Ο Ντρου Γκόνταρντ άργησε 24 χρόνια. Σαν να μην μεσολάβησαν παραπάνω από δυο δεκαετίες αφότου το «Pulp Fiction» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις αίθουσες και πολύ γρήγορα συνάντησε αμέτρητους μιμητές του ίδιου συνδυασμού κατακερματισμένης αφήγησης, εκρήξεων βίας, ποπ αναφορών, vintage μουσικών επιλογών, σκληροτράχηλων ηρώων, πλείστων ανατροπών και μαύρου χιούμορ, ο σεναριογράφος, παραγωγός και σκηνοθέτης του «Ελ Ροαγιάλ» πραγματοποιεί ένα γιγαντιαίο κινηματογραφικό déjà vu, θαρρείς και αυτό που χρειαζόταν το μοντέρνο κοινό να δει ήταν άλλο ένα αναμάσημα πολυχρησιμοποιημένων ταραντινισμών.
Άντε να το εξηγήσεις, όμως, αυτό στον Ντρου Γκόνταρντ ο οποίος, με υπερβολική αυταρέσκεια, όχι μόνο ανακατεύει τα συστατικά μιας ιστορίας την οποία έχουμε πετύχει παραλλαγμένη αμέτρητες φορές στο σινεμά, αλλά και έχει την αλαζονεία να απλώνει σε δυόμισι ξεχειλωμένες ώρες μια πλοκή η οποία στο παρελθόν θα χωρούσε αβίαστα σε ένα αποτελεσματικό νουάρ κάτω των 90 λεπτών. Σκηνοθετημένο με φανερό ταλέντο, και ακόμη εμφανέστερη επιδειξιομανία, το «Δύσκολες ώρες στο Ελ Ροαγιάλ» φτάνει σε ένα πρόωρο αποκορύφωμα όταν, λίγο μετά το ξεκίνημά του, κατορθώνει μια δεξιοτεχνικά γυρισμένη ξενάγηση στις αθέατες γωνιές ενός παρηκμασμένου ξενοδοχείου που βρίσκεται στα σύνορα της Νεβάδα και της Καλιφόρνια. Εκεί, στη διάρκεια μιας βροχερής νύχτας του 1969, οι τύχες και τα κρυμμένα μυστικά τεσσάρων αγνώστων ενώνονται μοιραία σε μια δευτεροκλασάτη ίντριγκα η οποία πασχίζει με διάφορα τερτίπια να μας πείσει για τη μοναδικότητά της.
Μια εξυπνακίστικη χειρονομία αυτοθαυμασμού από έναν δημιουργό τον οποίο ξεγελά η υπερβολική αυτοπεποίθησή του.
Όμως όχι. Όπως συνέβη και στο «Μικρό Σπίτι στο Δάσος» (2012), το υπερεκτιμημένο κλείσιμο του ματιού του Ντρου Γκόνταρντ στο σινεμά τρόμου που χανόταν στην βεβαιότητα ότι ήταν πιο υποψιασμένο και προχωρημένο από το κοινό του, έτσι και το «Ελ Ροαγιάλ» είναι μια εξυπνακίστικη χειρονομία αυτοθαυμασμού από έναν δημιουργό τον οποίο εδώ ξεγελά η υπερβολική αυτοπεποίθησή του στο προσδώσει διαστάσεις γεγονότος σε ένα ελαχίστων αξιώσεων σεναριακό υλικό.
Παραδουλεύοντας μια επί της ουσίας απλοϊκή ιστορία και οδηγώντας τα πάντα σε ένα προβλέψιμο αιματηρό ξεκαθάρισμα που δεν λέει να τελειώσει ποτέ, το «Ελ Ροαγιάλ» εκτροχιάζεται πλήρως με την στα όρια της ανοησίας εμφάνιση του Κρις Χέμσγουορθ σε ρόλο χίπη αρχηγού αίρεσης και καταλήγει σε μια σοβαροφανή αποθέωση της βίας στο όνομα της όποιας κάθαρσης, η οποία καταλαμβάνει την οθόνη εν μέσω ελκυστικά φωτογραφημένων πυροβολισμών και μαχαιρωμάτων, το είδος που έχουμε δει αμέτρητες φορές από μέτριους αποφοίτους της σχολής Ταραντίνο. Ένας από τους οποίους μοιάζει εδώ να είναι και ο Ντρου Γκόνταρντ.
