«Η έκθεση Sunday Women είχε ως αφετηρία τη φωτογραφική μου δουλειά “Μικρή Γεωργία” που παρουσιάζει την προσωπική ζωή των Γεωργιανών γυναικών στην Αθήνα. Συνεργάστηκα με την εικαστικό και σκηνοθέτιδα Λώρα Μαραγκουδάκη για να διερευνήσουμε και να πλαισιώσουμε αυτή τη δουλειά με μια μεγαλύτερη αφήγηση και έρευνα που αφορά τον ρόλο που παίζουν αυτές οι γυναίκες στην ελληνική κοινωνία. Η έκθεση μιλούσε για την εμπειρία των γυναικών από τη Γεωργία, αλλά στην ουσία αφορούσε όλες τις μετανάστριες στην Ελλάδα, που έχουν βρεθεί στην ίδια συνθήκη, αυτή της εσωτερικής και εξωτερικής οικιακής εργάτριας. Οι μετανάστριες έχουν συνδεθεί με τη δουλειά́ της καθαρίστριας, της γηροκόμου, της αποκλειστικής, της νταντάς. Είναι οι γυναίκες που γηροκομούν τις γιαγιάδες και τους παππούδες, φροντίζουν τους αρρώστους, άρα παίζουν έναν τεράστιο ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία της ελληνικής οικογένειας.
Μπορεί να δουλεύουν πολλά χρόνια σε σπίτια, χωρίς χαρτιά, ένσημα, ασφάλιση, σύνταξη. Και αυτό γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο γι’ αυτές να βγάλουν χαρτιά, αφού έχουν να αντιμετωπίσουν έναν καφκικό γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος θα έλεγε κανείς ότι είναι επίτηδες σχεδιασμένος έτσι, ώστε να τις κρατάει παράνομες. Η βασική αντίθεση εδώ είναι ότι, παρά την τεράστια ζήτηση για τέτοιου τύπου υπηρεσίες από την ελληνική κοινωνία, οι ίδιες παραμένουν σχεδόν ”αόρατες” και η δουλειά τους μη αναγνωρισμένη κοινωνικά και νομικά. Έτσι και αλλιώς, η οικιακή εργασία είναι διαχρονικά αφανής και υποτιμημένη, ενώ αυτονόητα θεωρείται γυναικεία υπόθεση. Από αυτή την άποψη, η έκθεση διατύπωνε και ένα γενικότερο σχόλιο για τον χαρακτήρα της εργασίας της φροντίδας και τον κοινωνικό ρόλο των γυναικών στο νοικοκυριό.
Το να αναγνωρίζουμε τους ταξικούς και έμφυλους διαχωρισμούς πάνω στους οποίους δομείται η κοινωνία μας είναι σίγουρα ένα πρώτο βήμα. Το να αντιλαμβανόμαστε ότι η ελληνική κοινωνία λειτουργεί εκμεταλλευόμενη την υποτιμημένη εργασία των γυναικών -και ειδικά των μεταναστριών- είναι ένα επόμενο βήμα. Κατά τη γνώμη μου, ένα καλλιτεχνικό έργο αφυπνίζει όχι μόνο επειδή μιλάει για πράγματα που είναι άγνωστα ή που κάποιος δεν γνώριζε πιο πριν, αλλά επειδή καταφέρνει να αλλάξει την οπτική γωνία θέασης αυτών των πραγμάτων, λέγοντας ”να, κοίτα εκεί!”, ρίχνοντας ένα διαφορετικό φως. Τότε, ναι, ένα καλλιτεχνικό έργο είναι πετυχημένο, δηλαδή εκπληρώνει τον σκοπό του. Για το προσεχές μέλλον υπάρχουν σχέδια η έκθεση να ταξιδέψει σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, δίνοντας μια ευκαιρία σε περισσότερους ανθρώπους να την επισκεφτούν. Ταυτόχρονα, ετοιμάζουμε μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο Εσωτερική (Live-In), σε συν-σκηνοθεσία δική μου και Λώρας Μαραγκουδάκη, που θα κυκλοφορήσει στην αρχή της επόμενης χρονιάς και θα παρουσιαστεί σε ένα ευρύτερο κοινό μέσω κινηματογραφικών προβολών σε επιλεγμένα φεστιβάλ ταινιών. Αν μπορούσα να κρατήσω από τη χρονιά που πέρασε μία μόνο φωτογραφία, θα διάλεγα μία από την έκθεση. Συγκεκριμένα, εκείνη που δείχνει δύο γυναίκες σε ένα γεωργιανό εστιατόριο με χριστουγεννιάτικη διακόσμηση στην Αγίου Κωνσταντίνου, να χορεύουν αγκαλιασμένες, μόνες, στην άκρη της πίστας».
Info: Δείτε περισσότερα έργα της φωτογράφου, αλλά και έργα από την έκθεση «Sunday Women» στο tatianamavromati.gr
