Στην καρδιά της βελγικής πρωτεύουσας, απέναντι από το Βασιλικό Παλάτι, βρίσκεται το Πάρκο των Βρυξελλών. Μια όαση γαλήνης για όσους επιθυµούν να περπατήσουν ή να τρέξουν στα µονοπάτια του κάτω από τη σκιά των µεγάλων δέντρων. Στη µια πλευρά αυτού του τεράστιου πάρκου είναι η οδός Ducale. Ένας δρόµος µε υπέροχα αρχοντικά, όλα κατοικίες ευγενών, µία εκ των οποίων φιλοξένησε και το λόρδο Βύρωνα για λίγες µέρες την άνοιξη του 1816. Λίγο πιο πέρα βρίσκεται και το συγκεκριµένο οίκηµα που χρονολογείται στα τέλη του 18ου αιώνα και το οποίο αποκτήθηκε πρόσφατα από έναν ερασιτέχνη συλλέκτη-διακοσµητή, τον Ρισάρ Καραγιάν. Ειδικότητα του τελευταίου είναι να αγοράζει παλιά κτίρια και να τους χαρίζει µια δεύτερη ζωή. Πρόσφατα ολοκλήρωσε την ανακαίνιση ενός σπιτιού στην Πάτµο και ενός ξενοδοχείου του 17ου αιώνα στην πόλη Πεζενά της νότιας Γαλλίας το οποίο έχει φιλοξενήσει τον Μολιέρο.
Ο δηµιουργός προέρχεται από µια οικογένεια µε αρµένικη καταγωγή η οποία εγκαταστάθηκε στη Σµύρνη. Έπειτα από την απέλαση των χριστιανικών µειονοτήτων µε τη Συνθήκη της Λωζάννης, το 1923, βρέθηκε στη Γαλλία. Τη δεκαετία του 1960 ο πατέρας του Καραγιάν ασχολήθηκε µε τη βιοτεχνία του επίπλου και η οικογένεια µετακόµισε στο Βέλγιο. Εκεί ο νεαρός τότε Ρισάρ αποφάσισε να γραφτεί στο τµήµα οικονοµικών του Πανεπιστηµίου Libre στις Βρυξέλλες. «Μόλις έκλεισα τα είκοσί µου χρόνια», διηγείται, «ο πατέρας µου µε ρώτησε τι θέλω να κάνω στη ζωή µου και του απάντησα: “Να φτιάχνω σπίτια“». Δύο χρόνια αργότερα είχα την τύχη να αποκτήσω ένα εξαίρετο κτίσµα, κατασκευασµένο στις αρχές του 20ού αιώνα από τον Βίκτορ Χόρτα, ειδικό της αρ νουβό. Σε µια εποχή κατά την οποία οι νέοι έδειχναν προτίµηση στη σύγχρονη αρχιτεκτονική, ανέλαβα την ανακαίνιση αυτής της κατοικίας όπου έµεινα πολλά χρόνια».
Για τον Καραγιάν είναι φανερή η ανάγκη του να αναµειγνύει τις εποχές και να παντρεύει διαφορετικής αισθητικής αντικείµενα: ένα κοµψό έπιπλο «Louis XVI» µε άνετους καναπέδες σχεδιασµένους από τον πατέρα του, τον Κριστιάν Καραγιάν, ή κονσόλες του 18ου αιώνα µε µπουφέδες ιταλικού σχεδιασµού από λευκή λάκα. Ο ανήσυχος ιδιοκτήτης ψάχνει την ισορροπία στις συνθέσεις, στην αρµονία των υλικών και των χρωµάτων. «Επέλεξα κάθε αντικείµενο µε µεγάλη προσοχή. Από την αρχή ήξερα τι θέλω να τοποθετήσω πού», εξηγεί. Ύστερα από δύο χρόνια σκληρής δουλειάς ολοκληρώθηκαν οι εργασίες στο τριώροφο αυτό αρχοντικό. Πολλά στοιχεία διατηρήθηκαν από την προηγούµενη κατασκευή ή απλώς αναπαλαιώθηκαν, δίχως να χάσουν το αυθεντικό τους στυλ. Το παρκέ δάπεδο από ξύλο βελανιδιάς έµεινε στην αρχική του απόχρωση, χωρίς βερνίκι, το ίδιο και οι αναπαραστάσεις στα ταβάνια, οι καµινάδες από µάρµαρο, αλλά και οι µεταλλικές κάσες και τα µπρούντζινα πόµολα στις πόρτες. Όλα τα σύγχρονα στοιχεία που έχουν προστεθεί ενσωµατώθηκαν πολύ προσεκτικά, ώστε να µη διαταραχθεί το αισθαντικό σκηνικό που παραπέµπει σε περασµένες εποχές. «Η εξορία, αλλά και η απώλεια του σπιτιού των παππούδων μου, γεµάτου από ενθύµια της παιδικής ηλικίας, νοµίζω ότι ήταν αυτά που µε ώθησαν να επενδύσω σε χώρους οι οποίοι πάντα µε σαγήνευαν», καταλήγει ο ιδιοκτήτης.
