Την επιτήδευση πολλών ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών ταινιών της δεκαετίας του '70 κουβαλά ως κατάλοιπο στους ώμους της η μουδιασμένη αυτή προσπάθεια του Φερέρι να «μεταφράσει» πρώτος κινηματογραφικά το παρακμιακό λογοτεχνικό σύμπαν του Τσαρλς Μπουκόφσκι, στηρίζοντάς το στα αυτοβιογραφικά και ερωτικά φορτισμένα διηγήματά του, με βασική έμπνευση το «Η Ωραιότερη Γυναίκα της Πόλης».
Στο ρόλο του αλκοολικού συγγραφέα που βουλιάζει σταδιακά στην απελπισία και τη φθορά με φόντο ένα Λος Αντζελες των απόβλητων, των περιθωριακών και των χαμένων ψυχών, ο Μπεν Γκαζάρα είναι και το μεγαλύτερο, ίσως, ατού ολόκληρου του φιλμ. Όλα τα υπόλοιπα ταλαντεύονται άγαρμπα ανάμεσα στην ξεπερασμένη ποιητικότητα των διαλογικών μερών, τον ρεαλισμό που αντλεί ο Ιταλός σκηνοθέτης από τον ακραίο μικρόκοσμο που καλείται να απαθανατίσει και τη χάρμα οφθαλμών παρουσία της Ορνέλα Μούτι στο ρόλο μιας αυτοκαταστροφικής πόρνης.
