Το είχα ακούσει κάποτε σε μια κατά τα άλλα αδιάφορη ταινία και με κυνηγάει από τότε: «Η αγάπη είναι αυτό που μας συμβαίνει όταν αποτυγχάνουμε να ζήσουμε μόνοι». Πάνω σε αυτή την άβολη παραδοχή μοιάζει να έχει βασίσει και ο Γάλλος συγγραφέας Ζοέλ Πομερά το μικρό σπονδυλωτό του αριστούργημα, που φέρει τον αινιγματικό τίτλο «Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα». Αρχικά τον ακούς και νομίζεις ότι πρόκειται για πολιτικό κείμενο. Μετά μαθαίνεις ότι είναι ένα έργο για τον έρωτα και την αγάπη. Και όταν δεις το υπέροχο ανέβασμα που του επεφύλασσε ο Νίκος Μαστοράκης στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχει πιο σκληρή πολιτική από τον Έρωτα και πιο σκληροί πολιτικοί από τους ερωτευμένους.
Όλα συμβαίνουν μέσα και ανάμεσα σε μεταλλικά κιγκλιδώματα, στα οποία οι ήρωες περιφέρονται, παγιδεύονται, δρουν, αντιδρούν, ελπίζουν και καταρρέουν. Κάγκελα φυλακής; Λαβύρινθος; Σύνορα χωρών που έχουν έχθρα μεταξύ τους; Όλα αυτά μαζί. Άντρες και γυναίκες, θύματα και θύτες, αφηγούνται τις μικρές θεόρατες ιστορίες τους, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος από αυτό που νιώθεις, όταν υποκύψεις στο πιο σκληρό από όλα τα ναρκωτικά, που δεν είναι άλλο από τον έρωτα. Παρά τα φαινομενικά σίγουρα και άψογα χορογραφημένα βήματά τους, οι άντρες νιώθουν σταδιακά παγιδευμένοι μέσα στα καλοσιδερωμένα κοστούμια τους, όπως και οι γυναίκες πάνω στα κομψά δωδεκάποντά τους. Έμψυχες μπάλες από ένα φλιπεράκι που χτυπούν σε τοίχους και γεμίζουν οι ίδιοι με ρωγμές.
Ο Νίκος Μαστοράκης, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πόσο τεράστια σημασία έχει το θέατρο με συναίσθημα, ρίχνει τους υπέροχους ηθοποιούς που επέλεξε στο ρινγκ, ταυτόχρονα ευάλωτους στην αγάπη, αλλά και πολύ καλά προπονημένους στο ενδεχόμενο της ξαφνικής απώλειάς της. Η σπαραχτική σκηνή του Κλέωνα Γρηγοριάδη και της Ιωάννας Μαυρέα από την οποία προκύπτει και ο τίτλος της παράστασης, πιθανότατα θα σε βρει βουρκωμένο, αν όχι παραδομένο στα δάκρυά σου. Για όλα όσα είχες, για όλα όσα έχασες, ή για ό,τι δεν θα βρεις ποτέ.
«Η αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι μια επινόηση. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Η αγάπη είναι ένα είδος αρρώστιας που μας κάνει να κάνουμε πράγματα τρελά, επικίνδυνα…»: Λόγια που σε ακολουθούν για μέρες αφού δεις την παράσταση. Η αγάπη που λειτουργεί ως συνταξιοδοτικό πρόγραμμα ανάμεσα σε ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα κοινό και κανέναν καλό λόγο για να εξακολουθούν να είναι μαζί, το σεξ ως υποκατάστατο του έρωτα ή ως αλάνθαστο μέσο ανίχνευσής του, τα παιδιά ως δεκανίκια σε συναισθηματικά ανάπηρα ζευγάρια, το μαζί και το ποτέ, το πότε-πότε και το πού και πού, όλα αυτά, μπερδεύονται με στυλ, ρυθμό, ευστροφία, πάθος αλλά και χιούμορ σε μία από τις ωραιότερες παραστάσεις της σεζόν. Η αγάπη είναι αυτό μας συμβαίνει όταν αποτυγχάνουμε να ζήσουμε μόνοι. Ευτυχώς υπάρχει και το θέατρο.
Ιnfo: Θέατρο Τέχνης, Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα
τηλέφωνο ταμείου: 2103228706
Τετάρτη 20.00, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο 21.15, 19.00
Ως τις 15 /1 / 2017, www.viva.gr.
Παίζουν (αλφαβητικά): Κλέων Γρηγοριάδης, Μαρία Καλλιμάνη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Ιωάννα Μαυρέα, Δημήτρης Πασσάς, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Χάρης Φραγκούλης Συμμετέχουν: Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Ανθή Σαββάκη
