Ο Μένιος Καραγιάννης («ΑΡΙΚΑ. Α.», «Σκάπετα») ιχνηλατεί στο «33.333 – Η Οδύσσεια του Νίκου Καζαντζάκη» τον διαρκή αγώνα ενός μεγάλου λογοτέχνη να διαμορφώσει ποιητικά την γλωσσολογική ταυτότητα μιας χώρας.
Ο Καζαντζάκης φιλοδοξούσε μέσα από την «Οδύσεια» των 33.333 στίχων (αριθμός που εμπνέει τον τίτλο της ταινίας) να επικυρώσει μια καθομιλουμένη ελληνική, μέσα από την χαρακτηριστική του ευφράδεια και την πυκνότητα ενός γλωσσοπλάστη.
Παρεξηγημένο έργο της εποχής του, η ογκωδέστατη «Οδύσεια» του Καζαντζάκη δεν αντιμετωπίστηκε ως ελληνική από τους ομότεχνούς του και παράλληλα αποτέλεσε ένα δύσκολο μεταφραστικά εγχείρημα. Η φυσική και πνευματική περιπέτεια του Οδυσσέα, ενός αέναου ταξιδευτή που εγκαταλείπει την Ιθάκη και βρίσκει το τέλος στο Νότιο Παγωμένο Ωκεανό, γίνεται αφορμή για ένα κινηματογραφικό ταξίδι αναζήτησης.
Ο Μένιος Καραγιάννης καταγράφει έναν αντικατοπτρισμό των εμμονών, των προσδοκιών, αλλά και των τυρανικών φιλοσοφικών διερευνήσεων του Καζαντζάκη μέσα από ένα ταξίδι που ξεκινά από τη Σουηδία, όπου ένας μεταφραστής 102 ετών έμαθε ελληνικά στα 65 του με σκοπό να μεταφράσει το τεράστιο αυτό έργο, και συνεχίζει στην Αθήνα, την Κρήτη, την Τήνο, αλλά και την Αμερική. Έλληνες και ξένοι, ακαδημαϊκοί και μη, σχολιάζουν το έργο που «αρκετοί γνωρίζουν, αλλά ελάχιστοι έχουν τολμήσει να διαβάσουν» ρίχνωντας φως στη λόγια και λαϊκή, θεωρητική και πρακτική, υψηλή και ταπεινή λογοτεχνική αξία του έργου του Καζαντζάκη.
Το επαναλαμβανόμενο αφηγηματικό σχήμα της ταινίας με τις απόψεις των μελετητών να παρουσιάζουν μεν ενδιαφέρον, κάποιοι δε να χάνονται στην εσωστρέφεια της προσωπικής τους ερμηνείας, πλατειάζουν κινηματογραφικά το «33.333», αλλά σίγουρα εμπνέουν τον θεατή να ανατρέξει στο έργο του Καζαντζάκη.
Και η επιστροφή σε έναν από τους πιο διαχρονικούς μελετητές του ανθρώπινου πάθους και των θεολογικών συγκρούσεων είναι από μόνη της ένα τεράστιο κέρδος.
ΣτΣ. Η «Οδύσεια», το πρωτότυπο έργο του Νίκου Καζαντζάκη συγχέεται μερικές φορές με τη μετάφραση του ομηρικού έπους από τον ίδιο συγγραφέα. Γράφεται με ένα σίγμα και ο Καζαντζάκης θεωρούσε πως ακόμα κι αν καταστρεφόταν όλο του το έργο εκτός από την «Οδύσεια», τότε θα θεωρούσε το έργο του σωσμένο.
