Τι δουλειά έχει μια ασήμαντη μπάντα Αιγυπτίων αστυνομικών με επίσημη γαλάζια περιβολή να περιφέρεται στις καστανές ερημιές της λάθος ισραηλινής πόλης; Τι άλλο απ το να αποδείξει ότι, παρά τη χρωματική παραφωνία και το τυχαίο του προορισμού, έχει κάθε λόγο να βρίσκεται εκεί! Η σκονισμένη αδράνεια των κατοίκων αναστατώνεται προσωρινά, όταν καλούνται, θέλοντας και μη, να αποδείξουν της αγαθές τους προθέσεις απέναντι στην κλονισμένη ακαμψία των ένστολων μουσικών, οι οποίοι συνειδητοποιούν με μια κάποια καθυστέρηση ότι α) βρίσκονται σε λάθος μέρος β) έχουν χάσει το τελευταίο λεωφορείο γ) δεν υπάρχει πουθενά ξενοδοχείο για να μπορέσουν να κοιμηθούν το βράδυ δ) κι ακόμα κι αν υπήρχε, δεν θα είχαν να το πληρώσουν γιατί έχουν ξεμείνει από συνάλλαγμα. Κι όλα αυτά με λιγότερο από 100 λέξεις. Ταλαντούχος πρωτάρης με προϋπηρεσία μόνο στην τηλεόραση, και κατά τα φαινόμενα δεινός μελετητής του διαλογικού αφαιρετισμού του ΖακΤατί και του Ακι Καουρισμάκι, ο Εράν Κολιρίν χορογραφεί, μειδιάζοντας, τις προσωπικές ιδιοτροπίες μιας παράταιρης ομάδας ανθρώπων, σε ένα απολαυστικό ρεσιτάλ φευγαλέων στιγμών. Οι προσωρινές γέφυρες -ανάμεσα στον θλιμμένο διευθυντή της ορχήστρας (ο Σασόν Γκαμπάι σε μία από τις καλύτερες αντρικές ερμηνείες της χρονιάς) και τον αυθάδικο αισθησιασμό της Ντίνα, ανάμεσα στον φιλόξενο Ιτζικ και τις ημιτελείς φιλοδοξίες του Σιμόν κλπ κλπ- καταρρέουν στο φως της ημέρας, αντιμέτωπες με την απλή συνειδητοποίηση ότι καθένας από αυτούς έχει ήδη παραδοθεί, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, στη μοίρα που τον κατατρέχει. Οπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις, μέχρι να φτάσει το πρωινό λεωφορείο οι μεν έχουν μάθει κάτι για τους δε και ο καθένας ξεχωριστά για τον εαυτό του- κι εμείς έχουμε συνειδητοποιήσει καλύτερα απ όλους ότι αν ο Κολίριν δεν ήξερε να χειρίζεται τόσο έξυπνα το υλικό του, θα είχαμε βγει απ το σινεμά με βρεγμένα μαντήλια και αλλεργία στα ηθικά διδάγματα. Αξιος!
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΥΛΑΚΗ
