Με τον Κιάνου Ριβς να έχει πάρει τα πάνω του μετά την επιτυχία που είχαν τα 2 «John Wick», η συμμετοχή του σε παρόμοια projects ήταν αναμενόμενη. Ο «Έρωτας στη Σιβηρία» έχει το κοινό πως τον παρουσιάζει ξανά ως έναν άνδρα μόνο κάτω από δύσκολες συνθήκες, όμως αυτή τη φορά δε μπλέκεται σε ένα action πανηγύρι σχεδιασμένο από λάτρεις του είδους, αλλά σε ένα άρρυθμο, ερωτικό θρίλερ.
Ο Ριβς υποδύεται έναν απατεώνα που φτάνει στην Αγ. Πετρούπολη με σκοπό να κλείσει μια επικερδή δουλεία με διαμάντια, εκεί όμως μαθαίνει πως πρέπει να φτάσει ως την πιο κρύα και άγρια Σιβηρία, όπου βρίσκεται χαμένος ο συνέταιρός του. Εκεί θα γνωρίσει τυχαία μια γυναίκα που με τον τρόπο της θα του υπενθυμίσει όσα πήγαν λάθος ως τώρα στη ζωή του και πως ποτέ δεν είναι αργά για επανόρθωση. Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται ως μια καλή (έστω και συνηθισμένη) συνταγή για το είδος, όμως η κατασκευή της ιστορίας έχει πολλά προβλήματα.
Αρχικά ο Ριβς παραδίδει σε όλη την ταινία μια άνευ λόγου κατατονική ερμηνεία με πρόσχημα την εσωτερική πάλη του ήρωα για τις επιλογές του παρελθόντος του, όμως η μορφή του μοιάζει εντελώς εκτός του κόσμου στον οποίον κινείται, μια αναιμική φιγούρα που συναναστρέφεται με μεγάλα κεφάλια του υποκόσμου. Παράλληλα, η δράση στη Σιβηρία σε ένα ταξίδι που έχει τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος, στηρίζεται σε παράλογες αποφάσεις και γίνεται με ενοχλητικά βραδύς ρυθμούς, με τον ήρωα να πηγαίνει μέχρι και για κυνήγι αρκούδας αφήνοντας πίσω του ένα βουνό προβλήματα. Η γνωριμία με μια ντόπια κοπέλα γίνεται βεβιασμένα, με σκοπό την προσθήκη του ερωτικού στοιχείου και μετακίνηση του είδους προς το sexy θρίλερ, χωρίς όμως ο σκηνοθέτης Μάθιου Ρος να μπορεί να παρέχει ούτε μια πραγματικά ερωτική και ατμοσφαιρική στιγμή που θα βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση.
Αυτό που μένει είναι μια πράξη ηρωισμού και η προσπάθεια του Ριβς να προσαρμοστεί έστω και αργά στους ρυθμούς που θα έπρεπε να έχει ο ήρωάς του. Ο Αμερικανός στη Ρωσία που υποδύεται είναι μια ήσσονος σημασίας κινηματογραφική φιγούρα, ένας άνδρας χωρίς ειδικό βάρος που περιφέρεται σε ξενοδοχεία και αεροδρόμια ακολουθώντας απλά την πλοκή, μέχρι να συμβεί το μοιραίο. Και το φιλμ, όπως και πολλά άλλα αυτής της περιόδου, θα κοσμούσε άνετα τα πλαϊνά ράφια των βίντεο κλαμπ στο παρελθόν, ελλείψει άλλων όμως βρίσκει το δρόμο για τις αίθουσες.
