Οι «Πειρατές της Καραϊβικής» απέπλευσαν με το πλήρωμα του Μαύρου Μαργαριταριού το 2003 και, με συνοδοιπόρο τον Τζόνι Ντεπ σε μία από τις καλύτερες ερμηνευτικές στιγμές του ως αλαφροϊσκιωτος Τζακ Σπάροου, έβαλαν ρότα στο παγκόσμιο box office κουρσεύοντας δολάρια στο δρομολόγιο της πρώτης τριλογίας που σκηνοθέτησε με (αρκετά) σκοτεινή διάθεση και λουσάτη παραγωγή ο Γκορ Βερμπίνσκι.
Στο σίκουελ που ακολούθησε με τον Ρομπ Μάρσαλ («Σικάγο», «Nine») στο τιμόνι, οι τυχοδιώκτες «Πειρατές» βρέθηκαν σε «άγνωστα νερά», δεν έκαναν σκάντζα και το καράβι του franchise βούλιαξε μέσα στη δύνη της επανάληψης χωρίς να αποδώσει δημιουργικά λάφυρα.
Στη νέα τους εξόρμηση, έξι χρόνια μετά, η «Εκδίκηση του Σάλαζαρ» με τις σκηνοθετικές οδηγίες των Νορβηγών Χοακίμ Ρένινγκ και Έσπεν Σάντμπεργκ (υποψήφιοι για Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας με το επικό «Kon-Tiki»), ξαναβγάζει τους «Πειράτες» στον αφρό, θυμίζοντας τους λόγους που οι κινηματογραφικές τους εκστρατείες είχαν σαρώσει τα ταμεία.
Ο Κάπτεν Σάλαζαρ (Χαβιέ Μπαρδέμ) και το καταραμένο πλήρωμά του δραπετεύει από το τρίγωνο του Διαβόλου και ζητά εκδίκηση από τους πειρατές που το καταδίκασαν. Φυσικά και θα βρεθούν στο κατόπι του Τζακ Σπάροου (Τζόνι Ντεπ), ο οποίος θα υποχρεωθεί να συμμαχήσει με μία όμορφη αστρονόμο (η Κάγια Σκοντελάριο του «Skins») κι έναν αινιγματικό πιτσιρικά (στο ρόλο του Χένρι ο ανερχόμενος Μπρέντον Τουέιτς) για να βρουν τη μυθική τρίαινα του Ποσειδώνα που θα λύσει την κατάρα. Μόνο που ο κάθε ένας ξεχωριστά θέλει την τρίαινα για τους δικούς του λόγους και ο Χένρι κρύβει ένα μυστικό από το παρελθόν.
Διατηρώντας τα μεταφυσικά παιχνίδια και ενισχύοντας την αφηγηματική γραμμή που συνδέει τη νέα ταινία με την πρώτη τριλογία (και γενναιόδωρες cameo εμφανίσεις του τότε πληρώματος) αυτοί οι «Πειρατές» δίνουν βάση στους νεαρούς πρωταγωνιστές τους, προσεγγίζουν τον κακό Σάλαζαρ (απολαυστικός ο Χαβιέ Μπαρδέμ) με μία δημιουργική εικαστική απεικόνιση, θυμίζουν τις κωμικές σλάπστικ καταβολές τους, κρατούν λίγο χώρο για μερικές παλαιομοδίτικες συγκινήσεις και έχουν ένα Τζόνι Ντεπ που φαίνεται να είναι αυθεντικά «εκεί».
Αν και το κόνσεπτ των «Πειρατών» φαίνεται πια κουρασμένο, τουλάχιστον η «Εκδίκηση του Σάλαζαρ» δεν είναι ο κινηματογραφικός αχταρμάς που πολλοί περίμεναν. Μπορεί ο εμπορικός προορισμός να μην αφήνει να πνέει ένας άνεμος καθαρότερης δημιουργικής διεύθυνσης, αλλά σίγουρα το θέαμα δεν οδηγεί στη ναυτία. Το σκαρί των «Πειρατών» σηκώνει ξανά άγκυρα και η νέα ομάδα δεν το αφήνει να μπατάρει.
