Δέκα χρόνια μετά τους «Επίλεκτους», την ταινία που μετατράπηκε σε πολιτιστικό φαινόμενο στη χώρα του (ατάκες της ακούστηκαν ακόμη και μέσα στο κοινοβούλιο) και του χάρισε την Χρυσή Άρκτο, ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Ζοζέ Παντίλια αφήνει στην άκρη τους τους αποτυχημένους πειραματισμούς του «Ρόμποκοπ» και επανέρχεται σε γνώριμα αφηγηματικά μονοπάτια με ένα φιλμ που φέρει το άρωμα και τη κινηματογραφική προσέγγιση του ανθρώπου που του χάρισε το μεγάλο βραβείο του βερολινέζικου φεστιβάλ και τον οποίο, όπως έχει δηλώσει επανειλημμένα ο ίδιος ο δημιουργός, θαυμάζει απεριόριστα: του Κώστα Γαβρά.
Ο Παντίλια, δίνοντας για ακόμη μια φορά την αίσθηση ότι γνωρίζει αρκετά καλά τους κανόνες και τις συμβάσεις ενός πολιτικού θρίλερ αγωνίας, αναλαμβάνει να καταγράψει τα γεγονότα της γνωστής αεροπειρατείας μιας πτήσης της Air France από το Τελ Αβίβ στο Παρίσι το πρωί της 27ης Ιουνίου 1976, η οποία κατέληξε στο αεροδρόμιο Έντεμπε της Καμπάλα, πρωτεύουσα της Ουγκάντα μεταφέροντας 248 επιβάτες, το δωδεκαμελές πλήρωμα και 4 αεροπειρατές· δύο Γερμανούς και δύο Παλαιστινίους, μέλη των «Επαναστατικών Πυρήνων» και του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» αντίστοιχα.
Ο σκηνοθέτης εδώ, δίνει την εντύπωση ότι κρατά μια πιο ισορροπημένη -ίσως και ελαφρώς ευαίσθητη- στάση απέναντι στα γεγονότα σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του.
Παίρνοντας σε αρκετά σημεία απόσταση, τόσο από την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, όσο και από τις προηγούμενες κινηματογραφικές της μεταφορές, ο Παντίλια διαιρεί την ταινία του σε δύο παράλληλες ιστορίες, στην προσπάθεια του να εντοπίσει τις λεπτομέρειες (σε πολιτικό αλλά και προσωπικό επίπεδο) που οδήγησαν στην τελική στρατιωτική επέμβαση του Ισραηλινού στρατού και την απελευθέρωση των ομήρων. Η μία ακολουθεί κυρίως τους δύο Γερμανούς τρομοκράτες (ερμηνευμένους με νηφαλιότητα και συγκρατημένη συναισθηματική έκθεση από τους Ντάνιελ Μπρούλ και Ρόζαμουντ Πάικ), αναζητώντας τα κίνητρα και ανιχνεύοντας τις όποιες αναστολές τους, ιδίως όταν οι μέρες αρχίζουν να βαραίνουν πάνω τους και ο χρόνος να κυλά αντίστροφα. Η άλλη μας μεταφέρει στο Ισραήλ και την πολιτική διαμάχη ανάμεσα στη μετριοπαθή, διαπραγματευτική αντιμετώπιση του πρωθυπουργού Ραμπίν και την πιο επεμβατική, μιλιταριστική προσέγγιση του Υπουργού Άμυνας Σιμόν Πέρες.
Ο σκηνοθέτης εδώ, δίνει την εντύπωση ότι κρατά μια πιο ισορροπημένη -ίσως και ελαφρώς ευαίσθητη- στάση απέναντι στα γεγονότα σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του (πολλοί υποστηρίζουν ότι οι «Επίλεκτοι» φόρεσαν τον μανδύα ενός προοδευτικού και αντισυμβατικού φιλμ καταγγελίας της κρατικής διαφθοράς στη Βραζιλία, ενώ στην πραγματικότητα προωθούσαν τη νομιμοποίηση της αστυνομικής βίας και της καταστολής) διατηρώντας παράλληλα όλα εκείνα τα στοιχεία που διαχρονικά πλέον χαρακτηρίζουν το έργο του: γρήγορος ρυθμός, νευρώδεις εικόνες, αστείρευτη ενέργεια και μια διαρκής αίσθηση απειλής να πλανάται στον αέρα.
Η σημαντικότερη αρετή του «7 Μέρες στο Έντεμπε», ωστόσο, εντοπίζεται στον πανέξυπνο συμβολισμό των συνταρακτικών γεγονότων μέσω μιας εξαίσιας χορογραφίας εκτελεσμένης από την περίφημη ομάδα χορού Μπατσέβα, η οποία ακόμη και μέσα από την κινηματογραφική οθόνη καθηλώνει με τη θεατρικότητα και την απαράμιλλη εκφραστικότητα των κινήσεων των μελών της. Αυτός ο σχεδόν τελετουργικός χορός μοιάζει να συνιστά και το πιο εμφατικό πολιτικό (και καλλιτεχνικό) σχόλιο μιας ταινίας, η οποία μπορεί μεν δημιουργικά να μην ξεφεύγει από τις περιοριστικές συμβάσεις μιας καλοστημένης αναπαράστασης ενός αληθινού περιστατικού, όμως καταφέρνει να βρει έναν ιδιαίτερα επιδέξιο τρόπο για να εκφράσει τον φόβο, τη βία, την καταστροφή, αλλά και την αυτοκαταστροφή που κρύβεται μέσα σε κάθε παραλογισμό, σε κάθε λανθασμένη επιλογή. Ίσως και σε κάθε βαρυσήμαντη ιστορική απόφαση, όποια έκβαση και αν έχει αυτή.
