Μεγάλος σταρ πλέον στην πατρίδα του, ο σκηνοθέτης Ζιαογκάνγκ Φενγκ, έχει την ευχέρεια και την ελευθερία να γυρίσει ιστορίες με όποιον τρόπο θέλει. Αυτό είναι ίσως το πρώτο πράγμα που συμπεραίνει κανείς βλέποντας το «Δεν είμαι η Μαντάμ Μποβαρύ», μια ακραία σε φόρμα και περιεχόμενο κοινωνική σάτιρα με ηρωίδα μια γυναίκα που τα βάζει με τις αρχές της χώρας ώστε να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας.
Η ακρότητα στη φόρμα έγκειται στο ότι ο Φενγκ κάνει ένα αισθητικό ατόπημα, αντίστοιχο με αρκετά που έχουν κάνει πολλοί φιλόδοξοι σκηνοθέτες στο παρελθόν. Μετατρέπει ένα μικρό αφηγηματικό τρικ σε κανόνα και πορεύεται σχεδόν σε όλη την ταινία του με αυτό. Το δικό του τρικ είναι η παρουσίαση της ταινίας σε μικρό κυκλικό κάδρο, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση στον θεατή ότι παρακολουθεί τα πάντα από τηλεσκόπιο, τέχνασμα που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν σε μεμονωμένες σκηνές για να δώσει την αίσθηση της παραμυθένιας, μαγικής ή νοσταλγικής ιστορίας – σαν μια κινούμενη καρτ-ποστάλ. Η επιλογή αυτή δικαιολογείται από το πρώτο λεπτό, όταν μαθαίνουμε την ιστορία της Παν Τζινλιάν που κατά το μακρινό παρελθόν κατηγορήθηκε για μοιχεία και το όνομά της εξακολουθεί να δίνεται σε γυναίκες που υποπίπτουν στο ίδιο αμάρτημα. Η ηρωίδα μας, όσο κατηγορείται για το ίδιο πράγμα, ουσιαστικά εγκλωβίζεται μέσα στο μύθο, και μόνο όταν μπορέσει να βγει βλέπουμε προς το τέλος το κάδρο να αλλάζει σταδιακά στα σημερινά πρότυπα.
Η ακραία αυτή στιλιστική απόφαση, συνοδευόμενη από ένα αντίστοιχο χιούμορ που πηγάζει από το θέατρο του παραλόγου, κάνει μεν την ταινία να ξεχωρίζει ίσως από οτιδήποτε δει κανείς φέτος, αλλά όχι απαραίτητα με καλό τρόπο. Οι ιδέες και το κύρος που έχει πλέον ο Φενγκ στην Κίνα φαίνεται να καταπλακώνουν το περιεχόμενο και η απαίτηση προς τον θεατή να έχει ισχυρές δόσεις υπομονής μέχρι την ολοκλήρωση, δεν περιλαμβάνει αντίστοιχη ανταπόδοση της προσπάθειάς του, δείγμα περίσσειας μεγαλομανίας ενός κατά τ’ άλλα πολύ αξιόλογου σκηνοθέτη.
