Ενώ οι Ζακ Ζοζάρ, διευθυντής του Λούβρου, και ο κόμης Φραγκίσκος Βολφ-Μέτερνιχ, φιλότεχνος Γερμανός αξιωματικός, συμμαχούν για τη διάσωση των θησαυρών του μουσείου στο κατεχόμενο από τους Ναζί Παρίσι, ο Ναπολέων Βοναπάρτης και η εμβληματική φιγούρα της Γαλλικής Δημοκρατίας Μαριάν μας ξεναγούν στους διαδρόμους του σημερινού Λούβρου. Στο μεταξύ, ο Ρώσος σκηνοθέτης Αλεξάντερ Σοκούροφ παλεύει να συντηρήσει την επικοινωνία του με τον καπετάνιο ενός αντιμέτωπου με καταιγίδα πλοίου που μεταφέρει ανεκτίμητα έργα τέχνης!
Με άλλα λόγια, ο στιλίστας Σοκούροφ εξακολουθεί να αψηφά τις σταθερές του αφηγηματικού σινεμά προς όφελος του δοκιμιογραφικού. 13 χρόνια μετά τον φόρο τιμής του στο μουσείο Ερμιτάζ με τη «Ρώσικη κιβωτό», επεκτείνει τον παιάνα του στο Λούβρο, νοώντας το δίκαια ως την απόλυτη κιβωτό της πιο υπερεθνικής και υπεριδεολογικής δραστηριότητας του ανθρώπινου γένους, της Τέχνης. Της οποίας την έννοια ταυτίζει με εκείνη της Ιστορίας, μέσα από την εμψύχωση μορφών της (της Ιστορίας) αντιθετικών μα αλληλοσυμπληρούμενων και μια διαρκή ακροβασία μεταξύ δραματοποίησης και ντοκουμέντου, χωρίς, ωστόσο, και να κρύβει την ανησυχία του για το μέλλον της υπό αποσύνθεση Ευρώπης (το ένθετο με το απειλούμενο με βύθιση πλοίο).
Αλληγορία φιλόδοξη, υπέρπυκνη και απαιτητική στην παρακολούθηση, πάντως σίγουρα μοναδική.
