Ο Κρίστοφερ Πλάμερ, καρατερίστας ετών 86, κουβαλά στους αγέρωχους ώμους του ένα δράμα που συνδυάζει αστυνομικώ τω τρόπω δύο τραγωδίες σε μία –το Ολοκαύτωμα και τη νόσο του Αλτζχάιμερ. Υποδύεται τον πάσχοντα από άνοια Εβραίο που το σκάει από ένα νεοϋορκέζικο γηροκομείο, καθ’ υπόδειξη και σχεδιασμό ενός συντρόφιμού του, για να εκδικηθεί τον Ναζί που ευθύνεται για την εξολόθρευση των οικογενειών τους στο Άουσβιτς και που από δεκαετίες ζει στην Αμερική με ψευδώνυμο.
Είναι η στιβαρή ερμηνεία του που βαραίνει πάνω από τις σεναριακές ευκολίες (τέσσερις είναι οι ταυτότητες –με κοινό ψευδώνυμο!- που πρέπει να ελέγξει ο υπέργηρος εκδικητής στην αναζήτησή του από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Οχάιο και τον… Καναδά, πριν καταλήξει στην πραγματική), μαζί με τον επαγγελματισμό του Καναδοαρμένιου σκηνοθέτη Ατόμ Εγκογιάν και τη χρησιμότητα του κόνσεπτ ως ευρύτερης αναφοράς στην αναγκαιότητα της ιστορικής μνήμης.
