1940, Λονδίνο, Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Με το ηθικό της χώρας να βρίσκεται στα πρόθυρα του εκμηδενισμού, η Κάτριν (Τζέμα Άρτερτον), μία άπειρη σεναριογράφος, μαζί με ένα επίσης άπειρο κινηματογραφικό συνεργείο, δουλεύουν κάτω από τα πυρά του πολέμου προκειμένου να φτιάξουν μία ταινία που θα ανυψώσει το πεσμένο ηθικό του λαού, αλλά και θα εμπνεύσει την Αμερική να προσφέρει τη βοήθειά της. Μία πνευματώδης, ρομαντική και συγκινητική ιστορία μίας νεαρής γυναίκας που καταφέρνει να βρει τον δρόμο και τη φωνή της κατά τη διάρκεια ενός φρικτού πολέμου.
Αν και το ομότιτλο βιβλίο της Λίζα Έβανς ήταν υποψήφιο για το λογοτεχνικό βραβείο Orange το 2009, οπότε και πρωτοκυκλοφόρησε, τελικά λησμονήθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Όταν το ανακάλυψαν οι δύο εκ των μεγαλύτερων παραγωγών στην Αγγλία, η μοίρα του άλλαξε ραγδαία. Η παραγωγός Αμάντα Πόζι είχε ξεκινήσει την καριέρα της στον χώρο του κινηματογράφου, δουλεύοντας για τον Στίβεν Γούλι και γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία με την ταινία «Μία Κάποια Εκπαίδευση». Ο Γούλι, έχοντας πλέον καταξιωθεί στον χώρο με τις ταινίες «Κάρολ» και «Το Παιχνίδι των Λυγμών», ήταν γνωστός λάτρης των ιστορικών ταινιών με θέμα το Λονδίνο. Το πάθος και των δύο για το συγκεκριμένο βιβλίο, έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη.
Μία από τις πιο συγκλονιστικές πτυχές της ταινίας είναι η ειλικρινής εκτίμηση της κινηματογραφικής τέχνης, της ομαδικής εμπειρίας που δημιουργείται κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Αυτό που κάνει την εμπειρία ακόμη πιο δυνατή είναι ότι, στην εποχή που αναφέρεται το φιλμ, η Αγγλία είχε μεγάλη ανάγκη για κινηματογράφο.
Η σκηνοθέτις Λόνε Σέρφιγκ τονίζει: «Σημαίνει πολλά για εμάς τους σκηνοθέτες να κάνουμε μία ταινία για μια περίοδο τόσο σημαντική για τον κινηματογράφο. Έτσι ώστε να θυμόμαστε γιατί περνάμε όλη μας την ενήλικη ζωή δημιουργώντας ταινίες και όχι, ας πούμε, γιατρεύοντας κόσμο. Πρέπει να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε αυτή τη δουλειά, ακόμη κι αν υπάρχουν μέρες που γελάμε για 16 συνεχόμενες ώρες». «Θέλαμε επίσης να υπενθυμίσουμε στον κόσμο το πόσο υπέροχο είναι να κάθεσαι μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα και να παρακολουθείς μια ταινία», συνεχίζει η Σέρφιγκ. «Αγαπώ πάρα πολύ τον κόσμο του κινηματογράφου και με αυτήν την ταινία αποτείνω έναν φόρο τιμής σε αυτόν. Πίσω από τους ξέγνοιαστους διαλόγους των πρωταγωνιστών κρύβεται πάντα ο φόβος ότι αυτή η μέρα που δουλεύουν μπορεί να είναι η τελευταία μέρα τους, ενώ παράλληλα γνωρίζουν πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ταινία που γυρίζουν στο να κερδηθεί ο πόλεμος».
