10+1 βιβλία που αγαπήσαμε και θέλουμε να τα διαβάσετε και εσείς. Τα περισσότερα έχουν γραφτεί από δυνατές γυναίκες.
Το Γυάλινο Ξενοδοχείο της Emily St. John Mandel (εκδ. Ίκαρος)
Το ξέραμε από τον Σταθμό Έντεκα ότι η γραφή και η αφήγηση της Mandel σε δένουν με ένα αόρατο σκοινί. Με το ίδιο σκοινί που αλάνθαστα κινεί τους ήρωές της. Η κάθε λέξη, η κάθε εξέλιξη της ιστορίας της μας επηρεάζει όλους. Εδώ μας υπενθυμίζει το πόσο ανδρείκελα είμαστε στην εύθραυστη -όπως αποδεικνύεται- οικοδομή της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας και τις φούσκες της.
Αντίο, φαντάσματα της Nadia Terranova (εκδ. Μεταίχμιο)
Το παρελθόν είναι πάντα εκεί. Στην ασφάλεια της μνήμης μας. Το πότε και το πώς εμείς επιστρέφουμε σε αυτό και το βάζουμε στο σουρωτήρι της ύπαρξής μας εξαρτάται από εμάς. Μια τέτοια ιστορία είναι η αυτή της Ίντα, η οποία επιστρέφει μετά από καιρό στη γενέτειρά της, τη Μεσσίνη, για να βοηθήσει τη μητέρα της να ανακαινίσουν το σπίτι τους. Εκεί, σε αυτό το σπίτι ζει ένα τραύμα της. Η εξαφάνιση και το φάντασμα του πατέρα της που τις εγκατέλειψε μετά από μήνες κατάθλιψης. Αυτό που η Ίντα, η κεντρική ηρωίδα μοιάζει να μας λέει με μια εξαιρετική γραφή είναι ότι τα φαντάσματα δύσκολα αποχαιρετιούνται. Τα happy end των θρίλερ ότι μας εγκαταλείπουν είναι παραμύθια. Τα φαντάσματα των σωμάτων, των ψυχών, των όσων χάνουμε, όσων μας χάνουν, όσων δεν έχουμε βρει ποτέ, δεν λένε ποτέ αντίο. Δεν ξέρουν να μας αποχωρίζονται. Υπάρχουν και μας εξουσιάζουν. Όπως τα κτήματα τούς αγρότες. Δουλεύουμε για αυτά, τα οργώνουμε, τα σπέρνουμε, κόβουμε τους καρπούς τους και προσπαθούμε να τα πουλήσουμε στην καλύτερη τιμή για να αποκτήσουμε κάτι άλλο ή για τα ξανακαλλιεργήσουμε οι δύστυχοι. Τα φαντάσματα υπάρχουν και τους ανήκουμε. Όπως ανήκουμε και στα σπίτια μας, στα ρούχα μας, στα σερβίτσια, στα κινητά μας. Όπως και στα κρεβάτια μας. Μας κοιμίζουν δεν τα κοιμίζουμε. Στα φαντάσματα ανήκουμε. Τα φαντάσματα μάς νικούν. Τη μάχη με αυτή την έχουμε χάσει ήδη. Η ύπαρξη τους είναι η απόδειξη αυτού. Τα φαντάσματα είναι εραστές μας που δεν ξέρουν πως να μας χωρίσουν. Τους λείπει η εφαρμογή του αποχαιρετισμού. Η τέχνη του αντίο. Είναι τυφλά στα αντίο. Τα απωθεί -αν είμαστε τυχεροί- το πένθος. Το πένθος είναι ο κρυπτονίτης, το σκόρδο τους. Το πένθος μας τους θυμίζει τη δημιουργία τους. Αυτή η μνήμη είναι τα γενέθλια τους. Η Nadia Terranova, η ιταλίδα συγγραφέας κάπως τα γιορτάζει γράφοντας με φανταστικό πόνο από μια ταράτσα της Μεσίνα στη Σικελία. Διαβάστε το!
Μισώ τους Άνδρες της Pauline Harmange (εκδ. Οξύ)
To λογοτεχνικό ντεμπούτο της Pauline Harmange που τάραξε τη Γαλλία. Μπορεί ο τίτλος να είναι σκληρός, αλλά καμιά φορά χρειάζεται να ακούσουμε κάτι ακραίο για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε με απόλυτη καθαρότητα τον σεξισμό και την έμφυλη βία. Το Μισώ τους Άντρες (εκδ. Οξύ) είναι ένα φεμινιστικό δοκίμιο το οποίο, μεταξύ άλλων, προτείνει την απόλυτη αποφυγή των αντρών ως έναν νόμιμο, αμυντικό μηχανισμό κατά του εκτεταμένου μισογυνισμού. Το βιβλίο που κυκλοφόρησε στη Γαλλία τον περασμένο Αύγουστο, έκανε τον υπάλληλο του γαλλικού Υπουργείου Για Την Ισότητα Των Φύλων, Ralph Zurmély, να στείλει email στον εκδοτικό οίκο ζητώντας του να αποσύρει το βιβλίο και απειλώντας τον με νομική δίωξη. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει best seller, να έχει πουλήσει πάνω 20.000 αντίτυπα και να έχει μεταφραστεί σε 17 γλώσσες.
Ο δικός μας πόθος της Carolin Emcke (εκδ. Πόλις)
Με ένα καλογραμμένο κείμενο η Emcke μοιράζεται μαζί μας την ανακάλυψη της σεξουαλικότητάς της, του πόθων της, των χαρακτηριστικών της και τις κοινωνικές προεκτάσεις που αυτή η ανακάλυψη είχε για την ίδια. Είναι τόσο προσωπικό και λεπτομερές, που καταλήγει πολιτικό, καθολικό και επίκαιρο.
Η Κλάρα και ο Ήλιος του Καζούο Ισιγκούρο (εκδ. Ψυχογιός)
Η πρόζα του Ισιγκούρο διερευνά το αδιάκοπο ερώτημα: Τι σημαίνει στ’ αλήθεια να αγαπάς; Το ωραίο είναι ότι ο καθένας μας έχει μια διαφορετική απάντηση. Κάποιες φορές, όμως, το πιο ουσιαστικό ερώτημα είναι: Ξέρεις να αγαπάς;
Η πλεξούδα της Λετισιά Κολομπανί (εκδ. Πατάκης)
Τρεις γυναίκες, τρεις μοίρες, τρία σώματα, τρεις καρδιές μπλέκονται και γίνονται όλες μαζί μια περίτεχνη αφήγηση-πλεξούδα γήινης ομορφιάς και δύναμης που σε κάποιες σελίδες καταλήγει μαγική.
Το τρένο των παιδιών της Βιόλα Αρντόνε (εκδ. Πατάκη)
Το 1946 ο Αμερίγκο εγκαταλείπει τη γειτονιά του στη Νάπολη. Μπαίνει σε ένα τρένο μαζί με τα χιλιάδες άλλα παιδιά του ιταλικού Νότου που –με πρωτοβουλία του κομμουνιστικού κόμματος– φεύγουν για τον βορρά, να σωθούν από τη φτώχεια και τη δυστυχία που σκόρπισε ο πόλεμος. Πάντα μας αρέσουν οι ιστορίες που κεντούν πάνω στο θέμα της καταγωγής κάθε είδους: πατρίδας, κοινωνικής τάξης, πολιτικής φρόνησης, οικογένειας.
Ο χορευτής του νερού του Ta-Nehisi Coates (εκδ. Ίκαρος)
Η Toni Morrison έχει χαρακτηρίσει τον Coates ως τον πολυαναμενόμενο κληρονόμο του James Baldwin. Ακόμη και αυτό να μην είναι, εδώ ο Αμερικανός συγγραφέας μάς χορεύει με την ιστορία του Χάιραμ Γουόκερ, που γεννιέται στη σκλαβιά σε μια φυτεία της Βιρτζίνια. Το κάνει “φυτεύοντας” σε μια σκληρή αλήθεια δόσεις μαγικού ρεαλισμού και κατασκοπευτικού δράματος που έχει στον πυρήνα του την υγρή ορμή της πάλης για ελευθερία.
Τα Κορδόνια του Ντομένικο Σταρνόνε (εκδ. Πατάκης)
Το τέλος ενός γάμου. Ένας χωρισμός. Ο ήχος του. Η θύελλά του. Η αγάπη που γίνεται κάτι άλλο. Ο έρωτας που τελειώνει. Ο διαχωρισμός των υπόλοιπων συναισθημάτων. Τα προβλήματα που προκύπτουν. Οι πιθανές λύσεις. Τα σκοινιά που τεντώνουν. Οι καρδιές που σπάνε. Τα χαλιά που κρύβουν από κάτω τους τις σκόνες και τα σκουπίδια των σχέσεων. Και η σκούπα που αργούμε να βάλουμε. Μάνες που βυζαίνουν ενοχές με το θήλαστρο της πρόχειρης ενηλικίωσης τους, πατέρες από χαρτζιλίκι, κόρες αγέννητες-μάνες και γιοι αγνώστου πατρικής ικανότητας. Συγγενικά κορδόνια λυμένα σε παπούτσια με λάθος νούμερα-από κληρονομιά-που φοριούνται από ακρωτηριασμένα οικογενειακά μέλη. 
Η κόλαση της Τρεμπλίνκα του Βασίλι Γκρόσσμαν (εκδ. Άγρα)
Κρατήστε στα χέρια σας την πρώτη μαρτυρία στον κόσμο για στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο συγγραφέας είναι πολεμικός ανταποκριτής του ρωσικού στρατού που φτάνει στην Τρεμπλίνκα το καλοκαίρι του 1944. Ο Γκρόσσμαν προσπαθεί να περιγράψει το αδύνατο να ειπωθεί. Κάποιες φορές γίνεται και αδύνατο να διαβαστεί.
Αδάμαστη της Glennon Doyle (εκδ. Κλειδάριθμος)
Εδώ έχουμε μια ειλικρινή και άμεση αυτοβιογραφία, αλλά ταυτόχρονα και μια οικουμενική ιστορία για το ότι μια μάνα δεν είναι καλή όταν θυσιάζεται η ίδια στον βωμό της μητρότητας, αλλά όταν μεγαλώνει τα παιδιά της δείχνοντάς τους ότι πρέπει να έχουν πάντα στην καρδιά τους αδάμαστο πάθος για ζωή.
