To «12 Strong» αφηγείται την ιστορία δώδεκα αντρών των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων οι οποίοι έφτασαν στο Αφγανιστάν λίγες μόλις εβδομάδες μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, για να ηγηθούν της πρώτης στρατιωτικής επιχείρησης εναντίον των Ταλιμπάν. Η μέχρι πρότινος απόρρητη επιχείρηση της ολιγομελούς ομάδας είχε σκοπό να συμπράξει με έναν τοπικό πολέμαρχο προκειμένου να καταλάβουν από κοινού ένα σημαντικό προπύργιο των δυνάμεων του Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Το tagline της ταινίας του πρωτοεμφανιζόμενου Νικολάι Φούγκλσιγκ σε παραγωγή Τζέρι Μπρουκχάιμερ («Αρμαγεδδών») και σενάριο του Τεντ Τάλι («Η Σιωπή των Αμνών») υπογραμμίζει το γεγονός πως οι «Δώδεκα Δυνατοί» δήλωσαν εθελοντές για την επικείμενη μάχη, την επομένη κιόλας της καταστροφικής επίθεσης εναντίον των ΗΠΑ. Κάτι που, σε συνδυασμό με την against all odds επιχείρησή τους και τον φαιδρό τίτλο, προσπαθεί εμφανώς να υφάνει ακόμα μία κινηματογραφική εποποιία της αμερικανικής πολεμικής μηχανής.
Τουλάχιστον οι πολεμικές περιπέτειες της δεκαετίας του ‘80 είχαν την ικανότητα να αναδείξουν μέσα στην υπερβολή τους μια καλτ διάσταση που ακόμα αντέχει στο χρόνο. Αυτά εδώ τα πνίγει η κοινοτοπία και η σοβαροφάνεια
Στη λογική της πολεμικής περιπέτειας, οι «Δώδεκα Δυνατοί» λειτουργούν by the book: το κίνητρο των πρωταγωνιστών, η δυσκολία και το υψηλό ρίσκο της αποστολής, η σκηνοθετική αμεσότητα στην απόδοση της δράσης, οι κλιμακώσεις στις κρίσιμες καμπές της επιχείρησης, ο τραυματισμένος συμπολεμιστής, ακόμα και η πηγαία εκτίμηση του συμμάχου Αφγανού πολέμαρχου στο τέλος προς την επίλεκτη ομάδα και τον αρχηγό της (Κρις Χέμσγουορθ), έρχονται να πλέξουν το εγκώμιο του αυθεντικού Αμερικανού ήρωα, έτσι όπως τον έχουμε μάθει σε όλες τις παραλλαγές του στο σινεμά από την εποχή του Ριγκανισμού. Έτσι, όλα τα χαρακτηριστικά της ευθύνης, της αυταπάρνησης, του πατριωτισμού, της στοχοπροσήλωσης και της ανδρείας παρελαύνουν επί της οθόνης, εντελώς «προβλεπέ», «ξεπλένοντας» για άλλη μια φορά (βλ. ενδεικτικά το «American Sniper») την παραδοσιακά πολεμοχαρή εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Στην πραγματικότητα, το φιλμ του άγνωστου Φούγκλσιγκ που γυρίστηκε με τη συνεργασία δύο εκ των μελών της αληθινής αποστολής, αφορά στην αληθινή ιστορία εκείνων που έχυσαν το πρώτο (αφγανικό) αίμα στο ξεκίνημα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας – και λέμε «πρώτο αίμα» για να μείνουμε στο κλίμα της εποχής του Ριγκανισμού με την οποία η περίοδος Τραμπ αρχίζει να αποκτά τρομακτικές ομοιότητες. Και εδώ, έχουμε να κάνουμε με πραγματικά περιστατικά τα οποία αναλαμβάνει να μας «πουλήσει» πρωτίστως ο «Thor» Κρις Χέμσγουορθ (ως επικεφαλής της αποστολής), παρέα με τον Μάικλ Σάνον («Το Καταφύγιο»), τον Μάικλ Πένια («Οδηγός Διαπλοκής») και τον Γουίλιαμ Φίχτνερ στο ρόλο του συντονιστή της επιχείρησης, που εδώ μοιάζει θεαματικά με τον Jigsaw των «Σε Βλέπω».
Ωστόσο, η ταινία δεν έχει τίποτα καινούριο να προσφέρει ακόμα και στους σκληροπυρηνικούς φίλους της περιπέτειας, παρά μόνο χιλιοϊδωμένα μοτίβα και μάλιστα ξεθυμασμένα στο χρόνο, μιας και απέχουμε πλέον σημαντικά από τις αρχές των ‘00s, τότε που οι ΗΠΑ δεν είχαν χάσει ακόμη κάθε δικαιολογία ή πρόσχημα ως προς την αναγκαιότητα των στρατιωτικών επεμβάσεων στο Αφγανιστάν.
Εν ολίγοις, φιλμ σαν τους «Δώδεκα Δυνατούς» φαίνεται να έχουν λόγο ύπαρξης μόνο και μόνο για να επαναπροωθήσουν με γλαφυρό τρόπο το πρότυπο του Αμερικανού ήρωα και να σφραγίσουν σελίδες της πρόσφατης Ιστορίας. Τουλάχιστον οι πολεμικές περιπέτειες της δεκαετίας
του ‘80 είχαν την ικανότητα να αναδείξουν μέσα στην υπερβολή τους μια καλτ διάσταση που ακόμα αντέχει στο χρόνο. Αυτά εδώ τα πνίγει η κοινοτοπία και η σοβαροφάνεια.
