Ένα μεγάλο φορτίου χρυσού περιμένει από τις μέρες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κρυμμένο σε κάποιον από τους βυθούς της Μαύρης Θάλασσας και ένας ξοφλημένος και απογοητευμένος από τη ζωή καπετάνιος αναλαμβάνει να το βρει.
Για τις ανάγκες της αποστολής αυτής επιλέγει ένα δωδεκαμελές πλήρωμα φτιαγμένο από αδίστακτους και παραβατικούς άντρες, οι οποίοι γίνεται ζήτημα χρόνου μέχρι να συγκρουστούν μεταξύ τους και να μηχανευτούν τους δικούς τους εγκληματικούς τρόπους προκειμένου να καρπωθούν τα μέγιστα από τη δελεαστική λεία.
Με μια ιστορία που εμπνέεται σαφέστατα τόσο από το υποδειγματικό «Υποβρύχιο U-96: Επιστροφή στην Κόλαση» (1981) του Βόλφγκανγκ Πέτερσεν και τον κλασικό «Θησαυρό της Σιέρα Μάντρε» (1948) του Τζον Χιούστον, όσο και από το ανδροκρατούμενο πολεμικό σύμπαν του Ρόμπερτ Ολντριτζ στο «Και οι 12 Ηταν Καθάρματα» (1967), ο Κέβιν Μακντόναλντ επιχειρεί να αναβιώσει κινηματογραφικά τις μέρες των χολιγουντιανών ναυτικών περιπετειών στις οποίες οι αντοχές, το θάρρος και η ηθική ακεραιότητα μιας ομάδας ανδρών μπαίνει σε σκληρή δοκιμασία πολλά μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Ο Μακντόναλντ ρίχνει όλο το βάρος στην επίτευξη ενός σιδερένιου ρυθμού, στο χτίσιμο μιας διαρκούς κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας και στο δεξιοτεχνικό γλίστρημα της κάμερας μέσα στους ασφυκτικούς χώρους του υποβρύχιου σκάφους.
Τόσο πολύ ώστε ο προσεκτικός χειρισμός της δράσης από μέρους του να αγνοεί κάποιες απιθανότητες που επιβάλλει το σενάριο στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων (η οποία σε σημεία μοιάζει εντελώς ανεξήγητη και εκβιαστική), αλλά και στην ολοένα και πιο υπερβολική έκβαση της πλοκής.
Επειδή όμως η ταινία χαρακτηρίζεται εξ ολοκλήρου από αυτό τον έκδηλο σκηνοθετικό επαγγελματισμό, χρωματίζεται από την πανέμορφη φωτογραφία του Κρίστοφερ Ρος και έχει ευτυχήσει ερμηνευτικά τόσο στην επιλογή του Τζουντ Λο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο όσο και στους δευτεραγωνιστές (ανάμεσά τους ο πάντα αξιόπιστος Μπεν Μέντελσον), το παρ' ολίγον πλήρες ναυάγιό της από την ασταθή πένα του Ντένις Κέλι ευτυχώς αποτρέπεται.
