Για να μπορέσεις να φτάσεις στην αποτίμηση και την τελική εκτίμηση μιας ταινίας σαν την «Κολέτ», πρέπει (ανάλογα και με το ποιος είσαι βέβαια και πως στέκεις απέναντι στις ραγδαίες εξελίξεις της τελευταίας διετίας) να υπερβείς δύο εμφανή εμπόδια: Το ένα είναι η ευκαιριακή επικαιρότητα της παραγωγής ενός τέτοιου φιλμ και το άλλο η ηθική του διάσταση.
Ως προς το πρώτο τα πράγματα είναι σχετικά σαφή. Η «Κολέτ» εκμεταλλεύεται την περιρρέουσα ατμόσφαιρα για να μιλήσει για μια συγγραφέα της οποίας ο βίος και η πολιτεία ορίζουν εύλογες τέμνουσες με το σήμερα. Η ιστορία μιας γυναίκας που αποδεσμεύεται από την ηγεμονική προσωπική, σεξουαλική και καλλιτεχνική πατριαρχία είναι βγαλμένη από τα όνειρα της ιστορικά αναγκαίας σημερινής συνθήκης που αλλάζει και εξισορροπεί τον ρόλο της γυναίκας. Είναι δεδομένο πως η βιομηχανία χρειάζεται τέτοιες ιστορίες, η Ακαδημία πιθανά θα επιβραβεύσει ίσως με κάποια υποψηφιότητα την ερμηνεία της Κίρα Νάιτλι και ο κόσμος θα ανταποκριθεί – κατά το δυνατό βέβαια, δεν είναι άλλωστε παρά μια ταινία εποχής.
Ηθικά βέβαια η ιστορία που επιλέγει να πει ο Γουέστμορλαντ απαλοίφει το γεγονός πως η Κολέτ έχει την «Αρτζέντο» στιγμή της (αποπλάνησε τον 16χρονο γιο του δεύτερου συζύγου της) ή πως, παρότι ούσα μια σεξουαλική λιμπερτίνα, στην πραγματικότητα έκανε τρεις ετεροφυλικούς γάμους, ολοκλήρωσε την τεκμηριωμένη σχέση της με την «Σίσσι» (μια γαλαζοαίματη λεσβία με ναπολεόντειο αίμα στις φλέβες της κι ενδεχόμενη κόρη του Τσάρου Νικολάου της Ρωσσίας) λίγο μετά το συναισθηματικά ένδοξο φινάλε του έργου.
Υπερβαίνοντας ωστόσο αυτά, η «Κολέτ» ανταποδίδει αρετές που την προικίζουν κρατώντας την σε απόσταση από μονομανίες και μεροληπτικότητες που δεν βοηθούν μακροπρόθεσμα ούτε κοινωνικά αλλά ούτε και κινηματογραφικά. Η ερμηνευτική παρουσία του Ντομινίκ Γουέστ ισορροπεί την τονισμένη (αντι)πατριαρχικότητα με χιούμορ και, ως ένα βαθμό, αφέλεια ταιριαστή με μια ολότελα διαφορετική εποχή των gender politics. Την ίδια στιγμή, το σενάριο (ξανά η ζεστή Ρεμπέκα Λένκιεβιτς του Παβλικόφκσι και της «Ανυπακοής» της περασμένης εβδομάδας) προσέχει να μην δημιουργεί αναίτια εμπάθεια εν μέσω μιας καλοστημένης, ραφιναρισμένης και χαριτωμένα «γαλλικής» περιπάθειας, εικονογραφώντας μια εποχή πανσεξουαλικότητας της κρεβατοκάμαρας που έχει δοξαστεί στην γαλλική λογοτεχνία της εποχής.
Η αγαπημένη, μαζί με την Γουίνσλετ, των ρετρό εκμοντερνισμών Κίρα Νάιτλι είναι σε επιδέξια κέφια, παίζοντας λιτά και έξυπνα την μεταμόρφωση μιας χωριάτισσας σε χειραφετημένη λιμπερτίνα καλλιτεχνικής ακεραιότητας και το αποτέλεσμα συνολικά είναι μια ιδεολογικά σημερινή ταινία σε κέλυφος φινιρισμένου, διασκεδαστικού και αποτελεσματικού ακαδημαϊσμού.
