Πιστό στην μυθιστορηματική του πρώτη ύλη -ενισχύοντας, ωστόσο, τον παιδικό του χαρακτήρα- το νέο animation της Fox επιχειρεί να διασκευάσει για δεύτερη φορά το δημοφιλέστατο παιδικό βιβλίο του 1936 με τίτλο «Η Ιστορία του Φερδινάνδου», μετά την μικρού μήκους βερσιόν της Ντίσνεϊ, για την οποία τα στούντιο εισέπραξαν βραβείο Όσκαρ το μακρινό 1938.
Δημοσιευμένο στο κατώφλι του ισπανικού εμφυλίου και εικονογραφημένο με μαύρο μελάνι από τον Ρόμπερτ Λόσον, το μυθιστόρημα του Μουνρό Λιφ θεωρήθηκε πολλές φορές ως μια υπεραπλουστευμένη, φιλειρηνική προπαγάνδα (ο Χίτλερ απαγόρεψε την κυκλοφορία του αποκαλώντας το «εκφυλισμένα δημοκρατικό»), βρίσκοντας εχθρούς και στα δύο στρατόπεδα. Το μικρό, αλλά ιδιαίτερα λαοφιλές αφήγημα όμως, κατόρθωσε να αντέξει την πάροδο των χρόνων, κυρίως γιατί μέσα από την σχετικά καλοπροαίρετη ιστορία του κατάφερε να δώσει υπόσταση και οντότητα στις αξίες που κάθε αναγνώστης του απέδιδε, καθώς διήνυε παράλληλα την πορεία του μέσα από εντελώς διαφορετικές ιστορικές περιόδους.
Σε αυτή τη νέα κινηματογραφική εκδοχή του λοιπόν, ο σκηνοθέτης του «Ρίο» και της saga της «Εποχής των Παγετώνων» Κάλος Σαλντάνια, απαθανατίζει με μπρίο, ζωντάνια και μια μικρή δόση παιδικής απλοϊκότητας , την ιστορία του Φερδινάνδου, του ευγενικού και τρισχαριτωμένου μαύρου ταύρου με τα τεράστια γαλανά μάτια, που προτιμά να μυρίζει λουλούδια (κόκκινα κατά κύριο λόγο) και να κυλιέται ευτυχισμένος στο γρασίδι, παρά να μάχεται με τους άλλους ανταγωνιστές του για μια θέση στη δοξασμένη αρένα της Μαδρίτης (και μια δεύτερη, ως τρόπαιο, στον τοίχο του «Σπιτιού του Ταύρου», της φάρμας εκπαίδευσης για τις ταυρομαχίες).
…ένα ώριμο και εύληπτο μήνυμα για τη σημαντικότητα της συγχώρεσης, την αξία της ανθρωπιάς και τη σπουδαιότητα της αντίστασης απέναντι σε κάθε μορφής εκφοβισμού, βίας και επιθετικού ανταγωνισμού.
Ο σκηνοθέτης βαδίζει στα περπατημένα αφηγηματικά μονοπάτια των κλασικών animation, ξεκινώντας (και τελειώνοντας γρήγορα) με την καθιερωμένη πλέον οικογενειακή απώλεια, αναπαριστώντας το μικρό Φερδινάνδο ως ένα ντροπαλό μοσχαράκι που υφίσταται καθημερινό bullying από τους συνομήλικούς του και καλείται να συμβιβαστεί αναντίρρητα («Μπορώ να γίνω πρωταθλητής στη μη-πάλη;», τολμά να ρωτήσει δειλά κάποια στιγμή) με τις κατεστημένες απαιτήσεις της φύσης του. Μια αναπάντεχη συγκυρία, όμως, θα τον οδηγήσει μακριά από την σκληρή πραγματικότητα του «Σπιτιού του Ταύρου», στο οποίο θα επιστρέψει, μετά από καιρό πια, ενήλικος και αλλαγμένος (ψυχικά, αλλά κυρίως σωματικά), για να διεκδικήσει το δικαίωμά του στη διαφορετικότητα.
Το φιλμ είναι κυρίως δομημένο πάνω σε γνωστές κωμικές εκτονώσεις και «εξανθρωπισμένες» γκαγκ, που άλλοτε πλαισιώνονται από εύστοχους συνειρμούς – η κινηματογραφική αποτύπωση της έκφρασης «ταύρος σε υαλοπωλείο» αποδεικνύεται μια από τις καλύτερες του φιλμ- και άλλοτε κουράζουν, ιδιαίτερα ένα ενήλικο κοινό, με την επαναληψιμότητα και την ξεκάθαρη χρήση τους ως μέσα κάλυψης μιας ελλιπούς εξέλιξης της ιστορίας. Εκεί που τα πάει κάπως καλύτερα πάντως, είναι στην μεταβίβαση (πάντοτε διαμέσου ενός ακλόνητα παιδικού πρίσματος) των θεματικών του, με τη φάρμα των ζώων να αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό πολυεθνικό δείγμα και το συμπαθέστατο βοοειδές να πλαισιώνεται από κάποιους αξιομνημόνευτους χαρακτήρες -με αποκορύφωμα την Λούπε, τη γουρλομάτα και απροσάρμοστη κατσίκα- που θα βοηθήσουν τους νεαρούς σινεφίλ να νιώσουν τι σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου, να ακολουθείς την καρδιά και να φροντίζεις τους πιο αδύναμους.
Σχεδιασμένο με αδρές γραμμές (ιδίως αναφερόμενος στον ενήλικα Φερδινάνδο, ο οποίος μοιάζει σε στιγμές να μην χωράει κυριολεκτικά στο πλάνο) και χρωματισμένο με τις πιο λαμπερές αποχρώσεις του κίτρινου και του μπλε, το έβδομο μεγάλου μήκους πόνημα της Blue Sky (των ψηφιακών animation στούντιο της 20th Century Fox), χωρίς να καταφέρνει να φτάσει στα κινηματογραφικά επίπεδα του «Coco» που προβάλλεται εδώ και λίγες μέρες, αναμένεται εντούτοις να κινήσει το ενδιαφέρον κυρίως των μικρότερων θεατών, προσφέροντας ταυτόχρονα ένα ώριμο και εύληπτο μήνυμα για τη σημαντικότητα της συγχώρεσης, την αξία της ανθρωπιάς και τη σπουδαιότητα της αντίστασης απέναντι σε κάθε μορφής εκφοβισμού, βίας και επιθετικού ανταγωνισμού. Τα υπόλοιπα στην αρένα, η μάλλον καλύτερα στις κινηματογραφικές αίθουσες …
