Ο Ντανιέλ Οτέιγ («Κρυμμένος») σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στη μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού του Φλοριάν Ζελέρ, μια «ονειροπόλα» κομεντί για τον κατευνασμό των ερωτικών παρορμήσεων της μέσης ηλικίας. Υποδύεται τον Ντανιέλ, έναν επιμελητή βιβλίων κάπου γύρω στα δεύτερα «ήντα», παντρεμένο (και αγαπημένο) με την καθηγήτρια Λυκείου Ιζαμπέλ (Σαντρίν Κιμπερλέν), τον οποίο ωστόσο «βασανίζουν» φαντασιώσεις στις οποίες φλερτάρει νεαρές γυναίκες.
Τη ροπή του προς την ονειροπόληση δε βοηθάει ο κολλητός του, Πατρίκ (Ζεράρ Ντεπαρντιέ), ο οποίος προσέρχεται στο σπιτικό δείπνο συνοδευόμενος από την πανέμορφη και κατά πολύ νεότερη Έμα (Αντριάνα Ουγάρτε), μια Καταλανή ηθοποιό για χάρη της οποίας παράτησε τη γυναίκα του. Το δείπνο προχωρά κάπως αδέξια, με την Ιζαμπέλ να πασχίζει να κρύψει την δυσφορία της για το «πώς τόλμησε ο Πάτρικ να αφήσει τη γυναίκα του για αυτό το… [καταλαβαίνετε]» και τον Ντανιέλ να είναι χαμένος στις φαντασιώσεις του. Οι οποίες περιλαμβάνουν ασφαλώς την εκρηκτική Έμα να παρατάει τον Πατρίκ και να τα φτιάχνει μαζί του.
Aναχρονιστική και ενοχλητικά συντηρητική κομεντί που μοιάζει να βγαίνει από τις χειρότερες εκδοχές του γαλλικού βουλεβάρτου, με ολίγη από το μοτίβο των ερωτικών αδιεξόδων που μελετά το σινεμά του Γούντι Άλεν και μια ιδέα από μπουνιουελικές πινελιές.
Η ταινία εν πολλοίς μας βάζει όλο και πιο πολύ στα υγρά όνειρα του Ντανιέλ, παρουσιάζοντάς τα ως μια εναλλακτική πραγματικότητα, η οποία επιφυλάσσει διάφορα gags που για να σε κάνουν να γελάσεις (ή να ταυτιστείς) θα πρέπει ίσως να ανήκεις στην ίδια ηλικιακή κατηγορία με τους πρωταγωνιστές και φυσικά να έχεις μια κάποια ανοχή έστω στη γαλλική κωμωδία καταστάσεων με καλοζωισμένους αστούς που διαμένουν σε άνετα παρισινά διαμερίσματα. Μάλιστα, από κάποιο σημείο και μετά οι φαντασιώσεις διεκδικούν όλο και περισσότερο χρόνο έναντι της πραγματικότητας, υπογραμμίζοντας τους λίγο πολύ αναμενόμενους κινδύνους στο ενδεχόμενο να πραγματωθούν, πριν οδηγήσουν τον θολωμένο ήρωα σ’ ένα επιμύθιο του στυλ «κάτσε καλά και μη μπλέκεις». Κατάληξη δηλαδή που και ο τίτλος ακόμα φωνάζει.
Το «Ερωτευμένος με τη Γυναίκα Μου» προέρχεται από την πένα του αποκαλούμενου τρομερού παιδιού του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου, ενώ ο Οτέιγ, πέρα από ηθοποιός κλάσης, έχει πειραματιστεί με σχετική επιτυχία πίσω από την κάμερα μεταφέροντας θεατρικά του Μαρσέλ Πανιόλ. Εδώ ωστόσο, στην προσπάθεια να κάνει εμπορική επιτυχία με όρους λαϊκού σινεμά, παραδίδει μια εμφανώς αναχρονιστική και ενοχλητικά συντηρητική κομεντί που μοιάζει να βγαίνει από τις χειρότερες εκδοχές του γαλλικού βουλεβάρτου, με ολίγη από το μοτίβο των ερωτικών αδιεξόδων που μελετά το σινεμά του Γούντι Άλεν και μια ιδέα από μπουνιουελικές πινελιές. Μέσα σε αυτό το συνολικά άβολο πράγμα η εξέλιξη του οποίου δεν κρύβει κανενός είδους εκπλήξεις, βλέπεις το εκρηκτικό σεξαπίλ της Ουγάρτε («Χουλιέτα») να γίνεται το σκοτεινό αντικείμενο των πόθων ενός λιγούρη χαρακτήρα και να έχεις χάσει πλέον το μέτρημα από τις φορές που ο ύστερος Ντεπαρντιέ έχει επιχειρήσει να υποδυθεί με γλαφυρότητα τον αντιαισθητικό μεγαλοαστό.
