Έχετε δουλέψει ως αστυνομικός. Πώς πήρατε την απόφαση για μια τέτοια καριέρα;
Δούλευα ως αστυνομικός για δώδεκα χρόνια. Οι δικοί μου δεν είχαν σχέση με τον χώρο. Ο πατέρας μου είναι γιατρός και η οικογένειά μου είναι κυρίως γιατροί και δικηγόροι. Εγώ ήθελα να κάνω τη διαφορά, να κάνω κάτι που βοηθά τον κόσμο και με τράβηξε ο τρόπος που η αστυνομία το επιτρέπει αυτό με πολλές διαφορετικές μεθόδους. Επίσης, η προσοχή μου διασπάται εύκολα οπότε ήταν μια καλή επιλογή. Μου άρεσε πολύ και η καριέρα μου ήταν πολύ πλούσια. Έχω υπάρξει detective, community officer και συνεργαζόμουν παράλληλα με την τοπική κοινότητα. Ήταν μια δουλειά που μου προσέφερε πολλά, αλλά ποτέ δεν ήταν δημιουργική, πράγμα που μου έλειπε.
Έχετε υπάρξει και δημοσιογράφος;
Ναι, κατά κάποιον τρόπο, αν και δεν θα έλεγα ότι είμαι δημοσιογράφος. Δεν το έχω σπουδάσει αλλά το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν να γράφω, έτσι όταν εγκατέλειψα την αστυνομία και έπρεπε να βρω τρόπο να βγάζω τα προς το ζην και να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, στράφηκα στο μόνο που μπορούσα να κάνω από το σπίτι μου: να γράφω. Ξεκίνησα προτείνοντας ιδέες σε εφημερίδες και περιοδικά χωρίς να έχω κάποιο δίκτυο γνωριμιών. Γνώριζα όμως ότι το ταλέντο μου ήταν να γράφω ιστορίες, γιατί μεγάλο μέρος της δουλειάς στην αστυνομία είναι να βρίσκεις τη φωνή του θύματος, ώστε να διηγηθείς την ιστορία του με ελκυστικό τρόπο στο δικαστήριο. Και όλα αυτά γίνονταν ενώ έγραφα το πρώτο μου βιβλίο.
Έτρεχαν πολλά πρότζεκτ ταυτόχρονα δηλαδή.
Ακριβώς αλλά ήταν απολύτως απαραίτητο. Πολλοί λένε ότι δεν είναι καλή ιδέα να παραιτηθείς από την «κανονική σου δουλειά» όσο γράφεις βιβλίο, και σε έναν βαθμό έχουν δίκιο, αλλά όταν το κάνεις, δεσμεύεσαι να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου και αυτό γίνεται το βασικό σου κίνητρο. Αυτό ίσως να μη συνέβαινε αν η συγγραφή παρέμενε χόμπι.
Γράφατε και όσο εργαζόσασταν στην αστυνομία;
Ομολογώ πώς όχι. Ήταν το πάθος μου όταν ήμουν παιδί και έφηβη. Έχω ζήσει και στο Παρίσι ως φοιτήτρια και εκεί ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο, συνέχισα καθ’ όλη την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων αλλά σταμάτησα όταν έγινα αστυνομικός. Νομίζω ότι όλη μου η ενέργεια και η προσοχή διοχετεύονταν στο να ακούω και να γράφω τις ιστορίες τόσο των θυμάτων όσο και των δραστών, οπότε δεν απέμενε χρόνος να αφιερώσω στο δημιουργικό κομμάτι της συγγραφής.
Σε τι βαθμό έχουν επηρεαστεί από την παλιά σας δουλειά οι ιστορίες που διηγείστε;
Πιστεύω ότι οποιοσδήποτε ασχολείται με τη συγγραφή βάζει στο έργο του κομμάτια προσωπικών βιωμάτων. Αυτό που δεν κάνω, όμως, είναι να γράφω πραγματικές ιστορίες. Είναι σίγουρα εμπνευσμένες από αυτές, αλλά δεν είναι πιστή εξιστόρηση. Το πρώτο μου βιβλίο Σ‘ Άφησα το εμπνεύστηκα από ένα δυστύχημα που έγινε στην Οξφόρδη όσο δούλευα εκεί ως αστυνομικός, αλλά δεν είναι η ιστορία του δυστυχήματος. Όταν το σκεφτόμουν, προσπάθησα να μπω στην ψυχοσύνθεση της γυναίκας που χάνει το παιδί της με τέτοιο τραυματικό τρόπο και δεν έχει ποτέ τις απαντήσεις. Με έκανε να σκεφτώ το θέμα των πληγών που αφήνει ένα τόσο θλιβερό γεγονός, πώς προσπαθεί κάποιος να το ξεπεράσει και πώς θα ήταν να εγκαταλείπεις ένα θύμα, γνωρίζοντας ότι έχεις διαπράξει έγκλημα. Αυτό ήθελα να εξερευνήσω, αυτό το γεγονός ήταν ο καταλύτης και όχι η έμπνευση. Τα γεγονότα που έχω ζήσει με βοηθούν να συνθέσω διαφορετικές… στρώσεις αυθεντικών ιστοριών ώστε να αισθάνομαι ότι μπορώ να αφηγηθώ σωστά πώς διεξάγεται μια αστυνομική έρευνα, για παράδειγμα, ή πώς μιλούν μεταξύ τους οι αστυνομικοί στην Αγγλία, να αποδώσω σωστά την ένταση που υπάρχει σε μια υπόθεση εγκλήματος…
Μπορείτε να μας περιγράψετε πώς γεννιέται μια ιστορία και πώς εξελίσσεται στο μυαλό σας; Π.χ., πώς λειτούργησε αυτό στην περίπτωση του πρώτου σας βιβλίου;
Ξεκινάω με τη βασική ιδέα και περνάω μερικές εβδομάδες κάνοντας όσο περισσότερη έρευνα μπορώ για το θέμα μου. Με ενδιαφέρουν, ιδιαίτερα στις ιστορίες που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα, όσα δεν έχουμε δει στα πρωτοσέλιδα και τα ΜΜΕ. Οι άνθρωποι που δεν αναφέρονται, οι οικογένειες που επηρεάζονται, τι γίνεται αφού το γεγονός χάσει τη λάμψη του και περάσει στα αζήτητα και τι συμβαίνει στους ανθρώπους αυτούς. Μετά επικεντρώνομαι στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Για εμένα αυτό είναι ένα καλό βιβλίο: περιέχει χαρακτήρες που δεν είναι απαραίτητα αρεστοί αλλά είναι άρτιοι σε σημείο που σε κάνουν να θες να διαβάσεις κάθε σελίδα. Αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι της δουλειάς, γιατί περιλαμβάνει μεγάλους περιπάτους και ονειροπολήσεις για τους ανθρώπους που θα είναι κομμάτι της ζωής μου για τον επόμενο χρόνο, τουλάχιστον. Και όταν νιώθω ότι τους γνωρίζω, ξεκινάω να προγραμματίζω την πλοκή σε γενικές γραμμές, εστιάζοντας στις βασικές ανατροπές και τα σημαντικότερα γεγονότα. Δεν προγραμματίζω μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά θα έχω μια γενική ιδέα για την πλοκή. Κατά την άποψή μου, ένα καλό βιβλίο, ιδιαίτερα ένα ψυχολογικό θρίλερ, έχει σκαμπανεβάσματα όπως ένα τρενάκι του λούνα παρκ. Αν γράφεις κάτι με πολύ ήπια πλοκή δεν έχει ενδιαφέρον και το ίδιο ισχύει αν όλα έχουν την ίδια μεγάλη ένταση, χάνει την ουσία του και γίνεται βαρετό πολύ γρήγορα. Η εναλλαγή συναισθημάτων και η αντίθεση μεταξύ τους είναι αυτό που κάνει το βιβλίο συναρπαστικό: πρώτα υπάρχει το κεφάλαιο που κόβει την ανάσα και στη συνέχεια ένα κομμάτι πολύ πιο ήπιο, όπου μαθαίνεις περισσότερα για τους πρωταγωνιστές. Σχεδιάζω τον σκελετό και στη συνέχεια ξεκινάω να γράφω.
Ολοκλήρωσα το γενικό πλάνο και την ιστορία του πρώτου μου βιβλίου σε έξι μήνες, αλλά η διαδικασία των αλλαγών μού πήρε γύρω στους 18 μήνες, πολύ μεγάλο διάστημα δηλαδή. Έχει μια πολύ μεγάλη ανατροπή μέσα του που βασίζεται κατά πολύ σε γλωσσολογικά στοιχεία, πράγμα που έπρεπε να αποδοθεί σωστά και με έκανε να επικεντρωθώ στη γλώσσα, καθώς χρησιμοποιούσα όρους της ιατροδικαστικής και της εγκληματολογίας. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω χωρίς spoiler! Πρόκειται για μια παράγραφο στην οποία η χρήση ενός κόμματος αλλάζει όλο το νόημα, αλλά δεν θα σας πω περισσότερα… (γέλια).
Αυτό θα μπορούσε να είναι δύσκολο και στη ελληνική απόδοση των βιβλίων σας…
Ναι, μου το έχουν πει. Έχει προκύψει το ίδιο και με το γένος, όταν ας πούμε προσπαθώ να κρατήσω κρυφό το φύλο κάποιου χαρακτήρα και δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει το ίδιο στις μεταφράσεις. Νομίζω ότι ο κόσμος δεν ξέρει πόσο δύσκολος και περίπλοκος είναι ο ρόλος του μεταφραστή.
Έχει συμβεί να αλλάξετε γνώμη στην πορεία για κάποια ανατροπή που είχατε προγραμματίσει στην πλοκή του βιβλίου;
Συμβαίνει συνέχεια! Γιατί ενώ πιστεύω ότι γνωρίζω τους χαρακτήρες μου, αυτό δεν συμβαίνει πραγματικά μέχρι το πρώτο γενικό πλάνο. Εκεί είναι που με εκπλήσσουν γιατί αισθάνομαι ότι δεν θέλουν να κάνουν όσα έχω προγραμματίσει εγώ για εκείνους. Θυμάμαι να ακούω άλλους συγγραφείς να το λένε αυτό πριν εκδοθεί το πρώτο μου βιβλίο και μου ακουγόταν πολύ αλαζονικό. Αλλά έτσι είναι, οι χαρακτήρες παίρνουν ζωή, και είναι λογικό αν σκεφτείς ότι περνάς με αυτούς περισσότερο καιρό από ό,τι με την οικογένειά σου και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι μαζί μου συνέχεια, μες στο κεφάλι μου, έτσι αν αισθάνομαι ότι κάτι δεν τους ταιριάζει δεν θα το γράψω και θα πρέπει να προσαρμόσω και τα υπόλοιπα γεγονότα σε αυτή μου την απόφαση. Δεν θα έβγαζε νόημα και για τον αναγνώστη, ίσως να ένιωθε προδομένος. Έτσι αφήνω τους πρωταγωνιστές μου να με καθοδηγούν και να αλλάζουν τα γεγονότα με βάση τους χαρακτήρες τους.
Πόσο διαφορετική είναι η ζωή σας τώρα;
Ω Θεέ μου! Τόσο διαφορετική! Η ζωή μου έχει μεταμορφωθεί. Με ρωτούν συνέχεια αν μου λείπει η αστυνομία και απαντώ “καθόλου”. Μου λείπει ο λόγος που έγινα αστυνομικός, η θέληση να βοηθώ τον κόσμο, δηλαδή. Δεν νοσταλγώ να δουλεύω με άλλους και για άλλους, μου αρέσει που είμαι μόνη μου. Ο σύζυγός μου, ήταν και εκείνος αστυνομικός και πλέον μένει σπίτι, βοηθά με τα παιδιά, μας μαγειρεύει και βεβαιώνεται ότι δεν τρελαίνομαι όσο γράφω. Έτσι μπορώ να γράφω και να ταξιδεύω. Όλα είναι τόσο διαφορετικά και το λατρεύω.
Μοιράζεστε τις ιδέες σας με τον σύζυγό σας; Σας συμβουλεύει;
Όχι, δεν του λέω τίποτα επειδή, αν και έχει όλη την καλή θέληση, δεν μπορεί να βοηθήσει γιατί δεν είναι συγγραφέας. Μπορεί να νιώθω ότι έχω μια πολύ καλή ιδέα και εκείνος να μη συμφωνεί. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν διαβάζει μυθιστορήματα αλλά μόνο ιστορικά βιβλία. Έτσι, δεν είναι ο σωστός άνθρωπος να συμβουλευτώ για ζητήματα πλοκής και χαρακτήρων. Τον εμπιστεύομαι όμως και του μιλάω για προβλήματα που συναντάω και συχνά, απλά μιλώντας για αυτά, μου έρχεται η λύση. Είναι πιο πρακτικό μυαλό από εμένα και ρεαλιστής. Ήταν ένοπλος αξιωματικός και στην Αγγλία οι αστυνομικοί δεν είναι οπλισμένοι, έτσι έχει τύχει να τον ρωτήσω για πιο πρακτικά ζητήματα όπως αυτό.
Ποια είναι η άποψή σας για τα podcast και τα audiobooks που γνωρίζουν τεράστια επιτυχία τελευταία;
Μου αρέσουν πάρα πολύ! Τα βρίσκω εκπληκτικά και τα ανακάλυψα μόλις πριν από δύο χρόνια. Είναι φανταστικό που μπορώ να διαβάζω περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Θα έχω ένα βιβλίο στο κομοδίνο μου, ένα στο kindle και ένα που θα ακούω ταυτόχρονα. Με ενθουσιάζει. Και υπάρχουν κάποια βιβλία που πιστεύω ότι είναι καλύτερα σε audiobook. Μόλις τελείωσα το Eleanor Oliphant Is Completely Fine της Gail Honeyman και την αυτοβιογραφία της Michelle Obama που έπαιρνε άλλη διάσταση με τη δική της αφήγηση. Μου αρέσουν πολύ και τα podcast για εκείνες τις ώρες που μου δίνεται η ευκαιρία να μάθω κάτι καινούριο όσο διαρκεί η βόλτα του σκύλου ή λίγη δουλειά στον κήπο. Είμαι από τους ανθρώπους που λατρεύουν να είναι απασχολημένοι και να κάνουν περισσότερα από ένα πράγμα ταυτόχρονα. Ακούω συνεντεύξεις από άτομα που έχουν καταφέρει εκπληκτικά πράγματα παρά τις αντιξοότητες, καθώς και το Griefcast, ένα podcast με θέμα την απώλεια και τη διαχείρισή της, τους διαφορετικούς τρόπους που τη βιώνει ο καθένας. Μου δίνει τροφή για σκέψη.
Παρακολουθείτε κάτι ενδιαφέρον τώρα στην τηλεόραση ή το Netflix;
Μου άρεσε πάρα πολύ μια ισπανική σειρά που λέγεται Vis-a-Vis, με κεντρική πρωταγωνίστρια μια φυλακισμένη γυναίκα. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Μου είχε αρέσει πολύ και το Orange is the New Black. Γενικά με τραβάει οτιδήποτε σχετίζεται με τη ζωή στις φυλακές. Έχω όμως ενδοιασμούς για το περιεχόμενο κάποιων σειρών με αληθινά εγκλήματα, γιατί μερικές φορές περισσότερο δοξάζουν τους εγκληματίες παρά δίνουν πληροφορίες για το μυαλό και τη δράση τους. Δεν μπορώ να πω ότι ψυχαγωγούμαι, γιατί θεωρώ ότι βασικός σκοπός τέτοιων σειρών θα έπρεπε να είναι η εκπαίδευση του κοινού. Παραγωγοί τέτοιου περιεχομένου πρέπει να διερωτώνται τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν με την κάθε σειρά ή το κάθε podcast. Είναι άσχημο να χρησιμοποιούνται τόσο δραματικά γεγονότα για ψυχαγωγία αν δεν έχουν άλλον σκοπό. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με σίριαλ τέτοιου τύπου, αλλά και να αναρωτιόμαστε γιατί μας γοητεύουν τόσο.
Θα λέγατε ότι οι φόβοι μας έχουν αλλάξει από τότε που μπήκαν στη ζωή μας τα social media;
Ναι, έτσι πιστεύω. Αρχικά δεχόμαστε περισσότερες πληροφορίες από ποτέ άλλοτε για εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί. Κάποτε δεν μαθαίναμε για υποθέσεις παιδιών που αγνοούνταν μέχρι να γίνουν πρωτοσέλιδα επειδή κάτι κακό τους είχε συμβεί. Τώρα πληροφορούμαστε τα πάντα αμέσως. Βέβαια, παιδιά χάνονται διαρκώς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κινδυνεύουν, μπορεί να το έσκασαν και να εντοπιστούν μέσα στην επομένη ώρα αλλά η είδηση και η φωτογραφία τους έχει κάνει τον γύρο των social media και όλοι ξέρουν ότι έχει χαθεί ένα παιδί. Έχει ενταθεί ο φόβος μας για κάθε έγκλημα. Τώρα όμως υπάρχει και η ανησυχία για εκφοβισμό, λεκτικές επιθέσεις και σεξουαλική παρενόχληση μέσω social media, κάτι που δεν υπήρχε πριν. Και αυτό είναι κάτι που βρίσκω πραγματικά ανησυχητικό ειδικά όσον αφορά τη στοχοποίηση των γυναικών. Στο Ηνωμένο Βασίλειο γυναίκες βουλευτές δέχονται διαρκώς διαδικτυακές απειλές για τη ζωή τους ή τους λένε ότι θα τις βιάσουν, απλά επειδή μοιράζονται τις σκέψεις τους και μιλούν για σοβαρά ζητήματα. Και αυτό αυξάνεται διαρκώς. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει στους άντρες βουλευτές. Τα social media μας επιτρέπουν να γίνουμε εγκληματίες που κρύβονται πίσω από μια οθόνη και δυστυχώς δεν νομίζω ότι είναι κάτι που θα σταματήσει, παρά τις προσπάθειες να αποκλείονται άνθρωποι που συμπεριφέρονται με τέτοιον τρόπο. Έχουμε δημιουργήσει ένα τέρας που δεν μπορούμε πια να βάλουμε στο κλουβί του.
Έχουν αλλάξει και τα εγκλήματα που διαπράττονται;
Σίγουρα και η τεχνολογία έχει παίξει μεγάλο ρόλο. Κάποτε όταν ήθελες να κάνεις μια ληστεία έπρεπε να έχεις όπλα και ένα γρήγορο αυτοκίνητο, ενώ τώρα είναι πολύ πιθανότερο οι δράστες να επιχειρήσουν να χακάρουν τα συστήματα της τράπεζας ή να εκβιάσουν κάποιον υπάλληλο, για παράδειγμα. Συνεπώς έχουν αλλάξει και οι δυνατότητες των δραστών να περνούν απαρατήρητοι. Παράλληλα, η αστυνομία πρέπει να ελέγχει τηλεφωνικές και διαδικτυακές συνομιλίες, λογαριασμούς στα social media κ.λπ. αφού σχεδόν όλοι έχουμε πια διαδικτυακό αποτύπωμα.
Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας φεμινίστρια;
Φυσικά! Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος δεν είναι φεμινιστής. Γιατί κάποιος να μη θέλει η κόρη του να έχει τα ίδια δικαιώματα με τον γιο του και αν το θέλει αυτό, γιατί δεν μάχεται ενεργά και δεν εκφράζεται γι’ αυτό; Έχω γνωρίσει κατά καιρούς γυναίκες που δηλώνουν με περηφάνια ότι δεν είναι φεμινίστριες και πραγματικά μένω άναυδη. Χρειαζόμαστε τον φεμινισμό περισσότερο από ποτέ για να πετύχουμε την ισότητα των φύλων σε κάθε τομέα και ενώ σίγουρα υπάρχει πρόοδος, ο δρόμος μας είναι ακόμα πολύ μακρύς. Θεωρώ ότι ο κόσμος έχει κολλήσει στην ιδέα της φεμινίστριας ως ομοφυλόφιλη γυναίκα που καίει το σουτιέν της, δεν βάφεται και δεν ξυρίζει τα πόδια της και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε για να πειστεί ο κόσμος ότι αυτό δεν είναι απλά ξεπερασμένο, αλλά δεν ίσχυε και ποτέ.
Τι κάνετε όταν δεν γράφετε; Πώς γεμίζετε τις μέρες σας;
Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι γράφω διαρκώς! Έχω τρία παιδιά και προφανώς ο περισσότερος χρόνος μου είναι αφιερωμένος σε εκείνα. Λατρεύω, όμως, και την κολύμβηση, είναι το πάθος μου και το μόνο πράγμα που με βοηθά να αποσυνδεθώ από όλους και από όλα. Προσπαθώ να μάθω να κολυμπάω πιο σωστά και αυτό απαιτεί μεγάλη προσοχή στις κινήσεις μου και απόλυτη αφοσίωση σε αυτό που κάνω εκείνη την στιγμή, όπως όταν μαθαίνεις οδήγηση. Αυτές οι επαναληπτικές κινήσεις είναι κάτι σαν διαλογισμός για εμένα. Κολυμπάω στη λίμνη κοντά στο σπίτι μου στην Ουαλία, κάνει πολύ κρύο αλλά είναι πανέμορφα και κολυμπάω όλον το χρόνο. Είναι υπέροχη η ησυχία που απολαμβάνω μακριά από το κινητό μου. Λατρεύω επίσης το τρέξιμο και τη γιόγκα αλλά και τις χειροτεχνίες με τα παιδιά μου. Απολαμβάνω πάρα πολύ το σπίτι μου. Παίρνω τη δόση μου από τη ζωή στην πόλη με τα ταξίδια που κάνω, αλλά η επιστροφή στον χώρο μου, στον κήπο με την κατσίκα και τις κότες και την εξοχή με αναζωογονεί. Είναι σαν να παίζω με το κουκλόσπιτό μου.
Ποιο βιβλίο σας θα θέλατε να γίνει ταινία;
Όλα! Πρόσφατα πουλήσαμε τα δικαιώματα για τα δύο πρώτα βιβλίο, το «Σ’ Άφησα» και το «Σε Είδα». Το πρώτο θα γίνει τηλεοπτική σειρά και εργαζόμαστε γι’ αυτή τα τελευταία τρία χρόνια. Είναι πολύ χρονοβόρα διαδικασία και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ανυπομονώ να δω το τελικό αποτέλεσμα στην οθόνη. Είναι δύσκολη η προσαρμογή του κειμένου για τηλεοπτική σειρά και έχω επενδύσει σε αυτή. Πολύς κόσμος δεν μπορεί να σκεφτεί πώς θα αποδοθεί τηλεοπτικά λόγω της μεγάλης ανατροπής, αλλά ξέρω ότι γίνεται και θέλω να τους το αποδείξω. Είναι κάτι πολύ καινούριο για εμένα, μια πρόκληση και μου έχει δώσει την ευκαιρία να ξανα-επισκεφθώ τους χαρακτήρες και την ιστορία, ακόμη και να αλλάξω πράγματα αν το θέλω πραγματικά. Ήταν το πρώτο μου βιβλίο και το αγαπώ πολύ.
Ποιος θα θέλατε να πρωταγωνιστήσει;
Έχουν γίνει πολλές συναντήσεις και συζητήσεις για το θέμα της πρωταγωνίστριας και έχουν γίνει προτάσεις σε μεγάλα ονόματα που δεν μπορώ να αναφέρω. Ιδανικά, όμως, εγώ θα ήθελα να ενσαρκώσει την πρωταγωνίστρια μια νέα ηθοποιός που δεν την ξέρει ο κόσμος και θα τη μάθει μέσα από την ιστορία. Θα ήθελα η ιστορία να τραβήξει το κοινό και όχι το μεγάλο όνομα που θα πρωταγωνιστήσει, γιατί είναι λίγοι οι ηθοποιοί που καταφέρνουν να μεταμορφωθούν εντελώς σε κάθε τους ρόλο, όπως η Nicole Kidman, για παράδειγμα. Πρακτικά ξέρω ότι για να γίνει επιτυχία η σειρά πρέπει να υπάρχει και το μεγάλο όνομα.
Ποιο από τα βιβλία σας είναι το αγαπημένο σας;
Αυτό που μόλις τελείωσα. Βέβαια, αυτή είναι η απάντησή μου μετά την ολοκλήρωση κάθε βιβλίου και πάντα θα έχω αδυναμία στο πρώτο που μου άλλαξε την ζωή αλλά το τελευταίο που θα βγει στην Ελλάδα του χρόνου είναι το πρώτο που ήθελα να γράψω. Είναι η ιστορία δύο γονιών που διαφωνούν για την κατάσταση του παιδιού τους που είναι άρρωστο: ο πατέρας θέλει να συνεχίσουν να μάχονται για να το σώσουν ενώ η μητέρα θεωρεί ότι πρέπει να σταματήσει να βασανίζεται το παιδί της και να αποσυνδεθούν τα μηχανήματα που το κρατούν στη ζωή. Ήθελα να εξερευνήσω αυτή την ισορροπία, αφού συνήθως συναντάμε τη μητέρα στον ρόλο του γονιού που είναι διατεθειμένος να δοκιμάσει τα πάντα προκειμένου να σώσει το παιδί του. Δεν υπάρχει μέση λύση, είναι μια συναισθηματική κρίση και είναι γεγονότα βγαλμένα από την προσωπική μου ζωή που με έκαναν να σκεφτώ το μέλλον, την απόφαση που πήρα και τα συναισθήματα που συνοδεύουν μια τόσο καθοριστική απόφαση.
Η διαδικασία θα λέγατε ότι ήταν θεραπευτική;
Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ξέφυγα από το νουάρ μυθιστόρημα με αυτό το βιβλίο. Με έκανε να έρθω αντιμέτωπη με συναισθήματα που είχα θάψει και να τα εξερευνήσω μέσω των γονιών του βιβλίου. Δεν είμαι καλή στη διαχείριση του πένθους και της απώλειας, για χρόνια δεν άφηνα τον εαυτό μου να τα βιώσει όλα αυτά γιατί είναι πολύ δύσκολο. Με τον τρόπο αυτό κατάφερα να το κάνω μέσω ενός φίλτρου που μου επέτρεψε να δω τι αντίκτυπο είχαν όλα αυτά τα συναισθήματα στη δική μου ζωή. Δεν ήθελα να σταματήσω να γράφω, ενώ συνήθως δεν θέλω να βλέπω το βιβλίο που ολοκληρώνω. Νομίζω ότι θα παραμείνει το αγαπημένο μου και το πιο σημαντικό για εμένα όσο βιβλία και αν γράψω.
Ανακαλύψτε τα μυθιστορήματα της Clare Mackintosh που κόβουν την ανάσα στο www.metaixmio.gr
