“Who you gonna call?” Αυτή τη φορά, στην κλήση για βοήθεια σε ότι αφορά την εμφάνιση φαντασμάτων δεν ανταποκρίνονται άντρες, αλλά μια τρελοπαρέα τεσσάρων ατρόμητων γυναικών: η φιλόδοξη ακαδημαϊκός Έριν (Κρίστεν Γουίγκ), η άλλοτε κολλητή της Άμπι (Μελίσα ΜακΚάρθι) με την οποία κάποτε συνυπέγραψαν βιβλίο για φαντάσματα, η τετραπέρατη μηχανικός Τζίλιαν (Κέιτ ΜακΚίνον) και η Πάτι (Λέσλι Τζόουνς), γέννημα-θρέμμα Νεοϋορκέζα που όταν βλέπει το Μανχάταν να παραλύει από την επέλαση φαντασμάτων αποφασίζει να αναλάβει δράση. Γραμματέας της ομάδας αναλαμβάνει ο Κέβιν, με τον Κρις Χέμσγουορθ να κρατά το ρόλο του απολαυστικά απροσάρμοστου γόη που παραμένει βουτηγμένος στην παιδική αφέλεια – ένα αντίστοιχο του Μπαντ Πιτ από το «Καυτό Απόρρητο» των Κοέν.
Η πρωταγωνιστική γυναικοπαρέα αποδεικνύεται η πιο έξυπνη και λειτουργική επιλογή στην ταινία του Πολ Φιγκ, αφού μεταξύ άλλων προσπερνά κάθε ενδεχόμενη σύγκριση με το θρυλικό καστ της ταινίας του 1984 (Μάρει, Ακρόιντ, Χάντσον και φυσικά ο μακαρίτης Ράμις), που σε διαφορετική περίπτωση θα προσέθετε έξτρα βάρος στο reboot εγχείρημα. Οι δύο εξ αυτών (Γουίγκ, ΜακΚάρθι) έχουν ήδη συνεργαστεί με τον Φιγκ στο «Bridesmaids», ενώ όλες τους διακρίνονται για την ξεχωριστή κωμική τους φλέβα έχοντας γράψει αξιέπαινη προϋπηρεσία στο Saturday Night Live. Είναι μάλιστα τόσο εμφανής η χημεία των Γουίγκ, ΜακΚάρθι, ΜακΚίνον και Τζόουνς που παρότι το κομμάτι των διαλόγων δεν επιφυλάσσει αληθινά αστείες ατάκες, όλες τους δίνουν ρέστα στον αυτοσχεδιασμό, αφήνοντάς μας με τη μόνιμη αίσθηση πως ό,τι κι αν πουν/κάνουν στην αμέσως επόμενη σκηνή θα χαρίσουν γέλιο – ακόμη κι όταν δεν το κάνουν τελικά.
Αν μη τι άλλο, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί στον Φιγκ, τη συν-σεναριογράφο του Κέιτι Ντίπολντ και τον παραγωγό εδώ Ίβαν Ράιτμαν πως το εγχείρημα να αναβιώσουν τη θρυλική επιτυχία των παλιών «Ghostbusters» στερείται ιδεών, τόλμης ή φαντασίας. Με μέτρο επιστρατεύουν το στοιχείο του ρετρό, εξίσου προσεκτικά χειρίζονται τις αναφορές στο πρωτότυπο σύμπαν που γύρισε ο Ράιτμαν (από το αρχηγείο ως το αμάξι τους), ενώ τα χαριτωμένα cameo των «παλιών» Μάρεϊ, Ακρόιντ, Χάντσον και Γουίβερ δε διέπονται από τον ψυχαναγκασμό του «να-γίνουν-για-να-γίνουν», αλλά σκάνε εκεί που δεν το περιμένεις.
Παρακολουθώντας – καθόλα ευχάριστα είναι η αλήθεια – τις νέες «Ghostbusters» επί το έργον, το κομμάτι των φαντασμάτων μοιάζει κάπως παράταιρο: με μια δεύτερη σκέψη, η πρωταγωνιστική τετράδα θα μπορούσε να ανταμώσει σε διαφορετική κινηματογραφική περίσταση χωρίς να αλλάζουν δραματικά τα δυναμικά μεταξύ των ηρωίδων ή το διακύβευμα π.χ. της χειραφέτησης κόντρα στη φαλλοκρατικά στερεότυπα. Η συνδρομή του περίφημου Slimer και των υπολοίπων φαντασμάτων στην επιτυχία του φιλμ κρίνεται μάλλον δευτερεύουσα, καθώς απουσιάζει η ουσιαστική εμπλοκή τους με το background των ηρωίδων. Ταυτόχρονα, το νέο κεφάλαιο των «Ghostbusters» δεν αποτελεί εξαίρεση σε ότι αφορά την εγγενή αδυναμία των περισσότερων remake/reboot να πιάσουν το κοινό εξαπίνης. Αυτός είναι και ο λόγος που το χαρτί των αναφορών και της νοσταλγίας παίζεται μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων. Το ότι ο Φιγκ επιδεικνύει εγκράτεια ως προς το κομμάτι αυτό, δεν ακυρώνει το γεγονός πως το φιλμ του αποτελεί αξιόλογη προσθήκη στη σειρά αλλά και στη γυναικεία κωμωδία, περνώντας ωστόσο κάτω από τον άφταστο πήχη που έθεσε το πρωτότυπο.
