O Roberto Benigni ανέβηκε στην σκηνή, παρέλαβε το τιμητικό βραβείο του και ενώ όλοι περίμεναν να πει κάτι αστείο και χαριτωμένο έκανε τους περισσότερους να δακρύσουν.
«Αυτή τη στιγμή θέλω να αφιερώσω μια σκέψη στη Νικολέτα Μπράσκι, εδώ στην αίθουσα. Τα κάναμε όλα μαζί για 40 χρόνια, ξέρω μόνο έναν τρόπο να μετράω τον χρόνο: με εσένα ή χωρίς εσένα.
Χωρίζουμε αυτό το λιοντάρι, παίρνω την ουρά, για να σου δείξω τη χαρά μου, τη χαρά μου που κουνιέται σαν ουρά.
Εσύ, παίρνεις τα υπόλοιπα, ειδικά τα φτερά είναι δικά σου, γιατί αν στη δουλειά έχω πετάξει μερικές φορές είναι χάρη σε σένα, χάρη στο ταλέντο, στο μυστήριο σου, στη γοητεία σου, στην ομορφιά σου, στη θηλυκότητα σου, στο να είσαι γυναίκα.
Το να είσαι γυναίκα είναι ένα μυστήριο που εμείς οι άντρες δεν καταλαβαίνουμε. Ο Groucho Marx είχε δίκιο όταν έλεγε ‘οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν’. Και είναι η αλήθεια.
Δεν θα μπορούσα να είμαι σαν εσένα, Nicoletta.
Ό, τι καλό έχω κάνει στη ζωή μου, πάντα πέρασε από το φως σου.
Ο δικός μας ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, για την ακρίβεια, με την αιώνια ματιά».
Αυτή ήταν η υπέροχη ερωτική εξομολόγηση που απήγγειλε ο Roberto Benigni κατά την απονομή του Χρυσού Λέοντα για το σύνολο της καριέρας του προς τη σύντροφο του Nicoletta Braschi. Στην πραγματικότητα όμως είναι μια ερωτική επιστολή προς όλα τα κορίτσια από όλα τα ερωτευμένα αγόρια που ερωτεύονται με την “αιώνια ματιά”.
φώτο credit: labiennale.org
