«Η φετινή σεζόν ήταν για εμένα πολύ έντονη, διαφορετική και εξοντωτική και συνεχίζεται με την περιοδεία της παράστασης Δον Ζουάν. Έκανα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα και αυτό, για να είμαι ειλικρινής, με ζωντάνεψε. Η παρουσίαση του Ρουκ Ζουκ με αποσυμπίεζε, ενώ η συμμετοχή μου στον Γιούγκερμαν με δυσκόλευε. Ωστόσο, βούτηξα σε αυτή την εμπειρία και κράτησα την αναπνοή μου όσο χρειάστηκε. Ήταν ένας ωραίος χειμώνας. Το καλοκαίρι δεν θα κάνω διακοπές, αλλά τον γύρο της Ελλάδας με την Ελβίρα. Η Ελβίρα είναι ένας δύσκολος ρόλος, δεδομένου ότι δεν έχουμε πολλές πληροφορίες για την ίδια. Αυτά που ξέρουμε είναι ότι πρόκειται για μια μοναχή την οποία ο Δον Ζουάν συνάντησε σε ένα μοναστήρι. Είναι μια πάρα πολύ δυνατή γυναίκα. Μοιάζει στον Δον Ζουάν. Αρκετά από τα πιστεύω τους συμπίπτουν. Αυτή όμως έχει επιλέξει την πίστη και εκείνος την ολοκληρωτική απιστία. Είναι το αντίπαλο δέος του. Πιστεύει βαθιά στον Θεό και έχει άμεση επικοινωνία μαζί Του. Τη χαρακτηρίζει τρομερή πνευματικότητα. Η ζωή της, όμως, αλλάζει όταν συναντά τον Δον Ζουάν, ο οποίος την αποπλανεί. Και εκείνη τον πιστεύει. Με τον ίδιο τρόπο που πιστεύει στον ουρανό. Ο έρωτας γίνεται όλος ο κόσμος της. Ο θεός της. Όταν καταλαβαίνει ότι την εξαπατά, καταρρέει. Δεν ξέρει τι να την κάνει τόση αγάπη.
Γρήγορα όμως επιστρέφει στον εαυτό της και αναλαμβάνει την ευθύνη της. Η αγάπη παραμένει. Όχι ερωτική πια. Είναι εκείνη η αγάπη που θα μπορούσε να τον σώσει. Αυτό που με συναρπάζει στην Ελβίρα είναι ο τρόπος που μάχεται για ό,τι πιστεύει. Ο τρόπος που δίνεται στον έρωτα, ολοκληρωτικά. Δεν είναι αυτή η τυπική έξαψη που έχουμε νιώσει όλοι. Αυτή αισθάνεται κάτι ανώτερο, πιο υψηλό. Επίσης, είναι τόσο αξιοπρεπής και δυνατή! Θα μπορούσε να αποσυρθεί και απλώς να γιατρευτεί. Αλλά επιλέγει να παραμείνει και να τον σώσει ανιδιοτελώς. Μονάχα με την αγάπη της. Χωρίς καμιά ερωτική διάθεση.
Η Ελβίρα χαρακτηρίζεται από μια αγιοσύνη που απορρέει από τη βαθιά πνευματικότητά της. Ο Μολιέρος δεν αναφέρεται ποτέ στον Θεό. Αναφέρεται σε αυτόν με τη λέξη ουρανός. Επειδή όλοι πιστεύουμε σε κάτι εκεί ψηλά. Για εμένα ουρανός είναι η ενέργεια. Επίσης πιστεύω στη δύναμή μας, στο μυαλό, στη σκέψη. Νομίζω ότι πρέπει να προσέχουμε τις σκέψεις μας γιατί έχουν δύναμη. Σε αυτό δεν υπάρχει τίποτα νεραϊδένιο και αλαφροΐσκιωτο. Εμένα μου φαίνεται πολύ πρακτικό.
Την Ελβίρα την εγκαταλείπουν. Όσοι μας εγκαταλείπουν μας διαμορφώνουν το ίδιο με αυτούς που μένουν δίπλα μας. Από την άλλη, η Ελβίρα είναι και μια γυναίκα μόνη. Σήμερα, τουλάχιστον στους χώρους που κινούμαι εγώ, δεν είναι οι μόνες -χωρίς σύντροφο- γυναίκες στιγματισμένες. Εκεί έξω, πιο βαθιά στην ελληνική κοινωνία, δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Θέλω να πιστεύω ότι όλα γίνονται ολοένα και καλύτερα. Αυτό όμως που θέλω να πω σε κάποιον που κάνει τέτοιους διαχωρισμούς είναι ότι το πιο εύκολο πράγμα είναι να κρίνουμε τους άλλους. Στην πραγματικότητα εμείς είμαστε οι άλλοι. Αυτά που κρίνουμε είναι δικά μας. Δον Ζουάν υπάρχουν ανάμεσά μας. Είναι οι άντρες που κυνηγούν την απόλαυση της στιγμής. Αλλά ο Δον Ζουάν δεν είναι μόνο αυτό, δεν είναι ένας απλός Καζανόβας. Είναι φύσει και θέσει τέτοιος άνθρωπος. Βρίσκει «πολιτική» ηδονή στην κατάκτηση, στην πολιορκία. Το όποιο ενδιαφέρον του χάνεται μετά την κατάκτηση. «Η πίστη είναι προσόν των ηλιθίων», λέει. Αυτό δεν το πιστεύει μόνο για τις γυναίκες. Το ίδιο νιώθει για όλους τους ανθρώπους, τις κοινωνίες, τις ιδέες, τον Θεό.
«Η μαγεία του πάθους βυθίζεται στην νάρκη της συνήθειας», λέει. Τι σώζει τις σχέσεις όταν το πάθος υποχωρήσει; Το συναίσθημα είναι αυτό που κρατά τη θερμοκρασία. Κατά τα άλλα δεν υπάρχει συνταγή για να κρατήσεις μια σχέση υγιή. Ο έρωτας μετατρέπεται σε αγάπη, άλλοτε θετική άλλοτε αρνητική. Η αγάπη μπορεί να σε κάνει εξαρτημένο, να πιέζεις τα συναίσθηματά σου για να είσαι με κάποιον, αλλά μπορεί και να σε κάνει δημιουργικό. Έχω ζήσει και τα δύο. Υπάρχει όμως εκείνη η μαγική στιγμή που αντιλαμβάνεσαι τις ποιότητες της σύνδεσης, της επικοινωνίας και της συντροφικότητας και αυτό δεν το αλλάζεις με τίποτα. Ο έρωτας ευτυχώς πεθαίνει, και καλά κάνει. Είναι τόσο σαρωτικός, που μπορεί να παραμορφώσει τα πάντα.
Αυτό που παλεύω και δεν θα σταματήσω να το κάνω ποτέ, είναι να βρω τι πραγματικά θέλω να είμαι εγώ. Ξυπνάμε μια μέρα και δεν ξέρουμε τι μας ανήκει. Με απασχολεί πολύ αυτό. Πολλές φορές περιμένω να δω μέσα από τον άλλο την επιβεβαίωση για να υπάρξω, ενώ δεν είναι αυτός ο δρόμος. Ακόμη και αν το λέω, χρειάζεται να έχω συνεχώς το μυαλό μου επικεντρωμένο σε αυτή την προσπάθεια. Ο πραγματικός μας εαυτός είναι αυτός που αντέχει απέναντι στους άλλους και γίνεται απόλυτα αποδεκτός από εκείνους.
Δουλεύω από τα δεκατρία και όλα αυτά τα χρόνια πολλές φορές με έχω αισθανθεί άβολα. Έχω νιώσει και θυμό και απογοήτευση από τον τρόπο που με έχουν αντιμετωπίσει. Την ίδια στιγμή, όμως, κάτι μέσα μου μου έδινε τη δύναμη να προχωρήσω.
Παλιότερα ήμουν πιο ανίσχυρη. Σήμερα απλώς προχωράω και δυναμώνω. Έχω οχυρωθεί και μέσα από αυτή την οχύρωση έχω απελευθερωθεί. Η ζωή η ίδια είναι ένας διαρκής αγώνας απελευθέρωσης».
Info: Η παράσταση Δον Ζουάν σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα. Τον Σεπτέμβριο, ο θίασος θα επιστρέψει για παραστάσεις στην Αθήνα.