Οι υποψιασμένοι που γνωρίζουν τα πεπραγμένα του Ζακ Μαγιόλ αλλά και όσοι ακούν για πρώτη φορά το όνομά του μπορούν να ικανοποιηθούν με διαφορετικούς τρόπους βλέποντας το ντοκιμαντέρ του Λευτέρη Χαρίτου για μια εξέχουσα, στο πεδίο της, προσωπικότητα που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους μεταγενέστερους δύτες και επίδοξους συνεχιστές των κατορθωμάτων του. Μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, συνδυάζεται η εγκυκλοπαιδική γνώση με αρχειακό υλικό προς τέρψη των αρχάριων, μαζί με μια ενδελεχή έρευνα για τη φιλοσοφία ενός ανθρώπου που δεν ήθελε απλά να σπάει ρεκόρ αλλά να ξεπερνά τα όριά του ως μέρος μιας αναγκαίας επανασύνδεσης του ανθρώπου με τη φύση.
Αυτός ο συνδυασμός μετατρέπει το «Dolphin Man» σε κειμήλιο για τους εραστές της θάλασσας, αυτούς που βλέπουν στο χρώμα της το μυστικό της ζωής και προσπαθούν να το ανακαλύψουν και να το επιβάλλουν στο σώμα και την ψυχή τους. Ο Μαγιόλ βοηθάει πολύ στην επίτευξη αυτής της δομής, καθώς άφησε πίσω αναρίθμητα οπτικά τεκμήρια των εντυπωσιακών καταδύσεών του, που συνδυάζονται εδώ με νέες λήψεις συμβάλλοντας σε ένα γαλήνιο θέαμα που οφείλει να έχει μια δουλειά αφιερωμένη σε αυτόν.
Ξεκινώντας από τη σχέση του με τα δελφίνια, η οποία δανείζει και τον τίτλο του ντοκιμαντέρ, ο Χαρίτος καταγράφει τα κατορθώματα του Μαγιόλ, με συνδυασμό υλικού ως ιστορική απόδειξη, έρευνας για την ταυτόχρονη αποτυχία του ως οικογενειάρχη, αλλά και συζήτησης με σύγχρονους δύτες ώστε να τεκμηριώσει την κληρονομιά του. Οι ισορροπίες που κρατούνται είναι ιδανικές με την αναφορά στην οικογένειά και τις σχέσεις του να μην μπαίνει στη λογική του κουτσομπολιού, αλλά να αποδεικνύει τη στάση ζωής του. Ο Μαγιόλ στο τέλος μοιάζει με έναν ταξιδευτή υπεράνω του χρόνου και της εποχής μας και οι όποιες κοινωνικές συνήθειες επιβάλλει η τελευταία ήταν απλά περισπασμοί για τον ίδιο.
Εύλογα φτάνουμε ως και το «Απέραντο Γαλάζιο» του Λικ Μπεσόν, ένα φιλμ που του χάρισε μεν παγκόσμια αναγνώριση αλλά και τον γέμισε με ανασφάλειες καθώς ο ίδιος είχε ήδη πετύχει πολλά και πέρα από την κοσμική και υλική ικανοποίηση, δεν αποτελούσε μεταφορά της φιλοσοφίας του στο ευρύ κοινό. Αυτή άλλωστε έχει βάση σε αρχαιότερες αντιλήψεις που συνδέουν άμεσα την φύση με τον άνθρωπο, που πολλοί νέοι προσπάθησαν να επανακτήσουν στα χρόνια δράσης του (τις δεκαετίες 60 και 70) δημιουργώντας ένα σύγχρονο κύμα φυσιολατρίας, που ως σήμερα βρίσκεται απέναντι στον μοντέρνο αστό. Αυτή τη φιλοσοφία τιμά ευλαβικά το «Dolphin Man», ως μια μικρή αναγνώριση των κατορθωμάτων του ήρωά του.
