Ο Ντίον Γουίλσον (στο ρόλο ο Ντεβ Πατέλ του «Slumdog Millionaire») είναι ο δημιουργός των αστυνομικών-ρομπότ και οραματίζεται έναν εξιδανικευμένο κόσμο όπου η τεχνητή νοημοσύνη αποκτά ηθική και συνείδηση. Ο Βίνσεντ Μουρ (ο Χιου Τζακμαν με ένα εξωφρενικό look ) είναι ο βασικός ανταγωνιστής του στην εταιρεία, με αντιπρόταση ένα θηριώδες ρομπότ που κατευθύνεται αποκλειστικά από έναν άνθρωπο και επιβάλει την τάξη ανάλογα με την ηθική του χειριστή του. Όταν ο Γουίλσον θα προγραμματίσει τον Chappie με αυτοσυνείδηση και αυτοδιάθεση, παρά τις απαγορεύσεις της διευθύντριας Μπράντλεϊ (Σιγκούρνι Γουίβερ), τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο.
Ο Νιλ Μπλόμκαμπ («District 9», «Elysium») είναι σκηνοθέτης που υπηρετεί το είδος της επιστημονικής φαντασίας με κοινωνικό όραμα. Η νοτιοαφρικάνικη καταγωγή του επιβάλει στις ταινίες του μία αλληγορική θεματική κοινωνικοπολιτικών ανισοτήτων, που έχει ένα σοβαρό πυρήνα διαλεκτικής και παράλληλα ένα ψυχαγωγικό περιπετειώδες περίβλημα. Η ταξική σύγκρουση και η διάκριση των εξουσιών είναι θέματα παρόντα τόσο στο εξαιρετικό «District 9» (υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 2009), όσο και στο άνισο «Elysium». Το «Chappie» θα μπορούσε να είναι η ιδανικότερη παραβολή, αλλά η πρόθεση προδίδεται γρήγορα από τις ουσιαστικές αδυναμίες της ταινίας.
Στο ρόλο του Chappie o Μπλόμκαμπ ξανασυναντά τον Σάρλτο Κόπλεϊ, ο οποίος ερμήνευσε τον ρόλο ζωντανά στα γυρίσματα προσφέροντας αληθοφάνεια και υπόσταση στο ρομπότ. Η κινησιολογία του Κόπλεϊ έχει μεγαλύτερη ευφράδεια έκφρασης από τα λόγια του και δημιουργεί έναν ρεαλιστικό χαρακτήρα. Το αναγεννημένο ρομπότ είναι ένα μικρό παιδί που θα χρειαστεί να μάθει το κακό και το κακό μέσα από μία ακατάλληλη συνθήκη. Η εκπαίδευσή του από δυο γκάνγκστερ που τον απαγάγουν δεν είναι ιδανική. Από σκληρός επιβολέας του νόμου μετατρέπεται σε τυπάκι που έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες και έφεση στην παρανομία. Ο Μπλόμκαμπ βρίσκει την ευκαιρία για χιούμορ και ο Chappie αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα τον Johnny 5 από το «Και τα ρομπότ τρελάθηκαν».
Και δυστυχώς όταν πια η συνθήκη και η άρτια παραγωγή συστηθούν, το «Chappie» παύει πια να έχει ενδιαφέρον και η κατεύθυνσή του δεν είναι ευδιάκριτη. Η ταινία φαντάζει σχετικά παιδική, αλλά σίγουρα τα ξεσπάσματα βίας δε συνηγορούν σε παιδικό θέαμα. Οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι και με αναμενόμενη κατάληξη. Καλοί, κακοί εξελίσσονται σταδιακά σε αδιάφοροι. Το σενάριο είναι ισχνό και εξαντλείται σε ηθικά ξεσπάσματα του Μουρ (Τζακμαν) που αναφέρεται στα ρομπότ ως «άθεα πλάσματα». Με αυτή την περιβολή βέβαια, δεν μπορείς να τον πάρεις στα σοβαρά. Τελικά όλα θυμίζουν κάτι άλλο και μάλιστα ταινίες που είχαν χρησιμοποιήσει και εκμεταλλευτεί στο έπακρο παρόμοιες ιδέες.
Πρόθεση του Μπλόμπκαμπ ήταν να συμπυκνώσει τα χαρακτηριστικά των ταινιών του και να σχολιάσει την πολυπαραγοντική ανθρώπινη φύση σε σχέση με την ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης. Το σχόλιο καταλήγει άνευρο και άστοχο, σε μία ταινία που τοποθετεί κριτικά τον άνθρωπο ως Δημιουργό, αλλά ο δημιουργός της χρειάζεται απαραίτητα ένα refresh.
