Το 2012 ο «Προμηθέας» φανέρωσε τις νέες προθέσεις του Ρίντλεϊ Σκοτ να αναπτύξει φιλόδοξα (και να απλώσει εμπορικά) το franchise του «Alien» σε μία νέα ιδέα που είχε επιστημονικοφανή, βιολογική βάση και θεογονική σύλληψη. Προσπαθώντας να προσφέρει εξηγήσεις σε σχέση με την προέλευση του εντυπωσιακού Xenomorph, δημιούργησε τελικά περισσότερα ερωτήματα και η ταινία παρά την αψεγάδιαστα υποβλητική καλλιτεχνική διεύθυνση και τη δεξιοτεχνική υπογραφή του Σκοτ, δεν πλησίασε σε αντίκτυπο τον συγκλονιστικό προκάτοχό του.
Αλλάξτε τώρα το 2012 με το 2017, αντικαταστήστε τον τίτλο «Προμηθέας» με το «Alien: Covenant» και η παράγραφος μπορεί να σταθεί ίδια και για τη νέα «Alien» ταινία. Τόσο ίδια, όσο και τα κόλπα του Σκοτ που πέντε χρόνια μετά τον άνισο «Προμηθέα» έρχεται να ενώσει πιο συνεκτικά τα κεφάλαια του «Alien» με ένα σίκουελ/πρίκουελ αναμάσημα ολκής.
Με προορισμό τον απομακρυσμένο πλανήτη Origae-6, το πλήρωμα του αποικιακού διαστημικού πλοίου Covenant ανακαλύπτει έναν αχαρτογράφητο παράδεισο («Paradise Lost» ήταν ο αρχικός υπότιτλος της ταινίας) μετά τη λήψη ενός μυστηριώδους μηνύματος έκκλησης για βοήθεια. Εκεί θα ανακαλύψουν τον «συνθετικό» Ντέιβιντ (Μάικλ Φασμπέντερ), επιζώντα της καταδικασμένης αποστολής του Προμηθέα, αλλά και το πιο επικίνδυνο, θανατηφόρο πλάσμα του γαλαξία. Ναι σωστά μαντέψατε.
Για να μην παρεξηγηθούμε, ο Ρίντλεϊ Σκοτ είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης που έχει παραδώσει γνήσια κινηματογραφικά αριστουργήματα. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται ως εργολάβος των στούντιο που παραδίδει εξαιρετικές τεχνικά ταινίες. Τις θαυμάζεις, αλλά δεν σε συγκινούν. Ενδεχομένως η ισχυρή αυτοπεποίθησή του να μην ακούει πολλά «όχι», αλλά είναι καιρός πια να ξαναγίνει «δημιουργός». Και είναι αρκετά ειρωνικό να συζητάμε τη δημιουργική καλλιτεχνική εξέλιξη, σε μία ταινία που από την πρώτη κιόλας σκηνή τοποθετεί τη Δημιουργία ως ραχοκοκκαλιά της πλοκής.
Τα 122 λεπτά του «Alien: Covenant» είναι ένα φιλμικό deja-vu της σειράς «Alien» με πρωταγωνιστή ένα (μάλλον αυτοκτονικό) πλήρωμα που σεναριακά παίρνει ανα τέταρτο τις χειρότερες δυνατές (ή βλακώδεις) αποφάσεις για να άγει την αφήγηση. Βλέποντας την ταινία σκέφτεσαι πως ο Ρίντλεϊ Σκοτ και η δημιουργική ομάδα του «Covenant» πρέπει να έγραψαν το σενάριο αναλογιζόμενοι πως π.χ. οι Μηχανικοί του «Προμηθέα» ξένισαν το κοινό, οπότε ας τους περιορίσουμε και ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι γοητευτικός, ταλαντούχος ηθοποιός, οπότε ας τους δώσουμε δύο(!) να χαζεύουν. Συνεχίζοντας τα τσεκ σε στοιχεία που θα ικανοποιήσουν το κοινό, το «Alien: Covenant» βάζει τικ στον τρόμο με δομικά συστατικά «Alien», τις σκηνές δράσης που θυμίζουν «Aliens», τους φιλοσοφικούς στοχασμούς του «Alien 3» και βιολογικά πειράματα του «Alien: Η Aναγέννηση». Και μιας και οι δεινόσαυροι είναι ξανά στη μόδα μετά την επιτυχία του «Jurassic World», ο Σκοτ χειρίζεται τα Xenomorphs ως μανιασμένους κομψόγναθους. Υπάρχει σκηνή στην ταινία που θα σας θυμίσει (ναι πάλι αυτό το ρήμα) μία αντίστοιχη επίθεση στο «Jurassic Park: Ο Χαμένος Κόσμος». Και ναι το gore, το αίμα και το sexploitation επιστρέφουν, αλλά δεν αρκούν.
Ο «διπλός» Μάικλ Φασμπέντερ παραμένει η υποκριτική, ποιοτική σταθερά των πρίκουελ, ένα ξεχωριστό αμάλγαμα παιδικότητας και υπεροψίας. Ένα ανδροειδές που περιφρονεί και ταυτόχρονα θαυμάζει τους δημιουργούς του. Πέρα από τους Ντέιβιντ/Γουόλτερ του Φασμπέντερ, η συμπαθητική Κάθριν Γουότερστον επισκιάζεται από τη σκηνοθετική οδηγία να είναι η Ρίπλεϊ της Σιγκούρνι Γουίβερ (ακόμα και εμφανισιακά), ο Μπίλι Κράνταπ ως άνθρωπος της Πίστης, θυσιάζεται νωρίς, οι υπόλοιποι χαρακτήρες των Ντάνι ΜακΜπράιντ, Ντέμιαν Μπίσιρ, Κάρμεν Εγιόγκο κ.α. στέκονται ως αναλώσιμο ανθρώπινο δυναμικό, ενώ η επιστροφή της Νούμι Ραπάς και η εμφάνιση του Τζέιμς Φράνκο, είναι μικρά cameo.
Το 1979 μετά τη μόδα «Star Wars», το πρωτότυπο «Alien» διαφοροποιήθηκε ως μία αρχετυπική ταινία τρόμου. To κλειστοφοβικό Νοστρόμο, η τολμηρή μεταφεμινιστική κεντρική πρωταγωνίστρια, η σοκαριστική σκηνή του γεύματος και φυσικά το θρυλικό τέρας του Χ.Ρ.Γκίγκερ δεν ακολούθησαν τη «συνταγή». Τότε αυτό το εκκεντρικό πάντρεμα οργανικής και βιομηχανικής ύλης που αναπαρήγαγε φετιχιστικά μοτίβα μέσα από μία λανθάνουσα σεξουαλικότητα σφράγισε την ταινία και τους εφιάλτες μας. Σύμφωνα με το διάσημο tagline «στο διάστημα κανείς δεν ακούει τις κραυγές σου». Στην αίθουσα πάλι, όλοι. Είναι κρίμα λοιπόν που ο άνθρωπος που όρισε τα παραπάνω αναπαράγει τον σοφιστικέ «Προμηθέα» σε μία b-movie ανάγνωσή του. Είναι κρίμα που το μόνο που θα μείνει από το «Alien: Covenant» είναι η ατάκα «I’ll do the fingering». Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο αγαπητέ Ρίντλεϊ.
