Είναι αρκετά αστείο το γεγονός πως παρά το ότι έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από την τελευταία ανάκαμψη του ψυχροπολεμικού φιλμ, όπου οι 2 υπερδυνάμεις βρίσκονται κοντά σε σύγκρουση, οι κανόνες του παιχνιδιού για μια τέτοιου είδους ταινία δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει. Αν και στο «Hunter Killer» επιχειρούνται κάποιου είδους προσεγγίσεις με γνώμονα το κοινό καλό, όπως η συνδιοίκηση ενός υποβρυχίου από Αμερικανό και Ρώσο καπετάνιο και κυρίως η προσπάθεια Αμερικανών κομάντος να σώσουν τον Ρώσο πρόεδρο, η βασική λογική δεν αλλάζει από την αρχή: ένας διευρυμένος όμιλος ιδεαλιστών (με εξαίρεση τον Υπουργό Άμυνας που πάντα σκέφτεται πιο συντηρητικά) τα βάζει με ένα γκρουπ ημίτρελων της άλλης πλευράς, οι οποίοι θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο.
Κάπου ανάμεσα σε κλειστοφοβική περιπέτεια, καθώς μεγάλο μέρος της δράσης εξελίσσεται μέσα στο υποβρύχιο, και σύγχρονο μιλιταριστικό φιλμ με ήρωες και ξύλινους «κακούς», το φιλμ βοηθιέται από την ήρεμη στάση που κρατά στη μεγαλύτερη διάρκειά του ο πρωταγωνιστής Τζέραλντ Μπάτλερ. Παράλληλα όμως, έχει χωρίς λόγο τον Γκάρι Όλντμαν να εμφανίζεται για λίγο και να βάζει τις φωνές σε όλους, έχει πολλές εκρήξεις που χρειάζονται όταν τελειώνουν οι ατάκες-κλισέ, έχει δίγλωσσους Ρώσους που μιλούν αγγλικά όταν τους γράφει το μικρόφωνο και ρωσικά όταν βρίζουν στο background, και κυρίως πεπερασμένες αντιλήψεις για τον πόλεμο, έχοντας ως βασικό εχθρό μια ρωσική εκδοχή του Κιμ Γιονγκ Ουν, έναν υπουργό που θέλει να διαλύσει τον πλανήτη χωρίς κάποιο προφανή λόγο.
