Η οδυνηρή εμπειρία και οι αποτρόπαιες λεπτομέρειες του Ολοκαυτώματος παίρνουν τον δρόμο του χολιγουντιανού εξωραϊσμού στη δεύτερη μεγάλου μήκους απόπειρα που υπογράφει, με εξαιρετικά αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα, ένας από τους σκηνοθέτες της τηλεοπτικής σειράς «Downton Abbey».
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς μια δραματική ταινία που εκτυλίσσεται στην Γερμανία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και, εντούτοις, όλες οι φρίκες και όλες οι βαρβαρότητες, οι οποίες συντελέστηκαν κατά την περίοδο εκείνη, αποκτούν κινηματογραφικά μια παραμυθένια και καλλωπιστική διάσταση, έτσι ώστε τίποτα να μην ενοχλεί και τίποτα ιδιαίτερα άσχημο να μην διακόπτει το βλέμμα από τις ελκυστικές εικονογραφήσεις που συντελούνται στην οθόνη;
Όσοι δεν έτυχε να έχουν διαβάσει το ομότιτλο βιβλίο που αποτέλεσε εκδοτικό γεγονός πριν από μια σχεδόν δεκαετία, θα αγνοούν προφανώς ότι ηρωίδα του είναι ένα μικρό κορίτσι που δίνεται για υιοθεσία σε ανάδοχη οικογένεια της γερμανικής επαρχίας, καθώς ο πόλεμος ετοιμάζεται να ξεσπάσει.
Πλάι στους νέους γονείς της, η 9χρονη Λίζελ κατορθώνει να ξεπεράσει τον πρόσφατο χαμό του μικρού αδερφού της, να μάθει ανάγνωση και να μυηθεί στο μαγικό κόσμο των λέξεων και της φαντασίας. Σε αυτό θα την βοηθήσει σημαντικά και η επαφή της με έναν Εβραίο πρόσφυγα νεαρής ηλικίας, τον οποίο η οικογένεια προσπαθεί να κρύψει από τους Ναζί στο υπόγειο του σπιτιού.
Η παραπάνω σύνοψη αποτελεί ένα μοναχά κομμάτι σε ένα αφηγηματικό μωσαϊκό που προσπαθεί να χωρέσει μέσα του αρκετές ακόμη μικρότερες ιστορίες, και καταλήγει να χάσει το κέντρο βάρους του και να γίνει μια μηχανική παράθεση επεισοδίων και μεγαλόσχημων σκηνών, τις οποίες ντύνει μουσικά, με ασυμμάζευτη επικολυρική διάθεση, ο Τζον Γουίλιαμς και στολίζει με μια σειρά από σινιέ πλάνα ο σκηνοθέτης Μπράιαν Πέρσιβαλ.
Αν κάτι ενοχλεί περισσότερο στην κινηματογραφική «Κλέφτρα των Βιβλίων», ωστόσο, αυτό είναι η πρόθεση των δημιουργών της να απαλλάξουν ένα φύσει δυσάρεστο και σοβαρό θέμα, όπως είναι η τραγωδία του πολέμου, από κάθε συστατικό που μπορεί να το κάνει δυσκολοχώνευτο στο μέσο κοινό. Το εγχείρημα μοιάζει με μια δίωρη άσκηση συναισθηματικής χαλιναγώγησης. Και είναι απλούστατα προσβλητικό.
