Στην ταινία «Ένα Αστέρι Γεννιέται», δυο δεδομένα «αστέρια», ο Μπράντλεϊ Κούπερ και η Lady Gaga, επιχειρούν να αναγεννηθούν ως σκηνοθέτης και ηθοποιός, πραγματοποιώντας ο πρώτος το σκηνοθετικό του ντεμπούτο και η δεύτερη την πρώτη της μεγάλη κινηματογραφική εμφάνιση. Με κατάλληλο όχημα – και ιδανικό τίτλο – την ιστορία που έχει σημειώσει τα περισσότερα (ακόμα και άτυπα) remakes στην ιστορία του Χόλιγουντ, το «A Star is Born» επιστρέφει ξανά για τέταρτη(!) φορά στη μεγάλη οθόνη, και μολονότι το πρωταγωνιστικό δίδυμο έχει έκδηλη χημεία, αυτό το «αστέρι» δεν λάμπει όσο έντονα ελπίζαμε.
Δυο καλλιτέχνες, ο καταξιωμένος country μουσικός Τζάκσον Μέιν (Κούπερ) και η άσημη αλλά ταλαντούχα Άλι (Lady Gaga) θα συναντηθούν, θα ερωτευθούν και θα διαγράψουν μοιραία μία αντιστρόφως ανάλογη πορεία. Εκείνος παλεύει με προσωπικούς δαίμονες από το παρελθόν, το αλκοόλ και το ευερέθιστο ταπεραμέντο του, εκείνη θέλει να κυνηγήσει το όνειρο και να απογειώσει την καριέρα της.
Δυστυχώς η ταινία θυσιάζει κάθε διάθεση πρωτοτυπίας στην υπηρεσία ενός παλιομοδίτικου μελοδράματος.
Αρκετές ταινίες βασίζονται στο μοτίβο του Πυγμαλίωνα που ανακαλύπτει και αναδεικνύει ένα ταλέντο. Οι περισσότερες από αυτές αποτελούν παραλλαγή του κλασικού μύθου, που έγινε ταινία από τον Γούλιαμ Γουέλμαν το 1937, με τίτλο «A Star is Born» και τη Τζάνετ Γκέινορ στο ρόλο μιας νεαρής που θα βρει τον μέντορά της στο πρόσωπο ενός νυν αλκοολικού, πάλαι ποτέ διάσημου σταρ του Χόλιγουντ. Η ταινία αποτέλεσε το κύριο υλικό πάνω στο οποίο δούλεψε ο Τζόρτζ Κιούκορ το σχεδόν 3ωρο ριμέικ 20 χρόνια αργότερα, με την Τζούντι Γκάρλαντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ το 1976, η Μπάρμπρα Στράιζαντ επανέφερε το «Αστέρι» στη μεγάλη οθόνη υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Φρανκ Πίρσον, με μια μικρή διαφοροποίηση. Εκεί ένας ξεπεσμένος ροκ σταρ (στον ρόλο ο Κρις Κριστόφερσον) ερωτεύεται μια νεαρή ανερχόμενη τραγουδίστρια.
Το «Ένα Αστέρι Γεννιέται» έχει όλα τα εχέγγυα και τη λαοφιλία για να γίνει επιτυχία στις αίθουσες. Αποτελεί προσωπικό στοίχημα του τρεις φορές υποψήφιου για Όσκαρ Α’ Αντρικού ρόλου Μπράντλεϊ Κούπερ, μιας και το όνομά του συνοδεύει την ταινία με την τετραπλή ιδιότητα του σκηνοθέτη, παραγωγού, σεναριογράφου, μουσικού, και έχει πρωταγωνίστρια μία από τις διασημότερες pop stars του πλανήτη, τη Lady Gaga, με φόρα μετά τη Χρυσή Σφαίρα ερμηνείας σε μίνι σειρά για το «American Horror Story: Hotel» το 2016. Παρα το αδιαμφισβήτητο, όμως, star quality και των δυο, την ειλικρίνεια των προθέσεων και την αποδεδειγμένη διαχρονικότητα του θέματος, δυστυχώς η ταινία θυσιάζει κάθε διάθεση πρωτοτυπίας στην υπηρεσία ενός παλιομοδίτικου μελοδράματος.
Στην ταινία ο Μέιν ανακαλύπτει την Άλι σε ένα drag show να τραγουδά το «La Vie en Rose» κρυμμένη κάτω από το μέικαπ και τα τραγούδια «άλλων». Παρόλα αυτά εκείνη δεν κάνει lip syncining, η φωνή της ξεχωρίζει, και η Lady Gaga επιδεικνύει σε κάθε σκηνή της ταινίας το φωνητικό εύρος της αβίαστα. Από την πρώτη εμφάνιση λοιπόν τοποθετείται με θάρρος και αξία κοντά στις προηγούμενες ερμηνεύτριες του «ρόλου». Παρά τη φρεσκάδα αυτής της εισαγωγής, τόσο επίκαιρης σε μία κοινωνία που η εκπροσώπηση του diversity είναι αναγκαία, το «Αστέρι» έπειτα ακολουθεί μία πεπατημένη αισθηματικών συγκρούσεων, σεναριακών ευκολιών και μόνιμου δράματος, με τα αναγκαία (;) δάκρυα να υπογραμμίζουν σχεδόν κάθε καρέ. Η άνοδος της Άλι γίνεται πολύ βιαστικά, το μεσοδιάστημα της ντροπαλής performer που μεταμορφώνεται σε ιέρεια των μεγάλων σκηνών και των Γκράμι είναι τόσο στιγμιαίο που σκέφτεσαι μήπως υπάρχουν κομμένες σκηνές στο ενδιάμεσο. Απορίας άξιο είναι επίσης το γιατί ο Κούπερ επιλέγει να καδράρει μόνιμα σε γκρο-πλαν τη Lagy Gaga και τις μουσικές/τραγουδιστικές σκηνές, μία επιλογή που δεν απογειώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά το πλάνο και δεν συμμερίζεται το αίσθημα συμμετοχής. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στο Greek Theater του Λος Άντζελες, το φεστιβάλ Coachella και το «Saturday Night Live», παρουσία κοινού! Η ταινία χάνει αρκετά από το αίσθημα απεύθυνσης και ανάτασης που της αναλογεί έτσι, γιατί η Lady Gaga μπορεί να είναι μετριοπαθής στην υποκριτική, αλλά στο τραγούδι «τα σπάει».
Με πρωτότυπες συνθέσεις από την πρωταγωνίστρια, τον Κούπερ (μονότονος, αλλά επαρκής στο ρόλο) και τον Μαρκ Ρόνσον (τον ρετρολάγνο μουσικό παραγωγό της Έιμι Γουάινχαουζ) το «Ένα Αστέρι Γεννιέται» ασφαλώς και έχει στιγμές που μπορείς να απολαύσεις. Ενδεχομένως κι ένα σίγουρο Όσκαρ τραγουδιού με το «Shallow». Απλά οι περισσότερες αφορούν το ηχητικό σκέλος της ταινίας. Το «Αστέρι» έχει γεννηθεί, απλά χάθηκε η ευκαιρία να «αναγεννηθεί».
