Ένα γκέι ζευγάρι που δραστηριοποιείται στον χώρο της γαστρονομίας και των media ζει μικρά και μεγάλα καθημερινά δράματα, τα περισσότερα για ψύλλου πήδημα, λόγω του εκκεντρικού Εράσμους, που με τις γεύσεις, τα βιβλία και τις εκπομπές του είναι ο σταρ αυτής της σχέσης, η μηχανή της όμως παραμένει ο Πολ, αυτός που υπομένει καπρίτσια και ακρότητες και συμπληρώνει υποδειγματικά την περσόνα του Εράσμους. Η παρουσία ενός παιδιού, του εγγονού του Εράσμους για την ακρίβεια, φέρνει και την εύκολη εξέλιξη του σεναρίου. Στην αρχή αντιμετωπίζεται με εχθρότητα, στη συνέχεια με κατανόηση μέχρι που καταλήγει η λύση όλων των προβλημάτων.
Ο Άντριου Φλέμινγκ δεν πρέπει να κόπιασε πολύ στο γράψιμο, πέτυχε όμως διάνα στην επιλογή των 2 πρωταγωνιστών που είναι και η βασική αιτία να δει κάποιος το φιλμ. Ο Κούγκαν, εκτός ελέγχου όπως και στο προ δεκαετίας «Άμλετ 2» του Φλέμινγκ, δίνει μια αλα κλουβί-με-τις-τρελές ερμηνεία μετατοπίζοντας όμως κάθε υπερβολή στον χαρακτήρα του ήρωά του και όχι στο ότι είναι ομοφυλόφιλος. Πιο γήινος και συνεπής, ο Ραντ είναι αυτός που θα κάνει τις πρώτες επαφές με το παιδί και ξεχωρίζει στις αναμενόμενες εκρήξεις του ήρωά του, όταν πλέον δεν αντέχει τις τρέλες του συντρόφου του και της ζωής που κάνει.
Οι δυο τους συνθέτουν ένα αταίριαστο δίδυμο, η όποια πρωτοτυπία έγκειται στην ιδέα δύο ομοφυλόφιλοι-ένα παιδί που έχει αντιμετωπιστεί πολύ σοβαρότερα, όμως εδώ έχουμε με καθαρή και ασόβαρη κωμωδία, που θέλει να παραμείνει έτσι από την αρχή ως το τέλος και αυτή η σταθερότητα της βγαίνει σε καλό.
