Μία οικογένεια Ινδών προσφύγων, που είχαν ως κέντρο της ζωής τους το εστιατόριό τους μέχρι την καταστροφή του σε πολιτικές συγκρούσεις, ανοίγει ένα νέο εστιατόριο σε ένα μικρό γαλλικό χωριό.
Όχι μόνο η ινδική κουζίνα είναι κάτι το εντελώς άγνωστο και εξωτικό για τους κατοίκους αλλά ο ανταγωνισμός τους είναι ακριβώς στην άλλη μεριά του δρόμου: ένα πανάκριβο, φοβερά καθώς πρέπει γαλλικό εστιατόριο με ένα αστέρι Μισελέν και μία ιδιοκτήτρια (Έλεν Μίρεν) που θα κηρύξει πόλεμο στους νεοφερμένους. Το ταλέντο του γιου της απέναντι οικογένειας, όμως, θα την κάνει να αλλάξει γνώμη…
Με τις τόσες εικόνες φαγητού που πλημμυρίζει τις τηλεοράσεις καθημερινά, όμορφα φωτογραφημένο και ιδανικά στημένο για την κάμερα, ο κινηματογράφος έχει μείνει σχετικά πίσω για να ανακτήσει την πρωτιά στην αποθέωση της μαγειρικής όπως το έκανε τόσο αξέχαστα με την υψηλή τέχνη που στόλισε τη «Γιορτή της Μπαμπέτ» ή την χαρά της δημιουργίας και της απόλαυσης που διαπότισε το «Big Night».
Ως ένα περιποιημένο ορεκτικό που όμως αδυνατεί να σε χορτάσει ουσιαστικά, το «Ένα Ταξίδι 30,5 Μέτρα Μακριά», με τις ευλογίες των μεγαλο-παραγωγών Στίβεν Σπίλμπεργκ και Όπρα Ουίνφρεϊ, σίγουρα δεν φτάνει σε τέτοια ύψη.
Όσο τρυφερά κι αν αποτυπώνει την εικόνα των λαχταριστών πιάτων, η ταινία πετυχαίνει μόνο τους χαμηλούς στόχους που θέτει από την αρχή (ο βασικός των οποίων είναι η εξασφαλισμένη, ανώδυνη ικανοποίηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κοινού) και δεν φιλοδοξεί να απομακρυνθεί από την ασφάλεια μιας γλυκερής ιστορίας που ποτέ δεν σε βάζει σε αμφιβολίες για την πορεία της, ακολουθώντας την πεπατημένη που θέλει το σημαντικό χάσμα ανάμεσα στις κουλτούρες, τις γενιές και τους ανθρώπους να γεφυρώνεται απλώς και δια παντός χάρη σε ένα δύο καλομαγειρεμένα πιάτα φαγητό.
