ΣΕΝΑΡΙΟ Κουέντιν Ταραντίνο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ Κερτ Ράσελ, Βανέσα Φερλίτο, Ροζάριο Ντόσον, Ζόε Μπελ, Ρόουζ ΜακΓκόουαν ΔΙΑΡΚΕΙΑ 114 ΔΙΑΝΟΜΗ ODEON
Υπάρχουν δύο τρόποι για να δεις το «Death Ρroof». Ο πρώτος είναι ως μέρος του κοινού φόρου τιμής των Ταραντίνο – Ροντρίγκεζ στις ταινίες με τις οποίες μεγάλωσαν και οι οποίες γεννήθηκαν και πέθαναν μέσα στις αίθουσες Grindhouse τις δεκαετίες του 60 και του 70. Ως τέτοια, είναι φτιαγμένη με μία σχεδόν εφηβική και άκρως σινεφιλική καύλα, που αναβιώνει χωρίς πολλή προσπάθεια μία ολόκληρη εποχή αυθάδειας και επαναστατικής ελαφρότητας.
Ο δεύτερος είναι σαν την καινούργια ταινία του ανθρώπου που άλλαξε συλλήβδην το αμερικάνικο σινεμά των δύο τελευταίων δεκαετιών με μία σειρά ταινιών που επανεφηύραν κάθε πιθανή έννοια του instant classic. Ως τέτοια, συνεχίζει ακριβώς από εκεί όπου σταμάτησε η πορεία της οργισμένης Νύφης στα «Κill Βill», γνήσιο τέκνο μίας παράδοξης φιλμογραφίας στην οποία, ενώ όλοι περίμεναν στη γωνία για να την αφορίσουν ως ατέρμονα ανεκδοτολογική, υποκλίνονται εκ νέου στην κάθε φορά πιο αφοπλιστική αυθεντικότητα της.
Οπως και να το δεις όμως, το «Death Ρroof» είναι πίσω, πάνω και πέρα από οτιδήποτε άλλο μία ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο. Οπως τον λατρέψαμε.
Αλάνθαστα διασκεδαστική, στα όρια του ακτιβισμού φεμινιστική και θρασύτατα εμμονοληπτική, η κόπια του «Death Ρroof» δεν καίγεται επειδή έτσι επιτάσσουν οι φθαρμένες κόπιες των ταινιών τις οποίες ο Ταραντίνο τιμάει. Το «Death Ρroof» φλέγεται από έναν ερωτισμό που επαναπροσδιορίζει τα όρια του σέξι στο σινεμά (κάθε μία από τις ηρωίδες του συναγωνίζεται σε αισθησιακό girl power), από τον διακαή πόθο μίας ιστορίας που θα σε κάνει να πωρωθείς για κάθε τρέλα που δεν τόλμησες ποτέ να κάνεις, από την ύστατη προσπάθεια για ένα εμπορικό προϊόν που αρνείται να σκύψει μπροστά στο βάρος των επιταγών των στούντιο προκειμένου να αποβεί ολοκληρωτικά επιτυχημένο.
Ικανός, περισσότερο από οποιονδήποτε σύγχρονο (Αμερικανό ή όχι) δημιουργό στον πλανήτη, αυτή τη στιγμή να παίζει με το ίδιο το μέσο και την ευφυή υπονόμευσή του, ο Ταραντίνο παραδίδει με το «Death Ρroof» μία ένοχη απόλαυση – από αυτές στις οποίες το Χόλιγουντ αρνείται χρόνια τώρα να πιστέψει, απλώς και μόνο επειδή δεν προσπάθησε ποτέ να τις καταλάβει. Και ανέκαθεν θρασύς, συνεχίζει από εκεί όπου οποιοσδήποτε άλλος θα είχε σταματήσει, χαρίζοντας στο trash μία από τις πιο ενθουσιώδεις στιγμές του.
Και σε μία εποχή επιτηδευμένης σοβαροφάνειας, να επιτέλους μία ταινία που τολμά να δηλώνει από τους τίτλους απενοχοποιημένη.ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
