Ο σχεδόν άπειρος Ντιμπ αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει ένα σενάριο βασισμένο στη νουβέλα της Ιρέν Νεμιρόφσκι, που κυκλοφόρησε το 2004. Τα ημερολόγια της Νεμιρόφσκι γράφτηκαν στα πρώτα χρόνια του '40 (αφού το 1942 συνελήφθη από Γερμανούς και οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης) και έμειναν άγνωστα μέχρι το 1998, όταν οι δυο κόρες της αποφάσισαν να τα επιμεληθούν και να τα εκδώσουν υπο τον τίτλο «Γαλλική Σουίτα» έξι χρόνια αργότερα.
Στα δυο πρώτα μέρη των ημερολογίων, η Νεμιρόφσκι (η Λουσίλ της Μισέλ Γουίλιαμς στην ταινία) περιγράφει την εισβολή των Γερμανών στην επαρχιακή πόλη που μένει και το πως ερωτεύεται έναν αξιωματούχο, που οδηγείται σε αδιέξοδο, αφού οι δρόμοι τους αναπόφευκτα χωρίζουν.
Ο εκλεπτυσμένος και διακριτικός έρωτας του Μπρούνο και της Λουσίλ υπο την σκιά και τον βόμβο ενός πολέμου που μαίνεται, και κυρίως η απαγόρευση της επιθυμίας, είναι και το βαρύ «πυροβολικό» της ιστορίας, που καλείται ο Ντιμπ να μεταφέρει ανέπαφο στη κινηματογραφική εκδοχή.
Με μια άοσμη Μισέλ Γουίλιαμς να περιφέρεται με την άοκνη κορμοστασιά της στα αποχρωματισμένα τοπία του Μπουσί, αλλά αντιθέτως με έναν στιβαρό και όπως αποδεικνύεται κατάλληλο στον ρόλο του, Ματίας Σέναρτς, η ταινία μοιάζει να μην μπορεί να ισορρροπήσει τόσο στις προθέσεις της, όσο και στην διεκπεραίωσή της, καταλήγοντας ως ένα δράμα που δεν θα καταφέρει ποτέ του να…κλάψει.
Στο σκηνικό στέκεται αγέρωχη σε έναν μάλλον αταίριαστο ρόλο και η Κριστίν Σκοτ Τόμας ως η αυταρχική πεθερά της Λουσίλ, η οποία διατηρεί τον κορμό μιας κάστας που όταν τα πράγματα γύρω της αγριεύουν, εκείνη παραμένει σιωπηλά εκλεκτή. Καταφέρνοντας να σηκώσει στους ώμους της ένα βαρύ και σκονισμένο σπιτικό, όπως ακριβώς και ο χαρακτήρας της, η Σκοτ Τόμας σχεδόν εξαντλεί τις αντοχές των δυο υπόλοιπων ενοίκων του σπιτιού (του ερωτευμένου ζευγαριού) που δύσκολα καταφέρνουν να κρυφτούν από το βλέμμα της.
Ενώ ο Ντιμπ διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να δέσουν ένα ρομαντικά σκληρό δράμα, εν τούτοις λοξοδρομεί σε ένα μονοπάτι ευκολίας και χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα κλισέ που ποτέ δεν θα καταφέρουν να το απογειώσουν. Αποστασιοποιημένη από τον πυρήνα της, η «Γαλλική Σουίτα» λειτουργεί καλύτερα με τα επιμέρους «δεύτερα» στοιχεία της, όπως είναι η βασική μελωδία του κυρίως μουσικού θέματος του Αλεξάντερ Ντεσπλά και η φωτογραφία του Έντουαρντ Γκράου (υπεύθυνου για το «Ένας Άνδρας Μόνος» του Τομ Φόρντ και το κλειστοφοβικό «Buried» του Ροντρίγκο Κορτές).
Με αργούς ρυθμούς, σαν τα καύσιμα να τελειώνουν κάπου στη μέση της διαδρομής, η «Γαλλική Σουίτα» μοιάζει ημιτελής, με τις νότες ωστόσο να είναι καθαρογραμμένες στην παρτιτούρα του Μπρούνο που γοητεύουν τη Λουσίλ, αλλά αφήνουν αδιάφορο τον θεατή.
