Τιμημένη με τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας στο περυσινό Φεστιβάλ Βενετίας, η νέα ταινία του Πάμπλο Τραπέρο, του γνωστότερου ίσως εκπροσώπου του σύγχρονου αργεντίνικου σινεμά («Στη φωλιά του λιονταριού», «Λευκός ελέφαντας»), δραματοποιεί την αυθεντική δράση μιας πολυμελούς φαμίλιας των βορείων προαστίων του Μπουένος Άιρες, η οποία, με αρχηγό τον ηλικιωμένο πατέρα, που παρίστανε τον φιλήσυχο παντοπώλη και αφοσιωμένο οικογενειάρχη, επιδιδόταν στα χρόνια του ’80 σε απαγωγές ευκατάστατων κατοίκων της… γειτονιάς της, τους οποίους ομήρευε μέσα στο ίδιο της το σπίτι και τελικά σκότωνε παρότι άρπαζε τα λύτρα!
Οι διασυνδέσεις του πατέρα με το χουντικό καθεστώς του Βιδέλα διευκόλυνε την εγκληματική καριέρα της οικογένειας Πούτσιο, που όμως άρχισε να φθίνει μετά τον εκδημοκρατισμό της χώρας τον Δεκέμβριο του 1983 και ανεκόπη με τη σύλληψη των μελών της το 1985. Γιατί, ωστόσο, ένα δικτατορικό παρακράτος να προστατεύει έναν απαγωγέα-δολοφόνο που εγκληματεί για ιδιοτελείς οικονομικούς λόγους, κι όχι για «εθνικούς» πολιτικούς; Και ποια είναι μπορεί να είναι η προϊστορία μιας συμμορίας, της οποίας ο ανέκαθεν βασικός συνεργός (ο μεγάλος γιος) ανακαλύπτει όψιμα, αιφνίδια και συμπτωματικά (η αφήγηση ξεκινά το 1982) το φονικό μένος του αρχισυμμορίτη που τον… ανέθρεψε;
Αναπάντητα τα ερωτήματα, αφήνουν πραγματολογικά κενά που θα κορυφωθούν λίγο πριν το… φινάλε, με τη σκηνή του ξεσπάσματος μιας από τις κόρες που δείχνει να μην έχει ιδέα για το τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι-κολαστήριο! Μολαταύτα, διά των υπολοίπων μελών που ξέρουν, τούτο το σκηνοθετημένο στην καλή παράδοση του γκαγκστερικού φιλμ, άψογα ερμηνευμένο (ανατριχιαστικός στο ρόλο του πάτερ φαμίλια ο… τηλεοπτικός κωμικός Γκιγιέρμο Φρανσέλα), αλλά ελλειμματικό σεναριακά δράμα κατορθώνει, ομολογουμένως, να στιγματίσει καίρια την παθητική συνέργεια ενός ολόκληρου λαού στη βαρβαρότητα που συντελείται γύρω του.
