Έχετε δηλώσει: “Το καινούριο μου βιβλίο μου έδωσε τη δυνατότητα να πενθήσω χρόνια μετά τον χαμό του μωρού μου”. Το Μετά το Τέλος περιγράφει μια τρομερά κακή εμπειρία που βιώσατε ως μητέρα. Μπορεί το γράψιμο να μας βοηθήσει να διαχειριστούμε μια τέτοια απώλεια ή ακόμη και να μας θεραπεύσει;
To γράψιμο είναι καθαρτήριο, είτε πρόκειται για ημερολόγιο είτε για μια επιστολή ή για μια νουβέλα. Μερικές φορές είναι πιο εύκολο να εκφράσεις τα συναισθήματά σου μέσα από τον γραπτό λόγο, και πάντα παροτρύνω τους ανθρώπους να μεταφέρουν τις σκέψεις τους στο χαρτί. Το Μετά το Τέλος μιλά για ένα ζευγάρι που διαφωνεί για τη θεραπεία του παιδιού του. Εμπνεύστηκα από ένα παρόμοιο περιστατικό στη δική μου ζωή, όταν ο γιος μου ήταν σοβαρά άρρωστος. Δουλεύοντας αυτό το μυθιστόρημα, αναγκάστηκα να αναλύσω κάποια συναισθήματα, τα οποία δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να νιώσει εκείνο τον καιρό. Γεγονός πολύ οδυνηρό, αλλά τελικά θεραπευτικό. To βιβλίο μεταφέρει ένα πολύ ενθαρρυντικό μήνυμα και η όλη διαδικασία της γραφής του ήταν πολύ θετική.
Είναι οι άνθρωποι έτοιμοι να γίνουν γονείς ή μαθαίνουν πώς να αναθρέψουν ένα παιδί στην πράξη, με το που έρχεται ένα μωρό;
Δεν νομίζω ότι είναι κανείς προετοιμασμένος να γίνει γονιός. Κάνουμε όλοι το ίδιο ταξίδι, μαθαίνουμε να είμαστε οικογένεια, μαθαίνουμε να είμαστε υπεύθυνοι για έναν άλλο άνθρωπο και, τελικά, να τον αφήνουμε ελεύθερο, όταν το ενηλικιωθεί Υπάρχει τόση κριτική γύρω από το να είσαι γονιός, η οποία, μάλιστα, ξεκινά από την εγκυμοσύνη. Μια μέλλουσα μητέρα δέχεται τόσες αυτόκλητες συμβουλές: από το τι πρέπει να τρώει μέχρι το πώς πρέπει να γεννήσει. Όταν έρθει το μωρό, οι συμβουλές συνεχίζονται: τάισέ το έτσι, τάισέ το αλλιώς. Άσ’ το να κλαίει, μην το αφήνεις να κλαίει… Τελικά, όμως, εσύ ξέρεις το καλύτερο για το δικό σου παιδί και πρέπει να εμπιστευτείς το ένστικτό σου.
Ήσασταν αστυνομικός. Πώς γίνατε συγγραφέας;
Πέρασα δώδεκα χρόνια στην αστυνομία και αγαπούσα τη δουλειά μου, αλλά δεν είχα όσο χρόνο ήθελα για τα παιδιά μου. Έτσι σταμάτησα να εργάζομαι, αλλά κάπως έπρεπε να κερδίζω τα προς το ζην, και το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν το γράψιμο. Έγραφα άρθρα για περιοδικά και εφημερίδες, αλλά και δελτία τύπου για εταιρείες, ενώ ταυτόχρονα δούλευα την πρώτη μου νουβέλα, το Σε Άφησα. Από τότε έχω την τύχη να είμαι μόνο συγγραφέας. Ωστόσο, αν και η δουλειά του αστυνομικού είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη του συγγραφέα, όταν είσαι ερευνητής της αστυνομίας, είσαι και αφηγητής κατά κάποιον τρόπο. Μιλάς στο θύμα, καταγράφεις την ιστορία του, ο μάρτυρας αναφέρει μια άλλη εκδοχή του γεγονότος, ακούς και τον ύποπτο… Στο τέλος υφαίνεις ένα συναρπαστικό διήγημα για το δικαστήριο. Πάντα με γοήτευαν οι ιστορίες πίσω από τα εγκλήματα, οι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι περνούσαν αυτή τη γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό.
Πόσο βαθιά επηρεάζει η μητρότητα μια γυναίκα;
Διστάζω να εμβαθύνω σε αυτό γιατί είναι κάτι που κρύβει μια σιωπηρή ακύρωση για εκείνους που επέλεξαν να μην κάνουν ή δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά. Σίγουρα με άλλαξε η μητρότητα, όμως έχασα το παιδί λίγες εβδομάδες αφότου το γέννησα, κι έτσι αυτή η μετάβαση επισκιάστηκε από τη θλίψη. Είναι αδύνατο να τα διαχωρίσω και να πω πώς θα είχα εξελιχθεί χωρίς αυτή την απώλεια. Αυτό που κατά τη γνώμη μου αξίζει να ειπωθεί για τη μητρότητα είναι το πώς αλλάζει μια σχέση. Πριν αποκτήσεις παιδί, ο σύντροφός σου είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή σου. Με το που γεννιέται ένα μωρό, δεν σημαίνει ότι αγαπάς τον άντρα σου λιγότερο, απλώς αγαπάς το παιδί περισσότερο. Αυτό είναι κάτι ενδιαφέρον να ερευνήσει κανείς, και το κάνω στο Μετά το Τέλος.
Η μεγάλη επιτυχία ενός βιβλίου μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που εργάζεται ένας συγγραφέας; Είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να συνεχίσει το γράψιμο έπειτα από ένα best-seller;
Μπορώ και πάλι να μιλήσω μόνο από την προσωπική μου εμπειρία. Για εμένα ήταν πιο δύσκολο να γράψω μετά την επιτυχία του πρώτου βιβλίου. Το Σε Άφησα πούλησε 1 εκατ. αντίτυπα σε 40 χώρες, και κάθε φορά που διάβαζα μια καλή κριτική, το άγχος μου μεγάλωνε. Ο κόσμος περιμένει από έναν συγγραφέα ένα έργο που θα είναι ίδιο με το προηγούμενο και παράλληλα εντελώς διαφορετικό. Δεν γίνεται αυτό. Το δεύτερο βιβλίο μου δεν ήταν τόσο καλό, οπότε άρχισα ξανά και έγραψα το Σε Είδα. Χάρηκα όταν έγινε best seller, αλλά η πίεση μεταφέρθηκε από το δεύτερο βιβλίο στο τρίτο. Αμφιβάλλω αν αυτό τελειώνει ποτέ.
Υπάρχει η αντίληψη ότι, άσχετα με το πόσα βιβλία μπορεί να γράψει ένας συγγραφέας στη ζωή του, στην πράξη γράφει πάντα το ίδιο. Ισχύει αυτό για εσάς;
Ενδιαφέρουσα άποψη. Όλα τα βιβλία μου είναι διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά σίγουρα τα θέματά μου είναι παρόμοια, ακόμη κι όταν δεν έχω πρόθεση για κάτι τέτοιο. O πόνος βρίσκει τον δρόμο του μέσα σε οτιδήποτε γράφω – υποθέτω επειδή είναι πια κομμάτι της ζωής μου.
Μπορεί ένα βιβλίο να αλλάξει τη ζωή κάποιου; Κι αν ναι, ποιο ή ποια άλλαξαν τη δική σας;
Tα βιβλία γεννούν ιδέες και δημιουργούν στους αναγνώστες συγκεκριμένα συναισθήματα. Δεν είχα ποτέ κάποια επιφοίτηση διαβάζοντας, ωστόσο συνέβησαν μέσα μου μικρές αλλά σημαντικές αλλαγές. Διάβασα τα Παραδεισένια Οστά της Alice Sebold μετά τον θάνατο του γιου μου και το βρήκα βαθιά συγκινητικό και ανακουφιστικό. Το The Five People you Meet in Heaven, επίσης, του Mitch Albom σε βάζει σε σκέψεις. Μου αρέσει η ιδέα ότι οι άνθρωποι εμπνέονται από τα βιβλία μου και έλαβα πολλά μηνύματα από αναγνώστες που έλεγαν πόσο τους επηρέασε το Μετά το Τέλος.
Πιστεύετε ότι ένας συγγραφέας πρέπει να γράφει πάντα για πράγματα που γνωρίζει καλά ή έχει βιώσει ο ίδιος; Ή μήπως το αντίστροφο, ώστε να είναι αντικειμενικός και συναισθηματικά αμέτοχος;
Η συμβουλή “γράφε για ό,τι ξέρεις” είναι η χειρότερη που υπάρχει. Αν δεν γνωρίζεις κάτι, μάθε γι’ αυτό. Ψάξ’ το. Φαντάσου το… Τελικά, αυτή είναι η δουλειά ενός συγγραφέα, η μυθοπλασία…
Ιnfo: Το Μετά το Τέλος κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, www.metaixmio.gr
