Μπάνιο, ντύσιμο, περπάτημα, μπάσκετ. Όλα τα παραπάνω, είναι πράγματα που ο Μπεν δεν μπορεί πλέον να κάνει, όταν φτάνει σε ένα κέντρο αποκατάστασης μετά από ένα τρομακτικά σοβαρό ατύχημα. Πλέον, οι νέοι του φίλοι είναι τετραπληγικοί, παραπληγικοί, άνθρωποι με κρανιοεγκεφαλικά τραύματα.
Μαζί, θα μάθουν να είναι υπομονετικοί. Θα αντιταχθούν. Θα ξεπεράσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Θα προδώσουν και θα γοητεύσουν ο ένας τον άλλο. Μα πάνω απ’ όλα, θα βρουν την ενέργεια για να μάθουν και πάλι τί σημαίνει να ζεις.
Το 1997, όταν ο Φαμπιέν Μαρσό επόπτευε μία αθλητική κατασκήνωση, είχε ένα σοβαρό ατύχημα μετά από βουτιά στην πισίνα. Το αποτέλεσμα ήταν να εξαρθρώσει τη σπονδυλική του στήλη. Η εκτίμηση των γιατρών ήταν πως δεν θα καταφέρει να περπατήσει ξανά. Παρ’ όλα αυτά, ο Μαρσό διέψευσε κάθε προσδοκία. Όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά υιοθετώντας το ψευδώνυμο Γκραν Κορ Μαλάντ (“Μεγάλο Άρρωστο Σώμα” σε μετάφραση), έγινε ένας από τους πιο επιτυχημένους καλλιτέχνες της γαλλικής μουσικής σκηνής, ως slam poet (ποίηση επί σκηνής με στοιχεία περφόρμανς).
Ο Μαρσό αποτύπωσε όλη αυτή την απίστευτη περιπέτεια στο βιβλίο του με τίτλο “Patients”(«Πάντα Ήρωες» στα ελληνικά, σε μετάφραση Χάρις Αλεξίου), το οποίο με τη σειρά του, μεταφέρεται στον κινηματογράφο ως «Ένα Βήμα τη Φορά». Από τα πρώτα κεφάλαια της συγγραφής του βιβλίου, ο Γάλλος είχε ήδη έτοιμο πλάνο στο μυαλό του: «Με το που ξεκίνησα το βιβλίο, ήδη σκεφτόμουν την κινηματογραφική μεταφορά. Λατρεύω κάθε είδος γραφής, από στίχους μέχρι βιβλία, και φυσικά το σενάριο είναι ανάμεσά τους. Η ιδέα παρέμεινε στο κεφάλι μου, μέχρι που ο μάνατζέρ μου με έπεισε να αρχίσω να κινώ τις διαδικασίες».
Καθ’ ολοκληρία, το «Ένα Βήμα τη Φορά» διαδραματίζεται στο κέντρο αποκατάστασης όπου πέρασε κι ο Μαρσό εκείνο το εξαιρετικά δύσκολο κομμάτι της ζωής του: «Γύρισα στο Κέντρο ένα χρόνο μετά το τέλος της νοσηλείας μου. Λόγω της μυρωδιάς και των αναμνήσεών μου από πολύ δυσάρεστες καταστάσεις, ένιωσα τα πάντα να γυρίζουν στο κεφάλι μου. Τώρα, βέβαια, βλέπουμε και πολλούς ασθενείς με πατερίτσες, ενώ τότε υπήρχαν μόνο βαριά περιστατικά. Αυτό θέλαμε να αναπαραστήσουμε και στην ταινία, ένα σύμπαν που όλοι βρίσκονται στην ίδια μοίρα».
