Λέγοντας δραματουργία περιλαμβάνεις από την υποταγή της οικονομίας στον αισθησιασμό (η πρώτη σκηνή έπρεπε να λείπει για να δυναμώσει η προ τίτλων αρχής αποκάλυψη) αλλά και αυτή την, αφάνταστη στο ανεξάρτητο αμερικάνικο, προτίμηση της μικρής ιστορίας έναντι του σοβαρού θέματος.
Έτσι σ’ ένα έργο από ιστορία μαρκαρισμένο να παίξει στο γήπεδο μιας «Φωλιάς του Κούκου» ή ενός «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών», καταλήγουμε σε μικρές, τρυφερές κι ανθρώπινες, δεν αντιλέγω, επεισοδιακές ιστοριούλες χαρακτήρων, ομολογουμένως συμπαθών (πως αλλιώς;) που αποκομίζουν άνετα την εύνοια του θεατή για την απελευθέρωσή τους.
Μια κοπέλα, στις αρχές του ’90, συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω να συνευρίσκεται με ομόφυλή της στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου και οδηγείται σ’ ένα είδος χριστιανικής κατασκήνωσης που σκοπό έχει την «θεραπεία» της ομοφυλοφιλίας και άλλων θεωρούμενα μη κανονικών συμπεριφορών.
Η ταινία της Ντεζιρέ Ακαβάν, αντί να χτίσει ένα δράμα πάνω στην αντιδιαστολή της ανθρώπινης ελευθερίας και συντηρητικών θεσμών ή, έστω, μια επίθεση στην ιδεολογία που νομίζει πως απαντά σε όλα τα ανθρώπινα ερωτήματα (η Τζένιφερ Έλ δίνει την άψογη ερμηνεία του φιλμ στον ρόλο της «ψυχοθεραπεύτριας» που με εφιαλτικά παγωμένη, χαμογελαστή ιδεολογικότητα συμπιέζει απάνθρωπα τις επιθυμίες), επιλέγει την «μικρή» ταινία της μετεφηβικής κρίσης και των καθημερινών διαλόγων που έχουν καταστήσει το συμπαγές σώμα του ανεξάρτητου τόσο επαναλαμβανόμενα ακίνδυνο.
Η Γκρέις Μόρετζ, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει παραπάνω από δύο εκφράσεις, οι λεσβιακές σκηνές θέλουν περιπαθώς να είναι εκεί, αλλά δεν είναι κάθε μερά της «Αντέλ» (ή έστω της «Ανυπακοής»), κάτι τόσο άνευρα σκηνοθετημένο δεν μπορεί να σε πάρει με το μέρος του, ωστόσο χάρη μιας σεκάνς απελπιστικά χρειαζούμενων ντεσιμπέλ αντιπαράθεσης με την φονταμενταλιστική εξουσία και η γενικότερη ευπρέπεια του εγχειρήματος, περισώζουν το αποτέλεσμα που μόνο η επίκαιρη πλημμυρίδα της ευρέως εννοούμενης ορθότητας μπορεί να δικαιολογήσει με αμιγώς κινηματογραφικά κριτήρια.
Φεστιβαλική καριέρα και Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής στο Σάντανς.
