Από την δόξα και την αποθέωση, στο δράμα και την αυτοκτονία. Η Γιολάντα Τζιλιότι, γνώρισε την επιτυχία ως Δαλιδά, μία από τις διασημότερες τραγουδίστριες-σταρ της Ευρώπης από τη δεκαετία του ‘50 και για 30 χρόνια ακόμη, με τεράστιες πωλήσεις (πάνω από 130 εκατομμύρια δίσκους) και τραγούδια που απέκτησαν μυθική διάσταση. Μακριά όμως από τα φώτα της σκηνής, η Δαλιδά δεν αποζητούσε το προσωνύμιο «η Μπαρντό του τραγουδιού». Ήθελε να είναι απλά η Γιολάντα.
Η ταινία της Λίζα Αζουέλος («Une Rencontre», «LOL») χρονογραφεί την ιστορία της Δαλιδά από τα παιδικά της χρόνια στο Κάιρο, μέχρι τις εμφανίσεις στο Olympia, τους δίσκους, τα βραβεία, τις περιοδείες και τη διεθνή επιτυχία. Βασικά όμως χρονογραφεί τους αποτυχημένους έρωτες που έγραψαν τους πιο τραγικούς στίχους σε μία ζωή που δεν θυμίζει σε τίποτα τραγούδι.
Για όσους γνωρίζουν το όνομα, τους δίσκους και τα τραγούδια της, η Δαλιδά αποτελεί συνώνυμο μιας μεγάλης ντίβας, που σε πλήρη αντίθεση με την καριέρα της, η προσωπική της ζωή δεν απογειώθηκε ποτέ. Το «Ciao Amore…Dalida», παρά τον έκδηλο θαυμασμό που θρέφει στο πρόσωπο της Δαλιδά, «γειώνει» το αστέρι της προσεγγίζοντας τη ζωή της ως ένα κυκλοτερές μελόδραμα διαδοχικών επεισοδίων δυστυχίας. Σκιαγραφώντας σχεδόν αποκλειστικά ένα πορτρέτο με αφηγηματικό μοτίβο το τρίπτυχο «έρωτας, επιτυχία, αυτοκτονία», η ταινία γίνεται σύντομα μία συρραφή από αναμενόμενα επεισόδια συναισθηματικής συντριβής που σταδιακά χάνουν τη συναισθηματική απόκριση του κοινού.
Η Αζουέλος βασίζεται όντως στα πραγματικά γεγονότα (αν και κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν με το μέγεθος της κακοτυχίας) που καθόρισαν τους αποτυχημένους έρωτες της τραγουδίστριας, αλλά η εμμονή της σκηνοθέτη να αναπτύξει τα κεφάλαια της ζωής της μέσα από ένα δεδομένο σεναριακό σχήμα κοστίζει στην ταινία. Ιδίως όταν έχει προαποφασιστεί πως η συγκεκριμένη κινηματογραφική βιογραφία θα βασίζεται στο σύνολο της ζωής της προσωπικότητας που την ενέπνευσε και όχι σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο. Η εμπειρία έχει διδάξει πως όσοι σκηνοθέτες επιλέγουν το δεύτερο, προσφέρουν μία καθαρότερη εικόνα της προσωπικότητας που εξετάζουν (για παράδειγμα το πρόσφατο «Jackie» του Πάμπλο Λαραΐν), ενώ οι βιογραφίες που «απλώνουν» σε χρόνο οφείλουν να έχουν δημιουργικότερη γραφή (κάτι που το «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» κατάφερε περίφημα).
Με θετικές νότες την καλλιτεχνική διεύθυνση, τα κοστούμια και την ερμηνεία της Ιταλίδας Σβέβα Αλβίτι, που μοιάζει ανατριχιαστικά στην Δαλιδά, το «Ciao Amore…Dalida» προσπαθεί να αγγίξει το μύθο μιας αντισυμβατικής γυναίκας, αλλά στην πορεία παρασύρεται από τα ανθρώπινα πάθη. Τα τραγούδια, και οι αυθεντικές ερμηνείες της, χρησιμοποιούνται ως πηγή έμπνευσης αλλά και σχόλιο για τις θλιβερές στιγμές της προσωπικής της ζωής και ευτυχώς η ταινία κάνει σωστή χρήση και τοποθέτησή τους. Τα «Bambino», «Je me Sens Vivre», «Je suis Malade», «Paroles Paroles» με τον Αλέν Ντελόν κ.α., είναι εκεί για να υπενθυμίζουν την καλλιτεχνική ταυτότητα της Δαλιδά, ακόμα κι όταν η ταινία το ξεχνά.
