Στην ενότητα «καλλιτέχνες και καταχρήσεις» υπάρχουν αμέτρητες βιογραφίες μουσικών. Kάποιες απ’ αυτές είναι τόμοι (βλέπε Μικ Τζάγκερ, Ντέιβιντ Μπάουι) και κάποιες ολιγοσέλιδες (π.χ. Τζίμι Χέντριξ, Τζιμ Μόρισον, Τζάνις Τζόπλιν). Η βιογραφία της Έιμι Γουαϊνχάουζ έμελλε να ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, των «live fast, die young» και το μουσικό έργο που άφησε πίσω της να περιορίζεται σε μόλις δύο επίσημα άλμπουμ.
Ευτυχώς, ο Μαρκ Ρόνσον και ο Σαλάμ Ρεμί (παραγωγός και συνεργάτης της αντίστοιχα) άπλωσαν όλο το ακυκλοφόρητο υλικό που είχαν στα χέρια τους και κατέληξαν σε μια δωδεκάδα τραγούδια, που αφενός έχουν ομοιογένεια και αφετέρου καλύπτουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη περίοδο της καριέρας της. Κάπως έτσι προέκυψε το Lioness: Hidden Treasures ως ένα άτυπο τρίτο άλμπουμ.
Όσο περισσότερο το ακούμε, τόσο περισσότερο μελαγχολούμε που δεν θα υπάρξει επόμενο. Και ας υπερασπίζεται ο Τόνι Μπένετ τη νέα γενιά μουσικών, επιχειρηματολογώντας ακόμη και υπέρ της Lady Gaga. Προσωπικά, δεν θα σταματούσαμε στην άκρη του δρόμου για να θαυμάσουμε μια κυρία με… σπαλομπριζόλες στο κεφάλι, θα το κάναμε όμως για το You Know That I’m No Good, που μας εντυπωσίασε την πρώτη φορά που το ακούσαμε. Μένει να δούμε ποιος από τους νέους καλλιτέχνες είναι ικανός να μας κάνει να ξαναχρησιμοποιήσουμε τα alarm.
