Σαν σύλληψη, τούτο το χρονικό των «επιμορφωτικών» δοκιμασιών ενός έκπτωτου Αμερικανού επιχειρηματία στην Τζέντα, όπου ταξιδεύει για να παρουσιάσει ένα βασισμένο σε ολογράμματα λογισμικό τηλεδιάσκεψης στον Σαουδάραβα βασιλιά, δεν έχει τίποτα το πρωτότυπο. Άλλωστε, το δυτικό σινεμά έχει πολλάκις αφηγηθεί ιστορίες Δυτικών σε υπαρξιακή κρίση που βρίσκουν αναπάντεχα σε ξένο τόπο (κατά κανόνα προς ανατολάς) το ιδανικό έδαφος για αναθεώρηση της αδιέξοδης ζωής τους.
Είναι, εν τούτοις, στη λεπτομέρεια που ξεχωρίζει η δραμεντί του Τομ Τίκβερ, και στη λεπτών αποχρώσεων ερμηνεία του Τομ Χανκς. Στη διακριτική, συχνά αστεία σημειολογία (τα καθίσματα που διαρκώς… σπάει ο ήρωας, υπό το βάρος θαρρείς του φορτωμένου με έγνοιες βίου του, το οποίο μάλιστα έχει σωματοποιηθεί στη μορφή ενός λιπώματος στην πλάτη!), στην ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζει τον αυστηρό σαουδαραβικό πολιτισμό χωρίς στιγμή να τον μέμφεται, αλλά και στην αβίαστα χαλαρή σύνθεση του Χανκς, που σοφά αποφεύγει να υποδυθεί τον ανήσυχο Άλαν Κλέι σαν… ούφο εγκλωβισμένο σε άγνωστο πολιτισμό.
Κρίμα, ωστόσο, που τούτη η πορεία συνειδητοποίησης και επαναπροσδιορισμού κορυφώνεται σε έναν πανηγυρικό συμβιβασμό ανάμεσα σε δύο διαφορετικού τύπου συντηρητισμούς.
