Η Μάγκι (Γκρέτα Γκέργουικ) έχει σχέδιο. Μόνο που αυτό πάει κατά διαόλου, ακόμη κι όταν υπάρχει η πιθανότητα να έχει δουλέψει, εντελώς τυχαία. Η 30χρονη Νεοϋορκέζα έχει καταλήξει πως είναι μάταιο να περιμένει την αγάπη, πάνω όμως που ετοιμάζεται να κάνει παιδί χωρίς σύντροφο, πέφτει στον έρωτα του Τζον (Ίθαν Χοκ), ενός καθηγητή ανθρωπολογίας τον οποίο γνώρισε στο πανεπιστήμιο όπου κι εκείνη εργάζεται, την περίοδο που φιλοδοξεί να ολοκληρώσει το πρώτο του μυθιστόρημα, ασφυκτιώντας στο γάμο του με την επίσης ακαδημαϊκό Τζορτζέτ (Τζούλιαν Μουρ). Ο χρόνος κυλά, φέρνοντας τον Τζον στην αγκαλιά της Μάγκι μαζί με ένα παιδί, η συντροφική ευτυχία ωστόσο παραμένει ένα μπέρδεμα, όπως επίσης μπέρδεμα αποτελεί και η σχέση του Τζον με την πρώην σύζυγο.
Στην από κάθε άποψη απολαυστικότατη δραμεντί της Ρεμπέκα Μίλερ, η ζωή γελά με τα σχέδια της γλυκύτατης – μέσα στην απέραντι νεύρωσή της – ηρωίδας, μιας Γκρέτα Γκέργουικ που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει ως πιθανή μετεξέλιξη της Frances Ha που ενσάρκωσε στο ομώνυμο φιλμ του Μπάουμπαχ. Νέα Υόρκη, ερωτικά μπερδέματα, ματαιώσεις και φυσικά ένας ωκεανός νεύρωσης να περιβάλλει τους κεντρικούς χαρακτήρες, συνιστούν ένα άμεσα αναγνωρίσιμο γουντιαλλενικό σκηνικό, όχι τόσο ως προς το κυνήγι του πετυχημένου ευφυολογήματος που επιζητεί ο Άλλεν στις ταινίες του, όσο κυρίως σε ότι αφορά την ξηρότητα με την οποία αποτυπώνονται οι εκάστοτε δραματικές μεταβάσεις στις ζωές της Μάγκι, του Τζον και της Τζορτζέτ. Με την πρώτη ιδίως να αφήνεται στη δίνη ενός ευρύτερου κοσμικού αστείου, μέσα στο οποίο είναι καταδικασμένη να λούζεται με σισύφια ακρίβεια τις συνέπειες της ελεγκτικότητας που τη διέπει.
Η γοητεία του «Η Μάγκι Έχει Σχέδιο» προκύπτει σε διάφορες στιγμές, συχνά πονηρά και σίγουρα αναπάντεχα. Όπως εκεί που βλέπουμε για πρώτη φορά τη Μάγκι και τον Τζον ως ζευγάρι με παιδί, στο δικό τους σπίτι, υπό τους ήχους του «Dancing in the Dark» του μέγα Σπρίνγκστιν. Μία σκηνή όπου το μουσικό συνοδευτικό της έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το τι βλέπουμε, μόνο που επειδή έχουμε δει – στην αμέσως προηγούμενη σκηνή – τη Μάγκι με τον Τζον να πέφτουν για πρώτη φορά στο κρεβάτι του έρωτα, χρειαζόμαστε χρόνο πριν αντιληφθούμε τη ντελικάτη σκοπιμότητα του όλου στησίματος της συγκεκριμένης σκηνής και μαζί το επερχόμενο αδιέξοδο στη σχέση. Η ευαισθησία και μαζί η ευστροφία της Μίλερ έρχεται εδώ να αποτυπωθεί, στα καλύτερά της, πέρα από το επιμελές χτίσιμο των πολύπλευρων χαρακτήρων της (η Μουρ δίνει πραγματικά ρέστα, ξεχωρίζοντας μέσα στην παλιομοδίτικη χάρη της Γκέργουικ και την παροιμιώδη υποκριτική άνεση του Χοκ, ενώ και οι συμπληρωματικοί πρωταγωνιστές, όπως ο Μπιλ Χέιντερ και η Μάγια Ρούντολφ, αφήνουν το στίγμα τους) και τη δυνατότητα να αποτυπώνει με ρεαλισμό μία ιστορία που φλερτάρει σταθερά με την προαιώνια υπαρξιακή αγωνία αν υπάρχει πεπρωμένο.
Η Μάγκι λοιπόν έχει σχέδιο, αλλά αυτό γίνεται εν τέλει κάτι σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ, που είναι ταυτόχρονα και νεκρή και ζωντανή. Αντιστοίχως, η Μίλερ συμπονά τους ήρωές της, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε μειδιά μπροστά στα αδέξια καμώματά τους. Και ακριβώς πάνω σε αυτό την αμφισημία των συναισθημάτων είναι που θριαμβεύει η ταινία της, και μάλιστα πριν πολυκαταλάβουμε πώς και γιατί μας γοήτευσε τόσο.
