Κάθε Τετάρτη αργά το βράδυ μαθαίνουμε λίγα παραπάνω για τη ζωή του Θράσου και των θαμώνων του παραλιακού ξενοδοχείου που ο ίδιος διευθύνει σε κάποιο νησί. Θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε κάποια τηλεοπτική σειρά, κι όμως όχι, απλώς διαβάζουμε ένα ακόμη μέρος από το μυθιστόρημα που γράφει η μπλόγκερ CORTO ΜΑΛΤΕSE και το μοιράζεται τμηματικά μαζί μας στο ιστολόγιό της. Μέχρι τώρα έχει αναρτήσει οκτώ κεφάλαια, ενώ ανανεώνει το ραντεβού της με τους αναγνώστες μία φορά την εβδομάδα.
Πάρτε μια μικρή γεύση μέσα από τα αποσπάσματα που ακολουθούν και μείνετε συντονισμένοι στο enamythistorimakathetetarti.blogspot.gr για να γνωρίσετε σε βάθος τους πολύ ενδιαφέροντες ήρωες και τις ιστορίες τους.
Τα βήματα, σκεφτόταν ο Θράσος, είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Τα βήματα όχι τα μάτια. Όπως όταν καθόταν στο μικρό του γραφείο κάτω από την επιβλητική σκάλα που ανέβαινε στους πάνω ορόφους, το γραφείο που έμοιαζε περισσότερο με γκισέ ταμία σε τράπεζα, στενό, επενδυμένο από ξύλο και με τζάμι να το χωρίζει μπροστά και στο πλάι, έτσι ώστε οι πελάτες που περνούν να έχουν οπτική επαφή μαζί του. Όταν καθόταν εκεί άκουγε τα βήματα των ανθρώπων τριγύρω. Άκουγε τα βήματά τους για τριάντα σχεδόν χρόνια που τα περισσότερά τους ήταν υπεύθυνος για τη διεύθυνση αυτού του ξενοδοχείου. Και ήξερε. Αναγνώριζε, πολύ πριν τους δει, το θυμό, την απελπισία, την ανυπομονησία. Την ευγένεια και την αγένεια».
Τα τελευταία έντεκα χρόνια η κυρία Ραλλού κατέλυε τα καλοκαίρια στο ξενοδοχείο τους. […] Τα μαλλιά της λευκά, κοντοκουρεμένα, το ντύσιμό της απλό, συνήθως λευκό. Το πρόσωπό της άβαφο. Ένα δαχτυλίδι μονάχα την κοσμούσε. Το βλέμμα της ήρεμο, αλλά κατά κάποιο τρόπο απόμακρο, έβαζε φρένο σε όποιον είχε διάθεση για περαιτέρω διαχυτικότητα. […] Η Ραλλού κατέβασε αργά μία γουλιά από το χυμό της και απίθωσε το βλέμμα πάνω στη γαλήνια κίνηση του πρωινού στη θάλασσα. Βάρκες και ψαροκάικα πηγαινοέρχονταν δίνοντας ζωή στα θαλασσινά μονοπάτια. […] Σιγά σιγά άρχισαν ν’ ακούγονται αμυδροί ήχοι από την κουζίνα. Η Ραλλού άφησε έναν αναστεναγμό καθώς έπρεπε ν’ αποχωριστεί την πρωινή γαλήνη. Έριξε μια ματιά στον καταπράσινο κήπο που φούντωνε και έπνιγε το μωσαϊκό της αυλής. Είδε ολοζώντανα μπροστά της ένα μικρό κοριτσάκι, ξυπόλυτο, να προσπαθεί με τα αφράτα χεράκια του να πιάσει μια πεταλούδα στη χούφτα του. Τα μάτια της έτσουζαν απ’ την προσπάθεια να κρατήσει τα δάκρυά της καθώς έβλεπε ολοζώντανο μπροστά της τον εαυτό της στην ηλικία των τριών τεσσάρων ετών».
