Το μπερδεμένο πολιτικό τοπίο της Αιγύπτου χρησιμοποιείται ως βασικό δομικό υλικό για ένα θεατρικού τύπου θρίλερ, μια που όλη η αφήγηση γίνεται σε κλειστό χώρο, μέσα σε μια αστυνομική κλούβα, κατά τη διάρκεια ταραχών ανάμεσα στους οπαδούς του μουσουλμανικού κινήματος, τους εχθρούς τους και τον στρατό. Παρά την «ασφάλεια» της κλούβας, ο Μοχάμεντ Ντιαμπ γυρίζει την ταινία του με αξιοσημείωτο νεύρο και αρκετές φορές, ειδικότερα στη θέα των όσων συμβαίνουν έξω από αυτήν, δίνεται η εντύπωση πως βλέπουμε αληθινά γεγονότα, που τραβήχθηκαν κρυφά, και όχι κάτι τεχνητό.
Όσο όμως η κλούβα κινείται στους ματωμένους δρόμους, ο Ντιαμπ προσπαθεί να μιλήσει για όλα όσα συμβαίνουν εδώ και χρόνια στη χώρα, τη δικτατορία, τις ευθύνες των 2 πλευρών και την εικόνα που έχει για την Αίγυπτο ο υπόλοιπος κόσμος. Όλοι οι διάλογοι γίνονται σε ένα πλαίσιο ώστε να καταλάβουμε πως είναι πολύ δύσκολο υπό τέτοιες συνθήκες έντασης να ξεχωρίσεις το δίκαιο με το άδικο. Εκεί όμως που σφάλει είναι πως στην κλούβα που θεωρητικά βρέθηκαν τυχαία κάποιοι ετερόκλητοι χαρακτήρες, φαίνεται να τους έχει επιλέξει με τέτοιο τρόπο ώστε να φτιάξει μια δική του μικρογραφία της χώρας. Το κάθε άτομο που βρίσκεται μέσα, εκφράζει ένα συγκεκριμένο πληθυσμιακό κομμάτι της Αιγύπτου, με αποτέλεσμα το αρχικά τυχαίο να μοιάζει με κάτι οργανωμένο και σχηματικό.
Ο Ντιάμπ ενδιαφέρεται να δώσει αλληγορικές διαστάσεις στην ιστορία του, αλλά και μια ελπίδα για το μέλλον της χώρας, από τη στιγμή τόσο διαφορετικά κομμάτια της μπορούν υπό δύσκολες συνθήκες να τα βρούν. Παρά τις υπέρ του δέοντος διδακτικές στιγμές και τους «προεπιλεγμένους» προσαχθέντες στην κλούβα, μας βάζει μέσα στον παλμό των γεγονότων μιας πολύ δύσκολης πολιτικής κατάστασης.
