Μικρός θέλατε να γίνετε ποδοσφαιριστής, αλλά σήµερα είστε ο πρώτος σκόρερ στο θεατρικό πρωτάθληµα. Τι σας κρατά σε τόσο καλή… θεατρική κατάσταση;
Συνεργάζοµαι µε σοβαρούς ανθρώπους και προσπαθώ να είµαι παρών σε αυτό που συµβαίνει την κάθε στιγµή. Κοιτάζω πίσω ψάχνοντας το παρελθόν και αποδέχοµαι ότι είµαι θνητός.
Τι ψάχνετε στο παρελθόν;
Οι µηχανισµοί της εποχής µάς οδηγούν στο να ζούµε µόνο το παρόν, κάτι το οποίο µας µετατρέπει σε φωτοτυπίες, σε µονοδιάστατα πλάσµατα. Πρέπει να προσπαθείς να µην είσαι κι εσύ µια φωτοτυπία. Πόσο µάλλον όταν λες ότι κάνεις αυτή τη δουλειά. Οφείλεις να σκάβεις µέσα σου και προς τα πίσω. Προσπαθώ, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω.
Το µέλλον τι ρόλο παίζει σε όλη αυτή τη διαδικασία;
Το τι κάνεις τώρα είναι κατά κάποιον τρόπο το µέλλον σου.
Ζούµε σε µια εποχή που συνεχώς προηγείται η εικόνα µας. Και συνήθως η εικόνα που θα θέλαµε να έχουµε. Σας έχει τροµάξει ποτέ αυτό;
Πάντα υπήρχε αυτό. Απλώς ό,τι συµβαίνει σήµερα µε την εικόνα έχει αγριότητα. Με φοβίζει και διαισθάνοµαι ότι όλοι έχουµε ανάγκη να πατήσουµε φρένο, αλλά δεν το κάνει κανείς. Και αυτό µε τροµάζει ακόµα πιο πολύ.
Γι’ αυτό σβήσατε το προφίλ σας στο facebook;
Όχι µόνο. Αυτό τον καιρό µε απασχολεί η έννοια της καταστροφής. Νιώθω ότι τα πράγµατα έχουν φτάσει σε ένα ακραίο σηµείο. Έχει χαθεί ο έλεγχος και όταν συµβαίνει αυτό, µόνο µια ολική καταστροφή µπορεί να διορθώσει την κατάσταση. Χρειάζεται να ακουστεί µια «καληµέρα», σαν να µην έχει ειπωθεί ποτέ και να τα πάρουµε όλα από την αρχή.
Τι µπορεί να προκαλέσει µια τέτοια καταστροφή;
Δεν γνωρίζω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή τη στιγµή καταστρέφουµε ο ένας τον άλλο µέσα από emoticons, ολιγόλογα σχόλια και ανώδυνες συµπεριφορές.
Το θέατρο πώς κατάφερε να επιβιώσει από όλη αυτή την ψηφιακή αποστασιοποίηση, τη στιγµή που απαιτεί ουσιαστική επαφή;
Το θέατρο στον πυρήνα του ποτέ δεν απειλήθηκε από όλο αυτό. Απέναντι σε καθετί φαιδρό που µας συµβαίνει εκεί έξω, το θέατρο ανθίζει το λουλούδι που όλοι έχουµε µέσα µας.
Ποιο είναι το πιο παρηγορητικό, το πιο καταπραϋντικό στην Ελλάδα για εσάς προσωπικά;
Ο ήλιος και η ιστορία της.
Και τι σας φοβίζει;
Με τροµάζει το γεγονός ότι ο κόσµος έχει µπει στο mute. Δεν ακούγεται. Έχει σιωπήσει. Έχουµε «φορέσει» µε τη βία όλο αυτό που συµβαίνει µε την κρίση και τα επακόλουθά της. Τα έχουµε αφοµοιώσει ως δεδοµένα και προχωράµε. Επιβίωση δηλαδή και τίποτα άλλο.
Τι θα µπορούσε να µας δώσει πίσω τον ήχο µας;
Δεν έχω ιδέα. Και αυτό µε κάνει να νιώθω πολύ αµήχανα.
Δεν είναι πολύ πεσιµιστικό αυτό που περιγράφετε;
Μπορεί, αλλά βρίσκω τροµερό και παράλληλα παρήγορο το γεγονός ότι αυτή τη στιγµή υπάρχουν κάποιοι τύποι που χορεύουν πάνω σε αυτά τα χαλάσµατα.
Τι θα µπορούσε να σταµατήσει αυτό τον άχαρο χορό;
Δεν προτείνω να σταµατήσει ο χορός, απεναντίας πρέπει να χορέψουν όλοι. Αυτό γίνεται µόνο µέσα από επικοινωνία. Επιβάλλεται πιο πολύ από ποτέ να επικοινωνούµε. Να συνειδητοποιήσουµε µαζί την καταστροφή που έχουµε υποστεί. Να µην τη θάβουµε και να κάνουµε ότι δεν τρέχει τίποτα. Τρέχει και παρατρέχει.
Η Οπερέτα στο Εθνικό θέατρο (έως 7/1), που επαναλαµβάνεται φέτος, επικοινωνεί αυτό ακριβώς µε έναν γκροτέσκο τρόπο που φλερτάρει µε το παράλογο.
Όλο αυτό που ζούµε είναι λιγότερο γκροτέσκο δηλαδή; Η παράσταση είναι ένας παραµορφωτικός καθρέφτης της κοινωνίας µε τις κοινωνικές τάξεις πολύ χονδροειδώς διαφοροποιηµένες σε υπηρέτες και άρχοντες. Ο Νίκος Καραθάνος βρήκε το έργο και έδωσε τον τόνο, βρήκε δηλαδή την αφορµή και µας κάλεσε να δείξουµε και να µπούµε όλοι µαζί σε ένα στρεβλό τόπο, όπου η µόνη του σωτηρία είναι µια επανάσταση.
Ποια θα µπορούσε να είναι µια επανάσταση σήµερα;
Η εγκράτεια. Η ψυχραιµία. Η παραδοχή µιας ήττας. Η πίστη σε κάτι ανώτερο. Η πίστη στον εαυτό µας δεν φτάνει.
Τι µπορείτε να µας αποκαλύψετε για την συνεργασία Καραντζά – Ευθύµη Φιλίππου;
Το έργο εξετάζει έναν ήρωα, τον Ροµπ, που έχει πάρει διαστάσεις µεσσία µέσα σε µια κοινωνία ανθρώπων. Αυτό που κάνουµε είναι µια «κουβέντα» ή ένας κύκλος εξοµολογήσεων γύρω από έναν άνθρωπο/φυσικό φαινόµενο -ο οποίος είναι απών ως φυσική παρουσία- που ξεπέρασε τα όριά του και τα όρια γενικά. Ο κάθε χαρακτήρας στο έργο έχει διαφορετική θέση απέναντι σε αυτόν και τις πράξεις του, γεγονός που αυτοµάτως πυροδοτεί καταστάσεις. Εγώ υποδύοµαι το αγόρι που θέλει να του µοιάσει.
Οι κοινωνίες έχουν πάντα ανάγκη από ήρωες;
Ναι. Οι άνθρωποι πάντα θα έχουµε την ανάγκη να στρέφουµε την πίστη µας προς κάποιον ή κάτι ανώτερο.
Εσείς έχετε θεοποιήσει ποτέ κάποιον;
Όχι κάποιον εν ζωή. Έχω θεοποιήσει κάτι άυλο. Πάντα θαύµαζα όµως ανθρώπους που έχουν κάτι υπερβατικό, κυρίως ζωγράφους.
Έχετε µια ιδιαίτερη αδυναµία στη ζωγραφική. Ζωγραφίζετε;
Ούτε µια ευθεία δεν µπορώ να κάνω, αλλά µε έχουν καθορίσει από τα νεανικά µου χρόνια φίλοι που είναι ζωγράφοι. Με συγκινεί βαθιά η συγκεκριµένη τέχνη, περισσότερο από όλες.
Ποιος είναι ο αγαπηµένος σας ζωγράφος;
Δύσκολο να απαντήσω, είναι κρίµα να πω µονάχα έναν, αλλά πάντα θα είναι ο Ρέµπραντ.
Φέτος, θα σας δούµε και στο σινεµά.
Ναι, στη νέα ταινία του Σταύρου Τσιώλη, Γυναίκες Που Περάσατε Από Δω. Επίσης ξεκινάµε γυρίσµατα τον Φεβρουάριο για τη νέα ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή, τον Απόστρατο.
Πώς ήταν η συνεργασία σας µε τον Τσιώλη;
Είχα µεγάλη επιθυµία να βρεθώ σε µια ταινία του και µακάρι να έρθουν και επόµενες.
Τι υποδύεστε εκεί;
Ένα πονεµένο παιδί.
Πονεµένο από τι;
Από τη ζωή. Δεν φτάνει;
*Η Οπερέτα παίζεται στο Εθνικό Θέατρο, Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη, έως 7/1. n-t.gr. Το έργο Ροµπ ανεβαίνει στη Στέγη Γραµµάτων και Τεχνών. 17-28/1. sgt.gr
