησιµοποιεί τις ιστορίες για να θυµίσει γιατί ερχόµαστε σε αυτό τον κόσµο. Η υποκριτική, το θέατρο, από την αρχαιότητα ήταν ένα πολιτικό επάγγελµα. Και σήµερα µπορεί να είναι. Ο στόχος του θεάτρου είναι να σε αφυπνίζει και όχι να σε χαλαρώνει στην καρέκλα σου. Ακόµη και σε µια παράσταση όπως το Δόξα Κοινή, που µιλάει για τον έρωτα, δεν χαλαρώνεις. Στόχος της είναι να σε κάνει να αιωρηθείς πάνω από την καρέκλα σου.
Στο τέλος του µήνα θα αφηγηθείτε µία ακόµα ιστορία.
Ναι, θα είµαι στην παράσταση Θάνατος στη Βενετία, πάλι στο θέατρο Πορεία. Το έργο βασίζεται στη νουβέλα του Thomas Mann. Είναι ένα µεγαλειώδες εγχείρηµα. Η διασκευή θέλει να προσθέσει µια άλλη στρώση από αυτήν που έχει δηµιουργήσει η οµώνυµη κινηµατογραφική µεταφορά του Visconti. Το µόνο που µπορώ να πω είναι ότι ο κεντρικός ήρωας βιώνει την πορεία προς τον θάνατο και οι υπόλοιποι χαρακτήρες τον οδηγούν και τον συντροφεύουν προς τα εκεί. Του τοποθετούν εµπόδια, εικόνες, φορτία µέχρι το τέλος. Δεν υπάρχουν συγκεκριµένοι ρόλοι στο έργο. Είµαστε όλοι, εκτός του πρωταγωνιστή, εργαλεία της αφήγησης. Ωστόσο, δεν είµαστε απλοί αφηγητές, αλλά ενεργοί.
Το έργο του Thomas Mann είναι µια «χορογραφία» µεταξύ οµορφιάς, έρωτα και θανάτου.
Ακριβώς. Παρατηρούµε τον κεντρικό ήρωα Gustave να αµφισβητεί όλη του την ύπαρξη µπροστά στην οµορφιά και τον έρωτα που βιώνει. Η ορµή της δύναµης αυτών των δύο τον οδηγεί στον θάνατο, ο οποίος εδώ δεν είναι µόνο το τέλος ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Είναι και η µαταίωση του ίδιου του έρωτα, του εγώ, αλλά και ένας κυριολεκτικός θάνατος. Απέναντι σε αυτά τα τρία, οι άνθρωποι δεν έχουµε καµία ελπίδα. Το δέος της οµορφιάς σε ακινητοποιεί. Ο έρωτας είναι αυτή η δύναµη που σε µετατρέπει σε ένα ξέφρενο άστρο. Χάνεις κάθε έλεγχο. Ενώ, απέναντι στον θάνατο είµαστε όλοι ένα τίποτα. Νικηµένοι ήδη από τη γέννησή µας.
Τι σας συνδέει πυρηνικά µε αυτό το έργο;
Με αφορά ιδιαίτερα το ανήµπορο απέναντι στον έρωτα. Αυτή η συνθήκη που ένας άλλος άνθρωπος γίνεται κάτι σαν το νερό σου, το οξυγόνο σου, που αν δεν σου δοθεί, θα πεθάνεις. Νάτος πάλι ο θάνατος. Έχω υπάρξει ερωτευµένος σε τέτοιο βαθµό, που να νιώθω ανήµπορος. Να θέλω να λειτουργήσει το κάθε κύτταρό µου µε τέτοιον τρόπο, ώστε να κάνω το αντικείµενο του πόθου µου δικό µου. Να θέλω να αγγιχτώ, να ενωθώ µαζί του. Με συγκινεί τόσο βαθιά το γεγονός ότι όλο αυτό, ο ήρωας στο έργο δεν το καταφέρνει ποτέ. Μένει αυτή η λαχτάρα στο στήθος του µέχρι το τέλος. Εκπνέει µαζί της. Πεθαίνει από, αλλά και µε έρωτα.
Αδιάβροχο και σκουλαρίκι, όλα Dior Men.
Η ερµηνεία σας στο Τυχερό Αστέρι µάς αποκάλυψε την αγάπη σας για τη µουσική.
Η µουσική είναι η ζωή µου. Είχα µια µπάντα για δεκατρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Παίζαµε hard rock διασκευές, µέχρι που δηµιουργήσαµε τον δικό µας ήχο και τα δικά µας κοµµάτια. Μια οµάδα ανθρώπων µε ίδιους ήρωες, µε ένα κοινό όνειρο και πεδίο εξερεύνησης: τη µουσική. Τίποτα δεν ξεπερνάει την αίσθηση του να έχεις µια µπάντα. Μέσα σε έναν θίασο ή σε ένα γύρισµα µπορεί να συµβεί να έρθουν όλοι κοντά, αλλά στη µουσική είναι αλλιώς. Εκεί δεν υπάρχει ένας µαέστρος. Είναι σαν να είσαι εσύ µαέστρος του εαυτού σου και όλοι µαζί να είστε µαέστροι. Έτσι τη νιώθω τη µουσική. Μου υπενθυµίζει ότι είµαι ζωντανός. Μπορεί να έχω ακούσει ένα τραγούδι χιλιάδες φορές, να το ακούσω ξανά και να ανατριχιάσω. Λέω «είµαι ζωντανός. Ευτυχώς ζω. Νιώθω».
Θα επιδιώκατε να ασχοληθείτε µε τη µουσική επαγγελµατικά; Με έναν τρόπο το κάνω. Τραγουδάω για µια παράσταση, τραγούδησα για τις ανάγκες του Maestro. Αλλά το να κάνω µουσική, να µπω δηλαδή στη δισκογραφία και να βιοποριστώ από αυτήν, δεν ξέρω αν γίνεται. Θέλει ένα διαφορετικό, πλήρες δόσιµο. Εγώ µόνο έτσι θα το έκανα. Θέλω να κρατήσω τη µουσική αθώα, αµόλυντη από την παγίδα του συστήµατος έτσι όπως αυτό είναι τώρα. Αν έκανα κάτι τέτοιο, θα το έκανα πολύ προσεχτικά και µε τεράστια αγάπη, φροντίδα και µε δικούς µου ανθρώπους. Όχι απλώς µε φίλους µου, αλλά µε ανθρώπους που θα µοιράζονται µαζί µου το ίδιο όραµα. Που θα µιλάµε την ίδια γλώσσα.
Το µέλλον, τι θα σας φέρει;
Σε λίγο καιρό θα ανακοινωθεί επίσηµα κάτι πολύ ενδιαφέρον για το οποίο δεν µπορώ να µιλήσω ακόµα και, φυσικά, έρχεται ο νέος κύκλος του Maestro.
Να επιστρέψουµε πάλι σε εκείνη τη φωτογραφία-ιστορία. Πώς θα θέλατε να συνεχίσει;
Κάποια στιγµή να είναι πλάτη ο Ορέστης µε το δικό του παιδί. Μου αρέσει η ιδέα ότι είµαστε µια οικογένεια ηθοποιών. Αλλά αυτή η φωτογραφία µάλλον αργεί.
Φωτογράφος: Γιώργοσ Καπλανίδης
Styling: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Grooming: Πωλίνα Μαλλιωτάκη
Ευχαριστούµε το κατάστημα Liveloula Hand Made Art (liveloula.gr) για τα χάρτινα λουλούδια.
