Ο Μπράιαν Ρίντερ, χαρακτήρας που υποδύεται ο Μάικλ Κέιν, πενθεί στην αρχή για το χαμό της συντρόφου του και παράλληλα θυμάται τα ένδοξα χρόνια, όταν κατάκλεβε τα κοσμηματοπωλεία του Λονδίνου χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Σύντομα βρίσκει παλιούς συνεργάτες που, ο καθένας για τους λόγους του, θέλουν ένα εύκολο και τελευταίο ριφιφί ώστε να ζήσουν άνετα και ήρεμα την υπόλοιπη ζωή τους. Σαν ατζαμήδες πλέον και με ελάχιστη επαφή με τις νέες τεχνολογίες, προκαλούν το γέλιο και η αφήγηση απλώνεται στους ελαφριούς ρυθμούς μιας κωμικής ληστείας. Ως εκεί όμως.
Η ταινία του Τζέιμς Μαρς (κατόχου Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ «Man on Wire») αφηγείται ένα πραγματικό περιστατικό, επιλέγει όμως έναν πολύ διαφορετικό δρόμο σε σχέση όσα συνήθως βλέπουμε. Η διαχείριση του «μετά» βγάζει στην επιφάνεια το χειρότερο πρόσωπο των χαρακτήρων οι οποίοι αυτοπαγιδεύονται από την απληστία και την αδυναμία τους να πράξουν ως ομάδα, βοηθώντας άθελά τους την αστυνομία να οδηγηθεί προς αυτούς σιωπηρά, με μια σειρά απλών και λογικών βημάτων.
Η επιλογή αυτή φέρνει στον νου στιγμές των Κοέν και κυρίως το «Fargo» όπου η βλακεία θριαμβεύει και οι εγκληματίες αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Ο Μαρς δε γελοιοποιεί τόσο τους δικούς του ήρωες, αντιθέτως αναδεικνύει τις κουρασμένες του μορφές και αφήνει τους ηθοποιούς του ελεύθερους ακόμη και αν πολλές φορές αυτό λειτουργεί εις βάρος της ταινίας. Παρά την άνιση αυτή προσέγγιση, το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον, ειδικά με τον ολόψυχα γλυκό τρόπο που κλείνει το φιλμ, καθώς δεν επιλέγεται η σύμβαση ενός απροσδόκητου happy end αλλά ένας εγκάρδιος χαιρετισμός στις καριέρες των σπουδαίων πρωταγωνιστών.
